"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 56.

56.
Τέταρτη εβδομάδα.

Σήμερα έξω ο καιρός είναι πολύ χάλια.Ειναι μουντός και έτοιμος να βρέξει.Τα πράγματα δεν είναι καλά ούτε μέσα στο σπιτι.

Ο Σταύρος....
Δεν ξέρω πλέον τι να πω.Καθε μέρα λέω ότι είναι χειρότερα και κάθε μέρα σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό αλλά υπάρχει.

«Τι θες να φας σήμερα;Διαλέξε ότι θες!Εσυ αποφασίσεις»τον ρωτάω για να του φτιάξω και την διάθεση που δεν είναι και καλή.
«Δεν έχω όρεξη.Δεν κατεβαίνει τίποτα»λέει ενώ προσπαθει να πιει νερό αλλά τρέμει το χέρι του.Παω κοντά και πιάνω το ποτήρι από τα χέρια του και το βάζω στα χείλη του σιγά σιγά για να πιει.

Μετά το άφησα πάλι στο τραπέζι.
«Τι θες να κάνουμε τώρα;Ταινία;Θες να πάμε καμια βόλτα;»λέω.
«Νικόλα δεν μπορώ...»λέει και αρχίζει να κλαίει.Και δεν τον έχω δει να κλαίει πολλές φορές.Αλλη μια μόνο.

Ξέρω τι εννοεί επειδή ήμαστε μαζί σχεδόν όλη μέρα και είτε το θέλω είτε όχι αυτό δεν το ζει μόνος του.Το ζούμε μαζί.

«Δεν αντέχω άλλο...πονάω παντού...δεν αντέχω...»έλεγε σιγά ξανά και ξανά.
«Τι θες να κάνω;Πως να βοηθήσω;»είπα.

Δάκρυα έπεφταν πιο πολλά τώρα.Και ξέρω ότι ντρέπεται για αυτό.Αλλα ξέρω ότι δεν μπορεί να συγκρατηθεί κι ολας.

«Νικόλα δεν αντέχω...προτιμώ να πεθάνω παρά να ζω έτσι..πονάω και που αναπνευω...»
«Θα περάσει...»του έλεγα ενώ ήξερα ότι δεν θα το κάνει.
«Πονάω...δεν μπορώ άλλο.Ας πεθάνω...»έλεγε ξανά.

Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι.

«Έλα.Παμε να ξαπλώσουμε»λέω και περνάω τα χέρια του γύρω μου και αρχίζουμε να περπατάμε.Δεν μπορούσε καθόλου έτσι τον κουβαλήσω εγώ κυριολεκτικά μέχρι μέσα.

Ξαπλώνει στο κρεβάτι του.
«Δεν...δεν θέλω να με βλέπεις έτσι...»λέει σιγά.
«Όμορφος ακόμα είσαι.Μην ανχωνεσαι»λέω να γελάσει αλλά δεν το κάνει.

«Δεν αντέχω άλλο...ας πεθάνω τώρα...»είπε πολλές φορές μέχρι που τον πήρε ο ύπνος.

Τον σκεπάζω και κλείνω την πόρτα για να κοιμηθεί.

Όταν παω στην κουζίνα να μαζέψω βλέπω την Ελλη να πλενει τα πιάτα.
«Ήρθες;Δεν σε άκουσα...»λέω και την πλησιάζω.
«Έφερα ψαρόσουπα.Μολις την έκανα.Εφερα και ζεστό ψωμί»
«Είσαι υπέροχη...»λέω και προσπαθώ να γελάσω αλλά η εικόνα του δεν φεύγει από το μυαλό μου.

«Πως είναι;»
«Δεν το έχω δει ποτέ τόσο χάλια..»
«Έφαγε;»
«Τίποτα.Δεν μπορεί να καταπιεί λέει.Και νερό με το ζόρι ήπιε.»
«Πονάει ε;»
«Απίστευτα....»λέω.