"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 8.

8.
Πετρολια.

Ακούω μια κόρνα και ξέρω ότι είναι αυτός.Μου είπε ότι θα περναγε να με πάρει το πρωί.

Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.Να κάθεται ο ένας μετά τον άλλον στην σειρά για να με χερετησουν.Τους είπα ότι δεν χρειάζεται αλλά ποιος με ακούει με τόσες γυναίκες εδώ μέσα.

Πρώτες πρώτες ήταν η Χαρά με την Αλεξάνδρα.
«Να προσέχετε η μια την άλλη οκ;»λέω.
«Θα μου λείψεις...»λέει σιγά η Χαρά και με αγκαλιάζει δυνατά.
«Μην κανείς έτσι.Μια εβδομάδα είναι μόνο.»λέει η Αλαξανδρα και της κάνω νόημα να μην μιλάει έτσι.

«Θα έρθω γρήγορα.»λέω και της φιλάω και τις δυο στο μέτωπο πριν παω στην μαμά.Με αγκαλιάζει και αυτή τώρα.Για αρκετή ώρα.Δεν έχω φύγει ποτέ από δίπλα της.Ουτε για διακοπές.Ποτε.Ειναι κάπως περίεργο για μένα.Ακομα και αν είναι μια εβδομάδα.

«Να προσεχείς.Να τρως καλά.»
«Μαμά...»
«Και να με πάρεις αν...ότι και αν γίνει...να με πάρεις αμέσως οκ;Ότι ώρα και να είναι.Να με πάρεις»
«Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να με αφήσεις να παω...»λέω και ξεφυσάει «αλλά τελοσπαντων»λέω μετά γιατί δεν έχει σημάσια πλέον.

«Να είσαι καλός.Οπως ξέρω ότι είσαι.»
«Μαζί του ποτέ.Οχι έτσι όπως σε παρατησε»λέω.
«Γιε μου»μουρμουρίζει αλλά την προσπερνάω και παω στον Μαριο.

Εκείνος βάζει το χέρι στον ώμο μου.
«Κάνω αυτό που είπες τελικά»
«Για να τελειώνεις μαζί του,σωστά;»λέει.Φυσικα και το κατάλαβε.
«Ναι.Γιατι άλλο;Μια εβδομάδα και μετά δεν...»
«Μην λες μεγάλες κουβέντες»με κόβει.

Γιατί είναι όλοι μυστήριοι να πούμε αυτές τις μέρες με αυτόν;

«Να προσεχείς και ξέρεις που είναι η Σαντα Ροζα.Το σπιτι σου.Η οικογένεια σου»λέει.

Πάντα ένιωθα ότι ήταν η οικογένεια τους και εγώ απλά εμένα μαζί τους.Χαιρομαι που το λέει αυτό.Που βγαίνει από το στόμα του Μαριου.Δεν βγαίνουν συχνά τέτοια λόγια.

Δεν είναι ότι έκανε κάτι αυτός να νιώθω συνέχεια στην απέξω απλά σε αυτήν την οικογένεια τα κορίτσια είχαν μια μαμά και έναν μπαμπά.Εγω είχα την μάμα και τον άντρα της.

«Θα γυρίσω σύντομα.»λέω και αφού τους χαιρετάω άλλη μια φορά βγαίνω έξω.Ο Κωστακης και ο Παντελής με πλησιάζουν σιγά σιγά και βλέπω τον άλλον στο αμάξι να με περιμένει.

«Πάμε στου Στέφανου για μπυρα.Ερχεσαι;»λέει ο Παντελής.
«Έτοιμος είμαι να τον παρατήσω και να έρθω...»
«Πλάκα κάνω.»λέει εκείνος.
«Μια εβδομάδα είναι.Θα περάσει γρήγορα.»λέει ο Κωστακης.
«Αυτό θέλω και εγώ.Να περάσει γρήγορα.»λέω και νιώθω κάποιος να μου τραβάει τον σάκο από το χέρι που το κράταγα.