"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 30.

30.
Οπτική Γωνία Έλλη.

Έκανα ένα μπάνιο και έβαλα ρούχα.Θα παω στην Βασιλική.Ειπαμε να δούμε καμια ταινία μαζί.Να περάσει και η ώρα.

Αλλά σπιτι της.Εδω δεν την φερνω.Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να αναστατώσω τον Μηνα.

Κοιτάω από το παράθυρο του δωματίου απέναντι.Δεν είναι εκει.

Πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό.Να κοιτάω συνέχεια απέναντι να δω αν είναι εκεί.Να μου φτάνει να τον δω έστω λίγο από μακριά.Πρεπει να το σταματήσω.

Του είπα όλα αυτά τα πράγματα το πρωί.Πρεπει να τον βγάλω από το μυαλό μου.Να τον ξεχάσω.Να γίνω η Ελλη που ήμουν πριν από αυτόν.Η Ελλη εκείνη που ένα πράγμα είχε στο μυαλό,τον αδερφό της.Και τίποτα άλλο.Και κανέναν άλλον.

Άλλωστε θα φύγει σύντομα.Και δεν θα ξαναέρθει αφού μισεί τον Σταύρο.Και δεν θα τον ξαναδώ.Και θα τον ξεχάσω σίγουρα.Ετσι;Έτσι δεν γίνεται όταν δεν βλέπεις κάποιον ;Τον ξεχνάς.Ετσι έκαναν οι γονείς μας σε εμάς άλλωστε.Ετσι θα γίνει και με τον Νικόλα.

Άλλωστε τίποτα από όλα αυτά δεν έπρεπε να γίνει.Ουτε να τον φιλήσω ούτε να τον ξανά φιλήσω ούτε ότι έγινε στο αμάξι.

Δεν μπορεί να φύγει βέβαια από το μυαλό μου αυτό το συναίσθημα που ένιωσα εκείνη την στιγμή.Οταν φίλαγε τα χείλη μου,όταν φίλαγε τον λαιμο μου,το αυτι μου.Ενιωσα σαν να μην είχα αέρα αλλά να μην με πείραζε αυτό.Οταν με άγγιζε παντού δεν ήθελα να σταματήσει.Ενιωσα ότι καιγόμουν παντού.Σε όλο μου το σωμα.

Ποτέ με κανέναν δεν έχω έρθει τόσο κοντά.Ισως αυτό με επηρέασε.Ναι.Επειδη ο Νικόλας ήταν το πρώτο φιλί μου.Το πρώτο ότι ήταν αυτό χθες τελοσπαντων.

Και σίγουρα για αυτόν δεν σήμαινε τίποτα.Επειδη τα έχει κάνει ένας θεός ξέρει με πόσες.

Αχ Θεέ μου.Νιωθω ότι τρελενομαι.

«Ελλη!Ελα γρήγορα!»φωνάζει από μέσα η Ζαχαρούλα και τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Βλέπω την Ζαχαρούλα να τον κρατάει δυνατά και αυτός να προσπαθει να φύγει.

«Τι γίνεται εδώ;»λέω και πλησιάζω.
«Ελλη βοηθά με.Δεν με ακούει.Θελει λέει να πετάξει.Σαν τα πουλιά.Να  ανεβεί  στην τραπεζαρία και να πέσει!»λέει με δυσκολία και παω κοντά και τον αφήνει και τον πιάνω αμέσως εγώ.

Προσπαθώ στην αρχή σαν αγκαλιά για να μην τον αναστατώσω και άλλο.
«Μήνα μου άκου με...»λέω.
«Άσε με!Να πετάξω.Σαν και αυτά.Σαν τα πουλιά!»φώναζε ξανά και ξανά.
«Μηνα ηρέμησε...»λέω και όσο και αν προσπαθώ να μην κάνω τα πράγματα χειρότερα,το κανω.Του κρατάω τα χέρια τώρα αλλά αυτός τα τραβάει και αρχίζει να με γρατζουναει στον λαιμο μέχρι που τα ξανά πιάνω πάλι.