"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 45.

45.
Στο νοσοκομείο.

Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και τεντώνομαι λίγο επειδή πιάστηκα.

Βλέπω την Ελλη που την έχει πάρει εδώ και λίγη ώρα ο ύπνος πάνω στην άλλη καρέκλα που βρήκαμε.Το κεφάλι της πίσω,η μέση της σχεδόν έσπασε στα δυο.Εχει πιαστεί.Το ξέρω γιατί κουνιόταν συνέχεια μέχρι να την πάρει ο ύπνος.

Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι.Για αυτό πλησιάζω και σκύβω.

«Ελλη;»ψιθυρίζω αλλά δεν φαινεται να άκουσε.

«Ελλη μου...ξυπνα...»ξαναλέω και τότε ανοίγει τα μάτια της.Οταν με βλέπει χαμογελάει.
«Ελλη μου...μαρεσει το Ελλη μου...»λέει νυσταγμενα και τεντώνεται.

«Έλα σήκω.Πηγε αργά.Πηγαινε σπιτι.»
«Όχι όχι.Θα μείνω μαζί σου»
«Ελλη σε παρακαλώ.Δεν χρειάζεται να μένεις και εσυ εδώ.Εχεις και τον αδερφό σου»της λέω.

Νιώθω που νιώθω χάλια για όλα,δεν θέλω να νιώθω και για την Ελλη τώρα που ταλαιπωρείται εδώ.Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει άλλωστε.Εκανε αρκετά.

«Δεν θέλω να σε αφησω μόνο...»λέει και βάζω το χέρι μου στο κεφάλι της και της χαϊδεύω τα μαλλιά που είναι και αυτά ταλαιπωρημένα όπως και αυτή.

«Θα σε πάρω εγώ τηλεφωνο αν γίνει κατι.Πηγαινε.»
«Μα...»
«Μα τίποτα.Πηγαινε.Αληθεια.»
«Καλά...»λέει και σηκώνεται από την καρέκλα και εγώ από κάτω.

«Θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξαναέρθω.»
«Θέλω να πας να ξεκουραστείς.Θα μιλήσουμε οκ;Πήγαινε να κοιμηθείς σαν άνθρωπος.Μην έχω και εσενα στο μυαλό μου...»της λέω.
«Καλά.Αλλα θα ξαναέρθω.Παρε με αν μάθεις κάνα νέο ή αν ξυπνήσει.»λέει.
«Θα σε πάρω»λέω και φεύγει μόλις αφήνει ένα φιλι στο μάγουλο μου.

Πλησιάζω πάλι εκεί που καθόμουν τις τελευταίες ώρες.Κοιμαται ακόμα.Δεν έχει ανοίξει τα μάτια του.Ουτε καν έχει κουνηθεί.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κανω.Να κάτσω εδώ μέχρι να ξυπνήσει,να παω να μιλήσω με κανέναν γιατρό,δεν ξέρω.Κανεις δεν μου λέει.Δεν ξέρω τίποτα για την κατάσταση του.Ουτε καν σε νοσοκομείο έχω πάει ποτέ.

Γενικά δεν ξέρω τι κάνω εδώ.

                                          ***

Χάζευα το κινητό μου όταν βλέπω τον Σταύρο να κουνιέται.Σηκωνομαι γρήγορα και τον βλέπω να ανοίγει τα μάτια του σιγά σιγά.

Κοίταζε γύρω πρώτα και μετά εμένα.

«Νικόλα;»λέει σιγά.Η φωνή του με το ζόρι βγήκε.Και ήταν βραχνή.Φυσικο αφου κοιμόταν τόσες ώρες .θα έχει στεγνώσει και ο λαιμός του.