"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 59

59.
Το γράμμα.

«Θα φας κάτι αγόρι μου;»με ρωτάει για χιλιοστή φορά σήμερα
«Όχι μαμά.Ισως αργότερα.»λέω.

Φύγανε όλοι.Εκτος από την μαμά και τον Μάριο.

Τον Μαριο...
Όταν μου είπε όλα αυτά χθες και αρχίσαμε να κλαίμε και να κλαίμε σαν μωρά κατάλαβα ότι όπως σκεφτόμουν εγώ ότι δεν με ήθελε σαν γιο του τόσο καιρό έτσι και αυτός νόμιζε ότι δεν τον ήθελα για πατέρα τόσο καιρό.

Ποτέ τόσα χρόνια δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό.
Ειρωνία.

Ο Μαριος πήγε όλους μέχρι την πόλη για να πάρουν ΚΤΕΛ.Τους ευχαρίστησα όλους που έκλεισαν τα πάντα στην Σαντα Ροζα για εμένα.Κοιμηθηκαν εδώ όλοι στο σπιτι.
Πως χώρεσαμε δεν ξέρω αλλά χωρεσαμε.

Όλοι στο σπιτι του Σταύρου και αυτός να λείπει...
Παραξενο.

«Καμία φορά κοιτάς γύρω περιεργα.Τον σκέφτεσαι;»λέει η μαμά μου.
«Απλά εδώ ήταν το σπιτι του.Ξερεις.Μου έρχεται στο μυαλό όταν καθόταν στον καναπέ και μιλάγαμε,όταν τρώγαμε στο τραπέζι παρέα,το δωμάτιο του...όλα»
«Φαντάζομαι.»
«Πάντως μαμα δεν ήταν κακός άνθρωπος»της λέω αν και θα το ξέρει.
«Αχ γιε μου...»λέει χωρίς να με κοιτάξει.Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα τώρα.

«Στο λύκειο τον γνώρισα ξέρεις.Ηταν καινούργιος.Οταν με είδε με κοίταζε πολύ επίμονα.Δεν μου άρεσε τόσο στην αρχή.Με έκανε να νιώσω αμήχανα.Και συνέχεια με ακολουθούσε παντού.Καθε μέρα τον έβλεπα μπροστά μου.Εγω όμως δεν ήθελα κάτι μαζί του.Ηθελα να είμαι συγκέντρωμενη στο σχολείο.Βεβαια δεν έγινε αυτό.»λέει και ενώ βούρκωσε γέλασε και ολας με τις αναμνήσεις.

«Κάνε μια κοπάνα και πάμε μια βόλτα μου είπε μια μέρα.Εγω δεν είχα κάνει ποτέ κοπάνα.Δεν ήθελα.Ετσι του είπα όχι.Αλλα αυτός πήρε την τσάντα την σχολική από μένα.Του έλεγα να μου την δώσει επειδή δεν θα με άφηναν να μπω στην τάξη χωρίς βιβλία αλλά δεν το έκανε.Εβαλε την τσάντα μου στην πλάτη του και βγήκε από το σχολείο.Και τι να έκανα.Πηγα μαζί του.»λέει.
«Έκανες την πρώτη σου κοπάνα λοιπόν...»λέω.
«Ναι.Με τον πρώτο μου ερωτα...»τελειώνει αυτό που ξεκινησα.

Μαρεσει να ακούω ιστορίες του πλέον.
Λίγο αργά.Ξερω.

«Φυσικά και ήταν καλός.Και τόσο καιρό δεν ήθελα να τον δω για μια μόνο πράξη του.Η πιο σημαντική αλλά μια μόνο πράξη.Οσο και να μην ήθελα να τον δω μπροστά μου αυτό δεν του άξιζε.»λέει.