"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 47.

47.
Η απόφαση του.

Βγάζω ένα χάπι από το ένα κουτί κι ένα χάπι από το άλλο και του τα δίνω μαζί με ένα ποτηρι νερό.

Τον ακούω που δυσκολεύεται να καταπιεί.

«Αυτά τα χάπια τα μισώ...»λέει ενώ ακουμπάει την πλάτη πίσω.
«Ναι αλλά πρέπει.Σε βοηθανε»
«Μου φέρνουν υπνηλία εννοείς...δεν με βοηθανε...»γκρινιάζει.

Ο γιατρός είπε ότι είναι καλό να κοιμάται όσο πιο πολύ μπορεί αφού κουράζεται με το παραμικρό.

«Πριν με πιάσουν και ξεραθώ για κάνα τρίωρο ας μιλήσουμε...»λέει και κάθομαι κάτω,στην άκρη του κρεβατιού.

Δεν έχουμε μιλήσει για ότι έγινε.Δεν είχε την δύναμη.

«Ξέρω ότι θα αναρωτιέσαι γιατι δεν στο είπα....»ξεκινάει.
«Ναι.Γιατι;»ρωτάω.
«Για αυτόν ακριβώς τον λόγο.Για να μην με κοιτάξεις έτσι όπως με κοιτάς τώρα....»λέει.

Δεν καταλαβαίνω ότι τον κοιτάω διαφορετικά.
Αλλά λογικό.

«Δεν έπρεπε να έρθεις μέχρι εδώ.»
«Και τι έπρεπε να κάνω;»
«Να έμενες εκεί.Στο σπιτι σου.Με τους φίλους σου.»λέει.
«Με κοροϊδεύεις τώρα;»
«Όχι.Καθολου.Δεν χρειαζόταν να έρθεις.Τα καταφέρνω καλά και μόνος.»
«Το βλέπω.Με το ζόρι μιλάς!»φωνάζω τώρα γιατί αυτά που λέει είναι μπουρδες.

Βάζει το χέρι του στο στήθος του.Σαν να πονάει.
«Πονάς;»ρωτάω.
«Όχι.Μια χαρά είμαι»λέει.

Είπε ο γιατρός ότι θα έχει πολλά συμπτώματα.Και από τα φάρμακα τα πιο πολλά.

«Έπρεπε να μου πεις ότι ήσουν άρρωστος...»λέω.
«Γιατί;Για να με λυπηθείς;Γιατί;Αφού θα φύγω Νικόλα γιατι να στο έλεγα;Τι θα άλλαζα;Το μόνο που θα κατάφερνα ήταν να σε έφερνα σε όλο αυτό.Και δεν το θέλω.Ηθελα μόνο να σε γνωρίσω πριν..ξέρεις.Μονο αυτό.Αυτο και να με συγχωρέσεις.Τιποτα παραπάνω.»
«Δηλαδή απλά μια μέρα θα έφευγες από την ζωή και εγώ δεν θα το μάθαινα ποτέ;Αυτό θες να μου πεις;»
«Ναι!Πως θα το μάθαινες;Δεν θα το μάθαινες!»λέει.

Μετά σκέφτηκα την όμορφη μελαχρινή γειτόνισα από δίπλα.

«Σταύρο εγώ η Έλλη ήμαστε μαζί...»του λέω.
«Είστε τι;»λέει.
«Μαζί.Ημαστε μαζί.Αρα θα το μάθαινα.»
«Αυτό δεν το ήξερα.Αλλα δεν έχει σημασία.»
«Τι εννοείς δεν έχει σημασία;»ρωτάω.

Τώρα σιγά σιγά ξαπλώνει στο κρεβάτι του.Σκεπαζεται και ολας.

«Μάζεψε τα πράγματα σου και πήγαινε στην Σαντα Ροζα στην μαμά σου.Θα κοιμηθώ τώρα και όταν ξυπνήσω να μην είσαι εδώ.»λέει και κλείνει τα μάτια αφού μου γυρνάει την πλάτη.

Με διώχνει και ολας;

                                      ***

«Και τώρα;»ρωτάω.
«Τώρα νομίζω θέλει λίγο αλάτι ακόμα...»λέει και παίρνω το αλάτι και βάζω λίγο από πάνω.
«Και τώρα;»ρωτάω.
«Τώρα είναι ετοιμο.Σε πέντε λεπτά βγαλτο και είναι ετοιμο για μαμ»λέει και κοιτάω την ώρα για να ξερω ποτέ θα το κλείσω.

«Ευκολακι ε;»μου λέει.
«Στο μυαλό μου η σούπα ήταν πιο δύσκολο»λέω την αλήθεια μου.

Με την βοήθεια της Έλλης έφτιαξα μια σούπα.Μπορω να πω πήγα αρκετά καλά.Μπραβο μου.

«Να μην ακούς το μυαλό σου»λέει και πάει στον νεροχύτη να πλύνει τα πιάτα τώρα.

Αυτή η κοπέλα ξέρει τα πάντα.Τα πάντα.Χωρις υπερβολή.

Παω από πίσω της και την αγκαλιάζω ακουμπώντας το στήθος μου στην πλάτη της.Βαζω τα χέρια μου γύρω της κι αυτή τα κρατάει στον αέρα αφού είχαν σαπουνάδες.

«Όσες φορές πω ευχαριστώ δεν φτάνουν...»λέω.
«Τόσε μην το λες.Δεν χρειάζεται.»

Αφήνω ένα φιλί στον λαιμο της και αυτή πετάχτηκε πάνω.
«Μην το κανείς αυτό...»λέει σιγά.
«Ποιο;Αυτό;»λέω και την ξαναφιλαω στον λαιμο.
«Ναι.Μην....»
«Μου έμαθες να κάνω σούπα.Αφου δεν θες να σου λέω ευχαριστώ θα στα δείχνω...»της λέω και γελάει.
«Και αυτά ο Μαριος σου έχει μάθει να τα λες;»ρωτάει.
«Αυτά όχι.Αυτα ο Νικολας»λέω και γυρνάει προς την μεριά μου τώρα.

Σηκώνει τα φρύδια της παιχνιδιάρικα πάνω κάτω και μετά σηκώνει τα χέρια της με σαπουνάδες πάνω σαν να λέει Ετοιμασου.
«Μην τολμήσεις...!»της λέω και γελάμε.

«Τι γίνεται εδώ;»ακούμε και γυρνάμε να δούμε τον Σταύρο που μόλις μπήκε μέσα.

Παω αμέσως κοντά του και η Ελλη πλενει τα χέρια της.
«Τι κανείς όρθιος;Πας καλά;»τον ρωτάω και ανοίγω μια καρέκλα στο τραπέζι για να κάτσει.
«Πιάστηκε η μέση μου ξάπλα...έχω και δουλειές να κάνω»λέει.

Τι δουλειές;Θα μας τρελάνει;

«Κύριε Σταύρο ο Νικολας έφτιαξε σούπα.Σας βάζω.»λέει η Ελλη και ο Σταύρος γυρνάει να με κοιτάξει.Ουτε αυτός το πιστεύει.

Παίρνω και για εμάς πιάτα και αφού τα γεμίζει τα βάζουμε στο τραπέζι και καθόμαστε όλοι γύρω του.
«Ας φάμε»λέω και παίρνω το κουτάλι και ξεκινάω.Το ίδιο και η Ελλη.Μονο ο Σταύρος δεν το κάνει.

Με κοίταζε σοβαρά.
«Νομίζω σου είπα να φύγεις»λέει.

Έκατσα και το σκέφτηκα λίγο.Για πόλλους λόγους δεν μου έρχεται να φυγω και να τον αφησω στην μοίρα του.

«Δεν παω πουθενά.Τρωγε τώρα»του απαντάω.