"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 46.

46.
Μηνάς ζηλιάρης.

«Αυτό είναι...ασχημο....»λέει σιγά η Ελλη.

Βέβαια δεν νομίζω να ξυπνήσει για κάποιες ώρες ο Σταυρος.Σηκωθηκε για να φάει και κουράστηκε τόσο που έπεσε ξερός πάλι.

Πολλά φάρμακα παίρνει.Πολλα.

«Σίγουρα κάτι θα υπάρχει να κάνουμε...δεν μπορεί.»λέει.
«Δεν υπάρχει.Μου έδωσε το πολύ δυο μήνες...»λέω.
«Δεν το πιστεύω....»λέει εκείνη και ακούγεται στεναχωρημένη άρα δεν μπορώ να την δω τώρα.Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον Σταύρο βασικά.Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω άλλο.Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω γενικά.

Πεθαίνει;Δηλαδή σε δυο μήνες δεν θα υπάρχει;Σαράντα χρόνων άνθρωπος απλά θα πεθάνει;Και δεν υπάρχει κάτι να κάνω;

Νιώθω το στήθος μου πιο βαρύ από άλλες φορές.

Νιώθω άσχημα.Και επειδή δεν μπορώ να πάνω τίποτα και επειδή του μίλαγα άσχημα.Δεκα μέρες τώρα κάθε μέρα του την έλεγα,του απανταγα απότομα,τον έβριζα,δεν ήθελα να τον δω στα μάτια μου.
Και τώρα απλά πεθαίνει;

Μέχρι τώρα ποτέ κανείς γύρω μου δεν έχει πεθάνει.Που να το έχω βιώσει δηλαδή.Η γιαγιά μου και οι γονείς του Μαριου είναι όλοι καλά.Ποτε κανένας γύρω μου δεν είχε καρκίνο.

«Και τώρα;Τώρα τι θα κανείς;»ρωτάει η Ελλη και βγαίνω από τις σκέψεις μου.
«Δεν ξέρω.Θα τον παω σπιτι αύριο και απλά...ούτε να το πω δεν μπορώ...»

Κοιταζα ακόμα τον Σταυρο όταν νιώθω το χέρι της Έλλης στο μάγουλο μου και να με γυρνάει προς την μεριά της.Τοτε βλέπω αυτό το ωραίο πρόσωπο που έχει.Κουρασμενο βέβαια.Αν είναι έτσι το προσώπο της δεν μπορώ να φανταστώ πως θα εινα το δικό μου.

«Νικόλα δεν ρώτησα το πιο σημαντικό.Εισαι καλά;»λέει με αυτήν την ήρεμη φωνή της.

Είμαι καλά;

Ξεφυσάω και παίρνω και το άλλο χέρι της τώρα και το βάζω στο άλλο μάγουλο μου.Κλεινω τα μάτια μου λίγο και όταν τα ανοίγω νιώθω κάπως καλύτερα.

«Δεν ξέρω πως πρέπει να νιώσω...»της λέω ειλικρινά.

Στεναχωριέμαι ναι αλλά...πρέπει να κλάψω;Να φωνάξω;Να θυμώσω;Να νιώσω πικρία;
Απογοήτευση;Ενοχή;Οίκτο;Τι;Τι πρέπει να νιώσω;

«Μην πιέζεις τον εαυτό σου Νικόλα.Νιωσε αυτό που νιώθεις.Μην σε ζορίζεις.Λογικα να νιώθεις μέσα σου ακόμα αυτά που ένιωθες πριν το μάθεις και λογικό να νιώθεις άσχημα έτσι όπως του μίλησες.Εσυ δεν έκανες τίποτα κακό όμως.Κοιτα.Εισαι εδώ.Γυρισες μόλις το έμαθες.»λέει.