"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 10.

10.
Ελλη.

Αφού τρώω και το τρίτο κομμάτι είπα φτάνει.Δεν θα φάω άλλο.

«Στο είπα.Φτιαχνει τέλεια τυρόπιτα»λέει.Δεν θα διαφωνήσω.Ειναι τέλεια.

Το μέρος είναι...οκ.Μικρο πολύ και στην μέση του πουθενά αλλά αφού υπάρχει και αυτό πάλι καλά.

«Λοιπόν.Ακουω.»λέει όταν τελειώνει το πρώτο δικό της.
«Ακούς τι;»ρωτάω.
«Τι κανείς εδώ;Σε ένα χωριό τόσο μικρό που όλοι ξέρουμε όλους, εκτός από εσενα φυσικά.Τι συμβαίνει με τον κύριο Σταύρο;»λέει.

Κύριος.Μονο Κύριος δεν είναι..

Δεν θα κάτσω να σκεφτώ αν πρέπει να το πω ή όχι.Σε λίγο λιγότερο από μια εβδομάδα έχω φύγει έτσι δεν θα την ξαναδώ έτσι δεν με πειράζει και να ξέρει.

«Με λίγα λόγια...βασικά αυτό δεν λέγεται με λίγα λόγια.Σορυ.»λέω και γελάει.Βγαζει και πρώτη φορά έναν ήχο μαζί με τον γέλιο της.Πολυ χαριτωμένο μπορώ να πω.

Και έτσι ξεκινάω.
«Όταν η μαμά μου ήταν 19 έμεινε έγκυος με εμένα.Το αγόρι της τότε,ο Σταύρος,όταν το έμαθε της είπε να το ρίξει και εξαφανίστηκε από προσώπου γης.Εκεινη δεν το έκανε.Με μεγάλωσε και μετά από τόσα χρόνια εμφανίστηκε στην ζωή μου δυστυχώς.Εμαθε ότι δεν με έριξε ποτέ η μαμά μου και θέλει δεν ξέρω και εγώ να κάνει τι μαζί μου και είμαι εδώ με το έτσι θέλω»της λέω.

Δεν μίλησε για αρκετή ώρα.Πως να το κάνει;Και εγώ που τα λέω δεν τα πιστεύω πολλές φορές.

«Ουαου»λέει.

Μια λέξη που ταιριαζει σίγουρα.

Όσο σκεφτόταν όλα αυτά κοιταζα το πρόσωπο της.Τα αυτιά της ήταν γεμάτα με σκουλαρίκια.Τεσσερα από την μια με ένα πάνω πάνω,και τρία από την άλλη.Τα χαρακτηριστικά της δεν ήταν πια σκληρά από πριν που ήταν νευριασμενη.Ηταν πιο ήρεμα.Τα δόντια της ίσια.Τωρα που την βλέπω μοιάζει και λίγο στην Χαρουλα.

«Και τι κανείς εδώ;Αφού προφανώς δεν τον συμπαθείς και ιδιαίτερα»
«Αυτό είναι άλλη μια μεγάλη ιστορία.Με λίγα λόγια θα κάτσω μια εβδομάδα.Μετα θα φύγω»
«Άρα όντως είσαι περαστικός...»λέει και γελάμε και οι δυο με αυτό αφού χθες όταν με ρώτησε ποιος είμαι της είπα περαστικός και δεν με πίστεψε και ιδιαίτερα.Τελικα αυτό είμαι.Περαστικος.Θα περάσω και θα φύγω.

«Πάντως να σου πω την αλήθεια μου ο μπαμπάς σου...»
«Μην τον λες έτσι»την κόβω.

Εκείνη κουνάει το κεφάλι της.
«Οκ.Ο κύριος Σταύρος δηλαδή είναι ψυχούλα.Δεν έχει πειράξει ποτέ κανέναν»