"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 35.

35.
Δράματα.

«Άλλο ένα μπορείτε να μου φέρετε παρακαλώ;»ρωτάω την σερβιτόρα και κουνάει το κεφάλι της και πάει μέσα.

Ωραίο φαγητό.Ωραιο φαγητό πόλης.

«Εγώ πάντως στην θέση σου θα άφηνα το κατσικοχωρι και θα ερχόμουν εδώ στην πόλη να ζησω»λέω με γεμάτο το στομα.
«Αυτό το κατσικοχωρι είναι το σπιτι μου.Λιγο σεβασμός.Λεω εγώ κάτι κακό για την Σαντα Ροζα σου;»
«Έλα πρώτα και μετά θα την ερωτευτείς..!»λέω και εκείνη κουνάει το κεφάλι σαν να με κοροϊδεύει.

Τρώω άλλη μια πατάτα.
«Σοβαρή ερώτηση.Θελω να έρθεις στην Σαντα Ροζα.Εστω μια μέρα μόνο.»λέω και αφήνει κάτω το πιρούνι της.
«Δεν γίνεται αυτό Νικόλα.»
«Νομίζω γίνεται.»
«Δεν ξέρω....»λέει.

Τουλάχιστον δεν είναι όχι.Δεν είναι βέβαια ναι αλλά δεν είναι όχι.

«Θα έρθεις.Δεν θες να δεις αυτήν την Σαντα Ροζα που βγάζει τα καλύτερα παιδιά;»
«Τα καλύτερα;»της φάνηκε περίεργο.
«Όχι να το παινευτώ αλλά ήμαστε όλοι ένας και ένας...»λέω.

Εκείνη γελάει.Μαλλον δεν με πιστεύει.

«Πάντως σοβαρά τώρα.Θα ήθελα να έρθεις.»λέω σοβαρά  γιατί οκ κανουμε πλάκα συνέχεια αλλά αυτό αλήθεια το θέλω.
«Θα δούμε...»
«Όχι θα δούμε.Θα έρθεις.Αλλιως θα σε απαγαγω.Να ξέρεις.»της λέω και η σερβιτόρα φέρνει άλλο ένα και ορμάω.

«Ωραίο πάντως είναι αυτό.Ετσι.Εσυ και εγώ.Που κάνουμε πράγματα μαζί.»
«Ωραίο είναι μέχρι να αρχίσουν τα δράματα...»ψιθυρίζω στον εαυτό μου.
«Είπες κάτι;»ρωτάει.
«Όχι.Τιποτα.»
«Κάτι άκουσα για δράματα»
«Δεν είπα κάτι...»λέω ενώ τρώω.

Είναι πιο έξυπνη από όλες μέχρι στιγμής.
Αυτό ή θα μου βγει σε καλο ή θα μου βγει σε κακό.

Χτυπάει το κινητό της και βλέπω κάποιος της έστειλε μήνυμα.Οταν βλέπω το όνομα δεν σοκάρομαι.

Βλέπω το διαβάζει και μετά αφήνει το κινητό της κάτω.Δεν της λέω κάτι.

«Νομίζω δεν πρέπει να πούμε στα παιδιά για μας»λεει μετά.
«Και γιατί αυτό;»
«Εννοώ δεν τους νοιάζει έτσι;Είναι κάτι δικό μας.Δεν χρειάζεται να το πούμε παντού.»
«Καλά.Οπως θες.Αν δεν έχεις θέμα που η Δήμητρα θα είναι όλη την ώρα πάνω μου και θα με τρωει με τα μάτια της οκ....»λέω ενώ τρώω τις τελευταίες πατάτες που έμειναν.

Δεν το είπα τυχαία.
Τίποτα δεν λέω τυχαία.

«Ή μήπως να το πούμε;»λέει μετά.
«Ότι θες...εγώ δεν έχω πρόβλημα..»λέω χαλαρά.
«Αλλά από την άλλη δεν μαρεσει να ανακατεύονται οι άλλοι...»
«Δεν υπάρχεις....!»λέω ενώ σκουπίζω τα χέρια μου.
«Γιατί το λες αυτό;»ρωτάει και εγώ βγάζω λεφτά και τα αφήνω πάνω στο τραπέζι.
«Απλά να.Αν ήταν η Δήμητρα στην θέση σου θα στο είχε πει καμία πενηνταριά φορές να το εμπεδώσεις...»λέω και σηκώνεται για να φύγουμε.