"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 11.

11.
Νίκος .

Σταματάει έξω από το σπιτι της.Ωραιο παρκάρισμα.

Παω να ανοίξω την πόρτα αλλά δεν ανοίγει.
«Κολλάει καμία φορά.Κατσε να σου ανοίξω.»λέει και βγαίνει εξω πρώτη.Καθως το κάνει βλέπω καλύτερα την πλάτη της που είναι όλη έξω και παρατηρώ κάτι μαύρο εκεί.Τατουαζ.Ειναι ένα τατουάζ.Δεν το είδα όπως πριν επειδή είναι στην άκρη.

Προσπαθώ να δω τι ακριβώς είναι από τόσο μακριά αλλά είναι μικρό έτσι δεν ξέρω σίγουρα.Εχει φύλλα.Λουλουδι πρέπει να είναι.

Έρχεται δίπλα μου και ανοίγει την πόρτα να βγω.
«Να μου ανοίξει την πόρτα μια γυναίκα για να βγω...να και κάτι καινούργιο»λέω και εκείνη χαμογελάει.
«Ούτε εγώ δεν το έχω ξανακάνει.Δεν μπαίνουν πολύ στον Μπενιτο.Δεν του αρέσουν οι ξένοι βλεπεις»λέει και κοιτάω το αμάξι της.Ο Μπενιτο δεν θα αντέξει και πολύ.

«Δεν είμαι ξένος.Ειμαι περαστικός.»της θυμίζω.
«Σωστά.»λέει και κλείνω την πόρτα πίσω.

Βλέπω το σπιτι του Σταύρου.Λυπαμαι που πρέπει να γυρίσω πίσω.
«Λογικά ο μπαμπά- εννοώ ο Σταύρος θα είναι στο συνεργείο.Εχεις κλειδιά;»με ρωτάει.

Κλειδιά.Δεν έχω κλειδιά.

«Γαμωτο...!»λέω.
«Αυτό είναι όχι.Θες να σου πω που είναι το συνεργείο;»με ρωτάει.
«Για πες...»λέω αφού δεν έχω και επιλογή από το να παω από εκεί.

Εκείνη με το αριστερό της χέρι πιάνει τον καρπο μου αφού το δεξί της είχε την τυρόπιτα και με τράβαγε προς τον δρόμο.Δεν είπα κάτι και νομίζω αυτή ούτε που το κατάλαβε.

Όταν φτάνουμε αφήνει το χέρι και το σηκώνει στον αέρα.
«Θα πας από εδώ όλο ευθεία για κάνα πεντάλεπτο και θα δεις στο δεξί σου χέρι μια εκκλησία.Θα κανείς δεξιά.Το πρώτο σπιτι είναι της κυρία Τασουλας,το δεύτερο του κυρίου Θεμη και το τρίτο είναι το συνεργείο.Θα το δεις.Κανει μπαμ.»λέει.

Αφού κάνει μπαμ.

«Όταν έλεγες ότι τους ξέρεις εδώ όλους το εννοούσες έτσι;»ρωτάω.
«Ότι λέω το εννοώ.Τους ξέρω όλους.Ολοι εδώ τους ξέρουμε όλους.Για αυτό αν σε κοιτάζουν περίεργα μην τρελενεσαι.Εισαι το «νέο» αίμα και όλοι θέλουν να μάθουν ποιανού είσαι»λέει.

Νέο αίμα.Το άκουσα και αυτό.

«Θες να πάρεις το αμάξι μου;»με ρωτάει.
«Όχι.Οχι.Θα περπατήσω.»
«Όπως θες»λέει.

Θα περάσει και κάπως η μέρα.Ελπιζω δηλαδή γιατί νιώθω λες και οι ώρες πάνε πολύ αργά εδώ.Λες και ακόμα και ο χρόνος δεν ισχυει.