"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 9.

9.
Μπενιτο.

Ανοίγω τα μάτια μου.Οταν βλέπω ότι δεν είμαι σπιτι μου απογοητεύομαι.Και όταν συνηδητοποιω ποιανού είναι το σπιτι ακόμα περισσότερο.

«Ετοιμο το πρωινό!»ακούω την φωνή του από μέσα.

Θεέ μου δηλαδή.

Παίρνω το μαξιλάρι και το βάζω πάνω στο πρόσωπο μου.Ας με πάρει κάποιος από εδώ.

«Γιε μου ξύπνησες;»φωνάζει πάλι.

Γιε μου;Είπε πάλι γιε μου;Δεν το καταλαβαίνει ότι μου την σπάει όταν με λέει έτσι;

Σηκώνομαι αναγκαστικά μετά από αυτό αφού αν δεν σου ανοίξει το μάτι αυτό που είπε δεν ξέρω τι.

Παίρνω μια καθαρή μπλούζα από τον σάκο που έφερα χθες και πήγα σε αυτόν.

Βρήκα γρήγορα τον δρόμο μου.Δυστυχως.
Είχε στρώσει το τραπέζι όχι λες και ηταν πρωινό αλλά λες και ετοίμασε πρωινό,μεσημεριανό και βραδινό μαζί.

«Καλημέρα.»λέει χαρούμενος.

Καλη ημέρα μόνο για σένα μάλλον είναι.

«Ετοίμασα πρωινό να φάμε μαζί πριν παω στην δουλειά.Θα φας;Έχω και καφέ,χυμο και γάλα.Δεν ξέρω τι προτιμάς έτσι έβαλα από όλα»λέει.

Ήθελα να του πω πολλά αλλά πήγα να βάλω καφέ παρόλα αυτά.Λιγο καφεδάκι να ανοίξει το μάτι.

Βλέπω ομελέτες,λουκανικα,τοστ.Χαμος δηλαδή.

«Εσυ τα έκανες όλα αυτά;»ρωτάω από περίεργια.
«Ναι εγώ.Οταν μένεις μόνος χρόνια τα μαθαίνεις θες δεν θες»λέει και βρίσκω μια κούπα και γεμίζω με καφέ.

«Εδώ είναι η ζάχαρη...»λέει και την αφήνει μπροστά μου.

«Έλα να φάμε.Πηρα και ζεστό ψωμί.»λέει.
«Δεν πεινάω»είναι η απάντηση μου.

Πίνω μια γουλιά ακόμα και αφήνω την κούπα.Κατι με αυτό το σπιτι και γενικά αυτό το μέρος με πνιγεί.Ισως είναι η παρουσία του.

«Φεύγω»λέω και περπαταω μέχρι την πόρτα.
«Κάτσε να φας πρώτα λίγο»
«Θα φάω καπου έξω καλύτερα»λέω και κλείνω την πόρτα πριν πει κάτι άλλο.

Κοιτάω γύρω.Ειναι νωρίς.Ακομα ησυχία έχει.Αραγε υπάρχει κάπου εδώ πέρα να πιεις ένα καφέ και να φας κάτι;
Μου ελειψε και ολας το μαγαζί του Στέφανου.

«ΜΑΜΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ!ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΛΕΣ!»ακούω μια φωνή και με τρόμαξε αφού με πιο ησυχία πεθαίνεις εδώ πέρα.