"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 60.

60.
Η Σαντα Ροζα για την Ελλη.

«Όλα;»
«Όλα»της απαντάω και ακόμα δεν το πιστεύω.

«Ουαου!»λέει σοκαρισμένη.Το ξέρω το συναίσθημα.

«Βγάζει νόημα βέβαια.Γιος του είσαι.Αν όχι σε εσενα τότε σε ποιον;»ρωτάει.
«Απλά δεν το περίμενα.»
«Λογικο»λέει και περνάει το χέρι της γύρω μου ενώ εγώ της κράταγα το άλλο και έπαιζα με τα δαχτυλίδια της.

«Λογικά θα τα πουλήσεις έτσι;»με ρωτάει.

Δεν το έχω σκεφτεί.Δηλαδη τι;Απλά κάποιος άλλος θα μένει στο σπιτι του;Κάποιος ξένος;Και κάποιος θα πάρει το συνεργείο και θα το κάνει κάτι άλλο;Ότι θέλει;

Ακούγεται κάπως.

Έχουν αναμνήσεις αυτά.Θα έπρεπε να μείνουν έτσι.

«Φεύγεις αύριο άλλωστε.Ποτε θα το τακτοποιήσεις;»
«Θα μιλήσω με τον δικηγόρο.Δεν ξέρω τίποτα από αυτά»
«Μπορώ να το πω εγώ στο χωριό αν θες.Να δω αν κάποιος ενδιαφέρεται για το σπιτι και το συνεργείο»προτείνει.

Θα έχει άλλον γείτονα δηλαδή σε λίγο καιρό.

«Όχι όχι.Μην πεις κάτι ακόμα.Πρεπει να δω τι θα γίνει με τον Γκόλντεν πρώτα.»
«Θα τον πάρεις μαζί σου είπε η μαμά σου»
«Μιλήσατε;Χωρίς εμένα;»λέω αφού δεν θυμάμαι αυτό να το συζητήσαμε μαζί τους.

«Λίγο...ναι...»λέει δειλά.
«Και τι είπατε;Μπορώ να μάθω;»ρωτάω.
«Λυπάμαι αλλά όχι.Κατι δικά μας»
«Δικά σας;Ποτέ προλάβατε και έχετε δικά σας;»ρωτάω σαν να με πειράζει.

Δεν με πειράζει όμως.Μαρεσει.Το μόνο που με πειράζει είναι ότι θα φύγω και θα την αφησω εδώ.
Πάλι.

«Αν θες να ξέρεις τα βρήκαμε με την μαμά σου.Γιναμε κάτι σαν φίλες.Με κάλεσε και στην Σαντα Ροζα»

Το πράγμα προχώρησε.

«Και εγώ σε κάλεσα!»
«Αλλιώς βγαίνει από την μαμά σου...»λέει όλο ύφος.

Αν το ήξερα να το έλεγα από την αρχή να το έλεγε εκείνη.

«Αλλά...πολύ έκατσες.Δεν έχεις δουλειά άλλο εδώ.Εκει έχεις την οικογένεια σου,τους φίλους σου,την ζωή σου.Ξερω ότι θα φύγεις αύριο.Καιρος ήταν»λέει.
«Πάντα θα έχω δουλειά εδώ.Οπου είσαι εσυ πάντα θα έχω δουλειά και εγώ...!»της το ξεκαθαρίσω.

Τώρα πιο πολύ από ποτέ θέλω αυτό να πετύχει.
Αφού ζήσαμε μαζί αυτό νιώθω ακόμα πιο κοντά της.

«Είσαι γλύκας όταν το θες»λέει και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο.

«Τι;Μόνο μάγουλο;Κάντε τα δικά σας.Καντε τα!Μην ντρέπεστε!»ακούμε τον Μάριο που πλησιάζει και η Ελλη αμέσως σηκώνεται από το γρασίδι.