"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 55.

55.
Φεστιβάλ Ροδιου.

Δεν μίλαγε σε όλη την διαδρομή μέχρι εδώ.Καθομουν πολύ κοντά του για να είμαι έτοιμος να το πιάσω αν πέσει ή δεν νοιώσει καλά.Δεν θέλει λέει να τον κρατάω και να τον δει όλο το χωριο.

Λες και δεν φενεται από την εμφάνιση του.

«Νικόλα κοιτά.Κατσικισιο τυρί!»λέει και φεύγει από μένα και πάει σε έναν παγκο.Εγω τον ακολουθώ.

«Γεια σου Μαρία»της λέει ο Σταύρος.
«Γεια σου Σταύρο.Τι γίνεται;Τι κανείς;»τον ρωτάει.
«Καλά καλά.Θα μου βάλεις λίγο κατσικίσιο τυρί να δοκιμάσω.Εχω καιρό.Βαλε και λίγο στον γιο μου από εδώ.»λέει και τώρα εκείνη κοιτάει εμένα.
«Ο γιος σου είναι ο μορφονιός;Μοιαζεται πολύ.»
«Εγώ ήμουν πιο όμορφος στην ηλικία του αλλά εντάξει...καλός είναι και αυτός...»λέει ο Σταύρος και γελάμε όλοι με αυτό.

Δίνει ένα κομμάτι τυρί με οδοντογλυφίδα σε εμένα και ένα στον Σταύρο.
«Δοκιμάστε το και μετά είμαι σίγουρη θα τρελαθείς και θα έρθεις να πάρεις»λεει αυτή.
«Μην φύγεις αν δεν έρθω!»λέει αυτός και αφήνουμε αυτό τον παγκο και αρχίζουμε να περπατάμε πάλι.

Τα φεστιβάλ και πανηγύρια και όλα αυτά που γίνονται εδώ συχνά δεν είναι και άσχημα τελικά.Καπως τα συνήθισα.

«Σίγουρα δεν έχεις ξαναδοκιμασει»λέει.
«Όχι.Και αυτό πρώτη φορά.Ειναι γραφτό όλα εδώ να τα δοκιμάσω πρώτη φορά»λέω και γελάω αφού από όταν ήρθα εδώ έχω δοκιμάσει πολλά πράγματα.Περιεργα ή μη περιεργα.

Το βάζω στο στόμα μου και αρχίζω να το μασάω.
«Καλό;»λέει.
«Μόνο καλό;Πολύ ωραίο.Και μαλακό.»σχολιάζω.
«Αν ήξερα ότι στον παράδεισο θα είχα τέτοιο ας πέθανα και αύριο.»λέει και γελάει.Μονος του.Εγω δεν μπορούσα.

«Μπορείς να μην λες τέτοια σε παρακαλώ;»λέω λίγο ενοχλημένος.
«Γιατί;Είπα κάτι κακό;»

Δεν θέλω να απαντήσω επειδή θα μαλώσουμε και δεν θέλω να μαλώσουμε.

«Νικόλα γιε μου θα πεθάνω.Και αυτό είναι κάτι σίγουρο.Κατι που δεν αλλάζει.Αρα γιατί να μην κάνω και κάνα αστειο να γελάσουμε»
«Αν δεν κάπνιζες και αν προσεχές...»
«Τι;Δεν θα αρρώσταινα;Ότι και αν έκανα το ίδιο θα γινόταν.»
«Δεν το νομίζω.»
«Εγώ είμαι σίγουρος»λέει.

Φαινεται ότι κουράστηκε και έτσι πάει πιο σιγά από πριν.
«Αυτό γίνεται για μένα Νικόλα.Επειδη έκανα λάθη στην ζωή μου.Ετσι παίρνω την τιμωρία μου.Εχασα τους γονείς μου νέος και ο γιος μου με μισεί ενώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τόσα χρόνια,έπαθα καρκίνο.Ολα αυτά γίνονται για μένα.»λέει και βρίσκει κάτι σαν παγκάκι και κάθεται εκεί.
Κάθομαι δίπλα του.