Amcamın Emaneti

22.Bölüm

Nurdan 'ın ölümünün üzerinden 1 hafta geçmişti. Yengemi amcam babasının evine göndermişti. Çok üzgündüm küçük bir bebeğin ölümünü hiç istememiştim ben ellerim karnıma gidince hafifçe okşadım karnımı. Kapımın vurulma sesiyle düşüncelerimden hızla ayrıldım. "Girin!". Kapının aralanmasıyla Alparslan 'ı görmem bir oldu. 1 hafta içinde anlık göz göze gelmelerimiz dışında konuşmamıştık hiç. "gelebilir miyim?" yüzündeki yorgun ifade içimi acımıştı. Doğrularak "gel tabi" dedim. İçeri girip kapıyı sessizce kapattı.
Yatağa oturup başını dizlerime koydu ve gözlerini yumdu. Ellerim saçlarına gidecekken geri çektim. Gözleri kapalı şekilde elimi tuttu saçına götürdü. "lütfen" dedi. Parmaklarım saçlarında hareket ederken Alparslan yüzünü karnıma doğru çevirdi. Eli karnıma değince gerildim ama bunu ona belli etmedim. "benim tek gerçek ailem sizsiniz" diyip karnımı öptü.

Yattığı yerden doğrulan Alparslan ile tuttuğum nefesi verdim. Elleriyle yüzümü tuttup "her şeye sil baştan başlayacağız küçüğüm ve bu sefer seni kimse incitemeyecek. Buna bende dahil". Diyerek alnımdan öptü.

"Alparslan" dedim boğazıma temizleyerek "beni lütfen hiçbir şeye zorlama. Ben artık hayatıma iki kişi olarak devam etmek istiyorum. Bebeğim ve ben".

Alparslan 'ın kaşları çatılırken sinirle ayağa kalktı "ne demek iki kişi devam etmek istiyorum ben! Ben bebeğinin babasıyım".  Bende onun gibi ayağa kalktım. "bak biz boşandık ve ben hayatıma artık kimseyi istemiyorum. Kadın olarak ayaklarımın üzerine durmak istiyorum. Artık erkeksiz yaşayamazsın diyen insanların yüzüne mutlu hayatımı vurmak istiyorum."

Alparslan eliyle yüzünü sıvazladı " bak Lavinya tamam biliyorum hatalar yaptım daha doğrusu tuzağa düştüm hemde kanım canım dediğim annem tarafından. Senden boşanmak ise senin iyiliğin içindi. Annem seni rahatsız etmesin diyeydi. Şimdi ise önümüzde engel yok. Ve biz tekrardan en kısa sürede aile olacağız "  yaptığı emrivaki ile benimde sinirlerim bozulmuştu.

" yeter! Bana da hayatım konusunda söz hakkı verin ya! Her  şeye tamam dedim ama Alparslan artık bende kendi hayatımı elime almadığım sürece hayatımı bir başkasıyla  birleştiremem. Seni affetmedim hem kalbim hala darmadağın ha affetsem bile hemen evlenemem. Ben diplomamı almadan hayatıma seni katamam"

Alparslan oda da tur atıyordu. " evlenipte okuyan çok insan var ne demek evlenemem"

Karşısına geçtim "sorun okumam değil onu zaten yapacağım. Ben ayaklarımın üzerinde duracağım ama seni affetmedim diyorum nesini anlamıyorsun?"

Alparslan elleriyle yüzümü tuttu "affedeceksin.. Affettireceğim kendimi küçüğüm"

Ellerini yüzümden çekmeye çalıştım "öyle kolay olmayacak anladın mı! Kalbimin  mantığımın önüne geçemesine izin vermeyeceğim".   Alparslan gözlerime dik dik bakarken birden dudaklarıma yapıştı. Ellerimle göğsüne vururken beni duvara yapıştırdı altında kıvranırken benden geri ayrılıp başını boynuma gömdü. "seni çok özledim. Sensizliği hiç sevmedim affet beni". Ağlayarak bacaklarıma kapandığında  ben hala sakinleşmeye çalışıyordum. "git burdan!" sesimin titrek çıkmasına lanetler yağdırırken bacaklarımın bana ihanet edip beni taşımamasından korkuyordum. Alparslan ayağa kalkıp başımın üzerinden öptü. "ben seni senelerce bekledim yine beklerim güzelim" diyip çıktı.

Ayaklarımla hızla yere çökerken elimi ağzıma kapatıp ağlamaya başladım. O anda kapı aniden açılıp "Lavinya?". İçeri giren Emine odayı gözleriyle taradıktan sonra beni duvarım dibinde ağlayan halimi görünce gözleri kocaman oldu "hii ne oldu sana?" kapıyı hızla kapatıp yanıma geldi.
Beni kolumdan tutup yatağa oturttu " Lavinya neyin var? Korkutma beni ağlamayı bırak bebek için zararlı!"
Gözlerimi hızla silerken derin derin nefesler almaya çalışıyordum. " bak çağırırım Alparslan abimi ".