ORTAKLIĞIN BEDELİ

17.Bölüm

-2 YIL SONRA-

İan'ın yanına giderken sekreterimin ayaküstü imzalatmaya çalıştığı dosyaları odama götürmesini daha sonra imzalayacağımı söylerken İan'ın karşıdan beni izlediğini biliyordum.

İan beni ne zaman izlese ne yapacağımı şaşırıyordum. Heyecanlanıyordum. Başımı kaldırıp İan'a baktığımda gözlerimiz kesişti. Beni izlediğini biliyordum ve seni yakaladım bakışımı attım ona. İan'ın bana gülümsemesiyle bende gülümsememe engel olamadım.

Yavaş adımlarla İan'ın yanına giderken beni herkesin içinde baştan aşağı süzmesi rahatsız etmişti. Yanaklarımın kızardığına eminim.

"Selam. Senin yanına geliyordum bende."
"Bir şey mi oldu?"
"Bir şey olmadı. Acıktım da dışarı çıkalım diyecektim."
"Tamam olur. Hadi gidelim o zaman."

İan belime koyduğu elini çekerek elimi tuttu. Ellerimize bakıp gülümsedim. İanda bana bakıyordu. "Seni seviyorum." dedi gözlerimin içine bakarak. Tam ağızımı açıp bende seni seviyorum diyecekken Murat'ın bize doğru gelip seslenmesiyle bir şey diyemeden ağzımı kapamak zorunda kaldım.

"Aşkınızı başka yerde yaşayın."

Murat'a dilimi çıkardım. Hemen hemen her gün görüşüyorduk Muratla. Kesin canı sıkılmış ki bizi ziyarete gelmişti. İan ve Murat konuşurken peşimi bırakmayan sekreterim tekrar yanımda bitmişti.

"Maria hanım."
"Evet. Yine ne oldu."
"Moda evinizin müdürü geldi sizinle görüşmek istiyor."
"Tamam. Odama al on dakikaya geleceğimi söyle."

Sekreterim gider gitmez Murat konuşmaya başlamıştı.

"Maria hanım.. Ahaha.. Kızım şirkette bari kendi ismini kullan."
"Saçmalama Murat. Gizlilik için bu şart."
"Tamaam."

İan'a dönerek "Canım siz gidin her zamanki yere ben işimi halledip hemen geleceğim." dedim.

"Odamda bekliyor olacağız. Hep birlikte gideriz."
"Tamam."

Yanlarından ayrılıp hızlı adımlarla odama doğru yürüdüm. Rosa Hanımın neden geldiğini merak ediyordum.

Odama girdiğimde Rosa Hanımın kahvesini yudumlarken buldum. Beni görünce panikle ayağı kalkmaya yetinince elimle oturun işareti yaptım.

"Bir sorun mu var Rosa Hanım?"

Kadının değişen yüzünden bir sorun olduğunu anlamıştım. Karşımdaki kadının nasıl söyleyeceğim diye kıvrandığını anlamıştım. Teşvik etmek için "Evet sizi dinliyorum.. Sorun neyse bir an önce söylemelisiniz yoksa daha fazla bekleyemeyeceğim." dedim. Galiba Rosa Hanımı teşvik etmekten çok daha da kıvranmasına neden oldum.

"Maria Hanım.. Ürünlerimizi diken fabrika şuanlık bizim ürünlerimizi dikmeyi durdu."

Duyduğum şeyle kan beynime sıçradı. "Ne demek durdu bu ürünlerin on güne yetişmesi gerekiyor. Yoksa defileyi yapamayız! Yapamadığımızla kalmayız Moda dünyasına rezil oluruz."

"Evet biliyorum. Konuşmayı denedim fakaat.."
"Fakat ne Rosa! Ürünlerimizi neden durdurmuşlar."
"Türkiye'den gelen teklif yüzünden. Sancak ve Bozdağ adlı ortak şirketler tekstil işine girmişle.."

Şirketlerin ismini duyunca nefes almakta güçlük çekmiştim. Başım dönüyordu. Etrafı bulanık görmeye başladığımda olduğum yere çöktüm. Rosa'nın "İyi misiniz efendim." diye sormasını işitiyordum fakat cevap veremiyordum.

İyi miydim? Kesinlikle iyi değildim. Sancak ve Bozdağ ortak şirketler.. Ortaklık.. Nasıl olurdu.. Benim öldüğümü bile bile ailem bu ortaklığı nasıl sürdürürdü. Ya Sancaklar onlar bunu nasıl kabul ederdi. Demek ki kimsenin umrunda değildim.