tension | c.h. + l.h.

rozdział 2. ➵

Nienawidziłem widzieć go takiego. Naprawdę, to było okropne. Nie potrafiłem  jednak nic na to poradzić. Próbowałem nie raz jakoś mu pomóc, by się odkochał. Nie podziałało.

Nie chciałem by tak było, by był smutny za każdym razem, gdy tylko na mnie spojrzał. Nie byłem w stanie pojąć jakie to okropne uczucie być powodem boleści najlepszego przyjaciela.

Naprawdę zależało mi na jego szczęściu, dlatego właśnie nie chciałem z nim być. Musiałbym udawać, a on zdecydowanie na to nie zasługiwał. Należało mu się, by był szczerze pokochany - oczywiście z wzajemnością.

Chyba nic nie wywoływało u mnie takiego bólu serca, jak jego smutny wzrok skierowany na mnie podczas wywiadów. Miałem nadzieje, że Michael, bądź Ashton palnie coś głupiego w odpowiedzi na pytanie, by tylko Luke się choć lekko uśmiechnął. 

Na szczęście wydarzyło się to prędko, a Luke nie uśmiechnął się lekko, a wręcz wybuchnął śmiechem. Pozostałe kilka minut wywiadu obyły się bez przygnębionego wyrazu twarzy Hemmo.

 →

Wróciłem z toalety prawie bezgłośnie. Gdy stanąłem w progu pomieszczenia, w którym przygotowywaliśmy się przed występem - do którego mamy jeszcze jakieś pół godziny - ujrzałem Luke'a obejmującego ramionami Ashtona. Ten westchnął, po czym zadał krótkie pytanie.

- Calum? - niebieskooki w odpowiedzi jedynie zacisnął mocniej ramiona wokół najstarszego z nas.

Zawsze wiedziałem, że Hemmings, będąc w dołku, uwielbiał uściski od przyjaciół. 

Ale kiedyś to mnie najczęściej obejmował. I to nie ja byłem powodem. 

Wnioskując z pytania Ashtona, był w tym doskonale obeznany. Najwidoczniej nie był to pierwszy raz, gdy Luke potrzebował pocieszającego uścisku przeze mnie. 

Miałem w tym momencie w głowie jedynie dwie rzeczy: Jestem beznadziejny. Jestem okropnym przyjacielem.

➵➵➵

so mamy drugi

chciałam tylko zaznaczyć, że 5sos są tu sławni, jednak nie próbuję wpłynąć na Wasz tok myślenia na temat chłopaków - wszystko prawie jest przeze mnie wymyślone 

-jess