Postacie nie należą do mnie, a do oryginalnego autora mangi (Haruichi Furudate)! Ja jedynie jestem autorem fabuły, z którą możecie się tutaj zapoznać.
Lista postaci znajduje się w pierwszym rozdziale.
~~~~~~~~~
Link do zdjęcia na okładce: https://ww...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Tylko 591 słów. T_T I'm disappointed in myself! Ale w sumie, ile ja bym chciała przy trzech postaciach na rozdział, no to ok. Psst, jak będą jakieś literówki, to mówić mi.
~Takanobu Aone~
Takanobu zawsze miał wrażenie, że jego priorytetem było dbanie o bezpieczeństwo i komfort [Imię]. Nieco ją poznał i czuł, że musi się nią zaopiekować, by uśmiech nie schodził jej z twarzy. Można to było nazwać relacją brata z siostrą.
W międzyczasie ich znajomość się rozwijała i zbliżyli się do siebie na tyle, że Aone zaczął czuć przy niej miłe ciepło w sercu i pewnego rodzaju spokój wewnętrzny, bo jest z nim. Nie odzywał się za dużo, ale nadal ze sobą rozmawiali. Ona mówiła, on odpowiadał jej jakimiś gestami. Chociaż mógłby przy niej odzywać się częściej, bo chciał, ale słowa nie były mu potrzebne, by wyrażać emocje. Gdy czuł coś silnego, odbijało się to na jego twarzy, np. rozszerzone oczy, delikatny rumieniec na policzkach. Jeśli był spokojny, to paleta drobnych zachowań była trudniejsza do wyłapania, ale za to większa. Takie działanie miała na niego [Nazwisko].
Wydawała mu się delikatna jak porcelanowa lalka i cieszył się, że dziewczyna ufała mu bezgranicznie. Oczywiście nie tylko on w tej relacji się starał. [Imię] też o niego dbała (dla przykładu, wczesną wiosną, jesienią i zimą miał obowiązkowo zakładać szalik, nie ma, że nie) i w zasadzie już zachowywali się jak małżeństwo. Być może oboje czuli dokładnie to samo.
~Kenji Futakuchi~
Po tym tanecznym konkursie Kenji czuł motyle w brzuchu, gdy miał jakąkolwiek styczność ze swoją przyjaciółką lub tylko o niej myślał. Przyjemnie było trzymać ją blisko siebie, nie przejmując się granicami przestrzeni osobistej.
Jednak gdyby ktoś go zapytał, co mu się tak w niej podoba, to nie wiedziałby, co powiedzieć. W tamtej chwili czuł do niej pociąg fizyczny, nie zastanawiał się głębiej nad jej osobą. Cała jego drużyna i koledzy, którzy już skończyli liceum, wiedzieli o tym i chcieli, aby nie zmarnował swojej wielkiej szansy na związanie się ze świetną dziewczyną, więc zaczęli go naprowadzać na bardziej istotne rzeczy dotyczące [Imię].
Kilka razy, jak wyłapali ją w tłumie, to niby tak bez powodu zauważali, że [Nazwisko] świetnie zajmuje się ludźmi, wspominali o tym, jaka jest niezależna i pracowita (nie zawsze, ale nie skupiajmy się aż tak na szczegółach) lub opowiadali Futakuchiemu, jak nastolatka im w czymś pomogła. Trochę go to drażniło, bo czuł zazdrość, jednak to wszystko dało mu do myślenia. [Imię] to nie tylko ładne ciało, to cały zbiór pięknych cech. Kenji obiecał sobie, że kiedyś wykorzysta tę wiedzę.
~Kanji Koganegawa~
Koganegawa ostatnio nie potrafił powstrzymać się od jąkania i rumienienia przy pewnej [kolor]włosej nastolatce z Karasuno. Chciał być dla niej silniejszy, pokazać, że jest godny podziwu, mówiąc prostszym językiem, chciał się popisać, co oczywiście miało odwrotny skutek i robił z siebie ofiarę losu. Przynajmniej w oczach innych, ale dla [Imię] nadal był kimś niesamowitym i bardzo go to cieszyło.
[Nazwisko] była przyzwyczajona do trzymania kciuków za swoich przyjaciół (a zapoczątkował to jej najbliższy kumpel Hinata), więc Kanjiego zamierzała wspierać równie gorąco.
– Wszystko da się wyćwiczyć, Kogane! Jak nie tym, to następnym razem się uda – pocieszała go.
Uwielbiał to w niej – tę wiarę we wszystko i wszystkich. Nie tylko to w niej lubił, podobała mu się również fizycznie, codziennie uczył się o niej czegoś nowego, ciągle go zaskakiwała i była dla niego żywym przykładem, jak skomplikowanie złożona jest psychika ludzka. Choć on by tak tego nie ubrał w słowa, to w końcu prostolinijny człowiek, co nie oznacza, że kompletnie głupi.
Może miał mniejsze szanse w porównaniu do Hinaty (tak naprawdę nie miał bladego pojęcia, czy wpadła mu ona w oko, czy nie, jednak nigdy nic nie wiadomo), to zamierzał walczyć równie żarliwie, jak na boisku.
