BİLİNMEYEN NUMARA

3

Alarmın sesiyle uyanmıştım. Aslında tam beş kere çaldı. Her seferinde uyanıp erteledim:)

Direk banyoya yöneldim.Elimi yüzümü yıkayıp okul kıyafetlerimi giydim.Bugün  içimde tuhaf bir heyecan vardı. Çünkü anonimi merak ediyodum. Acaba görecek miyim,  konuşacak mıyım diye .İlk başlarda çok garip gelsede iki günde beni etkilemişti. Yanlış anlamayın aşık falan olmadım olmamda heralde. Sadece  nasıl biri olduğu, bana ne zaman kendini gösterecegi falan filan bunları merak ediyorum.

İç konuşmam bittiğine göre aşşağıya inebilirim. Merdivenlerden yavaş yavaş iniyordum. Çünkü onları görmek istemiyorum. Kahvaltıyı zaten hiçbir zaman evde yapamıyorum. Onlarla aynı masayı bırak aynı evde yaşamak bile beni çok korkutuyo. Çünkü onlar normal biri değil. Her zaman azarlarlar. Bazende ufak şiddetlere maruz kalırım. Bunlar açıkçası benim için çok önemli değil. Bazen canımı çok acıtıyorlar. Genellikle çok sinirlendiklerinde tokat atarlar.Benim kalbim yanmış canımın yanması ne ki.

Offf korktuğum şey oldu. Masada oturuyorlar. Görünmek istemediğim için sessiz adımlarla ilerlemeye çalıştım. Nasıl çalıştıysam artık merdivenin yanındaki vazoyu devirdim. Aferin su böyle devam et kızım salaksın. İkiside bir anda bana döndüler. Yüzlerine bakamıyordum. Bence koşup kaçmalıyım. Tam düşündüğümü yapıcakken annem bağırmaya başladı ''seni gerizekalı kız kör müsün sen ,önüne baksana ahmak'' merak etmeyin bu laflara üzüleli çok oldu ama yinede kalbim acımıyo değil.''Karıcığım sen  boş ver şu salağı gel keyfimizi bozmayalım.oda hemen gidecek bu evden değilmi ''. söylediklerini işitmiyordum çünkü cidden kalbim ağrımaya başlamıştı. ''sana diyorum salak kız  gitsene artık''  babamın bağırmasıyla kendime geldim.Kalbim daha fena olmuştu. Koşarak evden çıktım. Kalbimi tuttuğumu fark ettim. Sanki nefes alamıyordum. Kaldırıma oturdum. Soluklanmaya çalıştım. ilk defa olmuştu böyle bir şey. Normalde kalbim acırdı ama mecazi anlamda bu sefer gerçekten acımıştı. Bi on dakka bekledim. Canımın yanması geçtiğinde ayaklandım. Okula doğru yürümeye başladım.

Sessizce sınıftaki yerimi aldım benim sıram en arkadaki cam kenarıydı. Tek oturuyordum. tabi ki tek oturuyorum beni seven mi var Allah aşkına. Aslında biri var ama onuda tanımıyorum ki .İlk dersimiz bitti. Açlıktan geberiyordum ama param yoktu.Babam beni sevmese de haftada bi on lira veriyor. Oda açlıktan geberip başlarına kalmıyım diye. Ama bugün vermedi yada unuttu. Aslında dünde pek bi şey yememiştim. Sabah ki tostla duruyordum. Neyse ölmem inşallah. Karnımı tuttum ''guruldama şimdi sırası değil canım midem. bizde eve geçince bişeyler yeriz tamammı. ''diye söylendim. Ben zayıf bir insanım ama midemin maşallahı var. Yemek yemeye bayılırım ama bizimkilerden yiyemiyorum işte böyle aç kalıncada kilo verdim baya

Karnımdaki seslerle daha fazla rezil olmamak için tuvalete gittim. Aynadan kendime baktığımda çok şaşırdım. Neredeyse bir aydır aynaya bile bakmıyorum. Çünkü kendimi görmekten korkuyordum. Yanlışıkla baktım çok pişmanım. Cidden bildiğin beş kilo falan vermişim. Yanaklarım çökmüş. Gözlerim artık ağlamaktan ve uyuyamamaktan mosmor kesilmiş. Herneyse biraz daha sayarsam ağlarım heralde. Daha çok düşünmemek için kendimi görmemek için sınıfa gittim. Sıraya vardığımda sıranın üstünde bi şey vardı. Bu bir tosttu aman Allah'ım galipten tost gelmiş. Üzerinde de not vardı. 

''benim güzeli mi kimse aç bırakamaz. bundan sonra tostlar benden:)''

ohaaaa yaaaaa

şuan mutluluktan ağlıyorum cidden ağlıyorum.Canım midem bekle geliyor tostumuz.

bi anda gelen özgüvenle okul koridoruna çıktım. Şuan hiçbir şey umurumda değildi ben zaten utanan bir insan değildim. Beni onlar değiştirdiler. 

Eminim şuan anonim beni izliyo. Koridorun ortasında durdum ve bağırdım

''TEŞEKKÜR EDERİM''

MERABA SEVGİLİ OKUYUCULARIM BEĞENDİNİZMİ BU BÖLÜMÜ

SİZ NE DÜŞÜNÜYORSUNUZ BU ANONİM HAKKINDA BENCE ÇOK TATLI BİRİ

PEKİ YA SUYUN  BAĞIRDIĞI SAHNE BENCE MÜKEMMELDİ