Is He Real? COMPLETED

Chapter 37

I lastly glanced around the corner of my room I will miss this nearly white gem room, the circular chandelier above my bed, the study table beside my sliding door whom I overused almost every day,  and the terrace every time I'm in deep thought thinking an out-of-the-box what ifs?

Napalingon ako sa pinto ng may marinig ako na katok, I stood up and open the door, Yaya's sad face greeted me, I sighed while looking at her face.

"Liam hijo, handa ka na ba?" Yaya said slowly and plainly.

I nod at her and smiled weakly."Yaya, huwag po kayong malungkot babalik rin 'tong gwapong alaga mo, kaya ngiti ka na..."I jokingly said while while hugging her.

Hinampas naman nito ang balikat ko at napatawa ako."Ikaw talaga Liam, kahit kailan... paano 'yan maiiwan mo si Mia,"she said."Alam kong may pagtingin ka sa kanya, kung tumingin ka para bang nakakalimutan mong may kasama ka." Sumilay naman ang malungkot na ngiti ni yaya.

I heaved a deep breath before answering her."I need to, siguro Yaya oras na para sanayin ko ang sarili na wala sa tabi niya, dahil baka sa huli ako lang rin ang maiiwan."

"Liam... hijo." niyakap ako ni Yaya na para bang naiintindihan niya ako."Binata ka na talaga, huwag kang mag-alala kung kayo man ang nakatadhana, tadhana mismo ang gagabay sa inyo."napangiti naman ako sa sinabi nito at niyakap si Yaya.

"Mag-iingat po kayo rito Yaya, kung pupunta man sila Mia rito, ikaw na ang bahala alam mo naman po'ng mahal ko 'yon." I bitterly smiled and wiped the tears coming from my eyes, before I let go of the hug.

She then brushed her hands on my head."Oo naman, parang ikaw na rin si Mia kapag maayos siya alam kong maayos ka rin, huwag masyadong isipin si Mia, alam kong matibay na 'yon kahit minsan iyakin." ngumiti naman ito at nakapagbigay lakas sa akin.

"Salamat Yaya, sa panlabas lang po 'yon matibay pero sa totoo sobrang iyakin, pero alam ko pong makakaya niya."biglang kumurot ang dibdib ko ng maalala ang mga iyak niya na nakapandudurog sa puso ko.

"Liam, hijo, sana'y maging matibay ka rin, mag-iingat ka lage sa Korea, alagaan mo ang sarili mo."

Tumango ako at ngumiti." Salamat Yaya ikaw rin, mag-ingat ka po rito at alagaan mo po ang 'yong sarili Yaya."

"Matanda na ako, alam ko na kung paano alagaan ang sarili ko," saad niya."Tatawagin ko na si Rudy, para ibaba ang mga bagahe mo lalabas k-ka n-na ba?" tanong pa nito'y hindi makatingin sa akin.

Pumikit muna ako bago tumango."Opo Yaya,"

Secreto naman nitong pinahiran ang luha pagtalikod niya."S-sige ma-mauna muna ako sa baba, para tawagin si Rudy at maihanda ang sasakyan."

"Sige po Yaya, susunod na lang po ako sa baba." Hindi na ito sumagot pa at sinarhan na ang pinto.

I look myself on the mirror, I was wearing a white converse shoes with denim blue pants matching my white round-neck shirt and a leather jacket.

"Time to go Liam," I said to myself trying to make a curve on my lips.

I went out of the car and looked around, even though I already know that she won't come.

"Salamat Mang Rudy," I said while getting my baggage and travel bag."Ingat po kayo."paalam ko pa.

"Ikaw rin po Sir Liam, ingat ka po." Kumaway na ito at pumasok sa loob ng sasakyan.

I closed my eyes and shook my head, sinabi ko na sa kanyang hindi niya ako kailangang ihatid sa kadahilanang malulungkot lang siya.

Pero sa totoo ako talaga ang malulungkot.