Is He Real? COMPLETED

Chapter 41

December 24, 2014

The cold wind coming from the pouring rain outside the house makes my mind clear from the negative thoughts yet it brings back the positive memories during our childhood days so fascinating as I stare at it right now the corners of lips made a twist.

Today is Christmas, many children were keeps on coming from houses to another houses, even the rain keeps on pouring it looks they're happy with it some used umbrellas some were not.

"Mia apo, pumasok ka na lumalakas na ang ulan maginaw na diyan." Napatingin naman ako kay lala na naka-sweater at may pulang scarf sa leeg nito at may hawak na bibliya.

Ngumiti muna ako bago sumagot."Dito po muna ako Lala, ang ganda po ng ulan."sabay balik ko ng tingin sa labas.

When I was a child one of my happiness is looking at the rain from the sky down to the ground, sa bawat pagpatak nito ay may katumbas na saya ang aking nararamdaman.

Noong Elementary pa ako tuwing nagsisimula ng pumatak ang ulan ang tanging nasa isip ko ay sana lumakas ka pa, sana tumagal ka pa hanggang pag -uwi ko. Masarap kasi sa pakiramdam na dahan-dahan kang nababasa kasama ng mga puno at halaman, dama ko kasing iisa lang kaming alipin ng ulan na nababasa walang tao, bagay, hayop o halaman lahat ay patas.

Pero ang mas nakakatuwa kapag malapit kana sa bahay niyo dalawang tanong ang nasa isip mo, papagalitan ba ako o hindi?. Nakakatuwa talagang maging bata.

"Mia, tumawag mama mo rito ulit sila magse-celebrate ng pasko." Tawag ni Lala sa akin, na nakaupo siya sa sofa na kita lang diro sa balkonahe.

Napangiti naman ako namg tipid."Mabuti po Lala, nami-miss ko na po si Duke."

Malapit lang ang bahay nila mama mga 10 kilometro lang ang layo pero kung titingnan parang nasa ibang bansa sila nakatira.

Hindi kasi ako basta-bastang nakakapunta sa kanila, nahihiya ako.

"Ihanda mo na ng kabilang kuwarto para kapag nandito na sila agad silang makakapagpahinga," huminto muna ito, at lumapit sa pwesto ko."Ang lakas pa rin ng ulan, mga batang 'yan ayaw magpaawat sa panga-ngaroling, magkakasakit sila niyan."nag-aalalang saad ni Lala, habang nakatingin sa mga batang kumakanta ngayon sa harap ng gate namin.

"Masarap po kasing mangaroling lala," malungkot na saad ko hindi ko kasing naranasang mangaroling nahihiya ako at wala rin kong kasama

"Oh, siya, siya tapos na silang kumanta, bigyan mo sila ng candies Mia at pera." saad ni Lala, at tumayo na ako at pumunta sa lagayan ng barya at candies may Jar kasi kami na lagayan ng candies at lata na lagayan ng barya.

Kumuha ako ng anim na lollipop, para tig-tatlo , dalawa lang kasi sila at sampung piso, maayos na 'to mga bata pa naman siguro nasa ikatlong baitang pa o apat.

"Thank you, thank you, ang babait ninyo thank you." Masayang kanta ng mga bata na walang dalang payong.

Inakay ko na si Lala papasok sa loob dahil maga-alas singko na oras na para maghanda para mamayang gabi, magluluto lang ako ng ulam dahil may desserts na kami at spaghetti na ginawa namin ni Lala kanina.

Mga pasado alas-sais na dumating sila Mama, Duke at si Tito Don asawa ni Mama ama ni Duke, nabigla ako ng una akala ko kasi sila Duke at Mama lang.

Napag-pasyahan nila na dito lang magsimba kaya sabay-sabay kaming pumunta sa simbahan nasa gelid si Lala katabi ako si Mama si Duke at ang ama nito si Tito Don.

Masay ako ngaon dahil kasama ko silang magsimba, parang buo na ang pasko ko.

Napatingin ako sa paligid ng simbahan nang nasa part na kami ng peace offering, nagbabasakali na may makita. Kaso wala, wala siya.