RASİN ÇEMBERİ

Bölüm 10 "İLK DOKUNUŞ"

                                     

"Hey geçmişim söyle kimim ben? söyle.

O gün başıma gelenler benim geçmişim miydi peki gerçeğim neydi? kimdi? Söyle ...

Bir çift kol üzerinde hareketsizce yatan beden ve onu izleyen iki kişi ne yapacağını bilemez haldeydi. Ayza içindeki korkuyla Karan'ın mimiklerini de izliyordu. Fakat Karan'da hiçbir belirti yoktu. Ne sesi nede nefesi çıkıyordu sanki. Kaybolup yok olmuştu o an. Donuk gözleri kollarında nacizane uzanan kızın yüzünde hapsolmuştu. Sanki kör bir adamın ilk defa görmesi gibiydi. Ayza daha fazla dayanamayıp aklına gelen soruyu sordu.

"Hareket etmiyor, bir şey oldu ona? " dedi sessizce. O anda odanın içinde Pusat beliriverdi. Şaşkın surat ifadesiyle odadaki ambiansı bozdu.

"Neler oldu böyle? Onun nesi var?" dedi Karan'ın yanına diz çökerek. Ayza üzgünlüğünü ifade eden cümlelerle olanları anlattı. Pusat Karan'a baktı.

"Karan bırak onu. Kendine gel." diyerek kolunu tutmuştu. Karan Pusat'ın elinin kendi tenine değmesiyle ona doğru bakışlarını çevirdi. Bu bakış Pusat için bir uyarıydı ki ; Pusat'ta bunun farkına varmıştı. Elini Karan'ın kolundan çekmişti.Karan gözlerini Pusat'tan ayırdıktan sonra Meyra'ya döndü. Elini Meyra'nın şah damarına doğru koydu. Ayza bir anda Karan'a doğru atılacaktı ona dokunmasını engellemek için fakat Pusat onu engelledi. Meyra'nın tenindeki sıcaklık ve damarında hissedilen kalp atışı Karan'ın parmaklarının ucundaydı sanki. Meyra'nın yüzüne tekrar baktı ve Meyra'nın kirpiklerindeki kıpırtıyla gözlerini açtığının farkına vardı. Karamel rengi gözleri o kadar sıcak ve içtendi ki. Karan'ın eli hâlâ Meyra'nın boynundaydı. Sıcaklığı ve hissedilen ritim hızlanmıştı bir süre. Meyra Karan'ın gözleri ile buluştuğu anda kendini geriye çekti. Karan'ın eli bir anda boşlukta kalmıştı. Ayza ve Pusat gördüklerini hazmetmeye çalışırken bir yandan da Meyra'nın kendine gelmesine sevinmişlerdi. Ayza hemen Meyra'nın yanına doğru geldi.

"Meyra kendini nasıl hissediyorsun?" demişti. Meyra gözlerini Karan'dan ayırarak Ayza'ya döndü.

"İyiyim, iyiyim" dedi lafı ağzından yarım yamalak telaffuz ederken.

"Neden böyle oldu anlamadım." Ayza' dan bir cevap bekliyor gibi sormuştu bu soruyu. O sırada Karan yerinden doğruldu. Hepsi teker teker ayağa kalktı.

"Sanırım fazla bir güç sarfettin ve güçsüzleştin. Ne de olsa bir insan değilim ve beni iyileştirebilmen senin için güç olmuştur" diyerek kolunu sıvazlamıştı Ayza Meyra'nın.Fakat Meyra sanki başka bir şey olduğunun farkındaydı.

"Ama senin boğazında aynı o zamandaki gibi bir iz oluşmuştu. Kütüphane görevlisinde olduğu gibi. O zaman o kişiyi iyileştirememiştim ama seni iyileştirebildim." Pusat ve Ayza Karan'a bakarken Karan'ın gözleri Ayza'daydı. Gözlerindeki dipsiz uçurum sanki Meyra'yı içine çekecekmiş gibi gözüküyordu. Meyra eliyle şah damarının bulunduğu bölgeyi tuttu. Bir anlığına garip hissetti.

"Bu kadar düşünme Meyra. Dinlenmelisin. Her zaman herkesi geri getiremeyebilirsin. Lütfen eve git ve dinlen." Ayza Meyra'yı bir an evvel Karan'ın yörüngesinden çıkartmaya çalışıyordu. Lakin her şey artık geri dönüşümsüzdü. En azından elinden geleni yapacağına söz vermişti ve yapmalıydı.

"Peki ya sen. Sen nasılsın? Ben senin için çok korktum." dedi Meyra. Lakin Ayza' nın şu an tek istediği Meyra'nın buradan uzaklaşmasıydı.