RUH KAFESİ

1.bölüm

Selaamm
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir.
İlk bölüm, giriş bölümü olmasından kaynaklı bir tık sıkıcı olabilir.

Umarım beğenerek okursunuz. Yorum ve beğenilerinizle destek olursanız çok mutlu olurum.

Keyifli okumalar🌱

Başlama Tarihiniz.

°
"Bebeğim düzelt lütfen şu suratını. Bak yeteneğini konuşturabileceğin bir iş buldum sana. Gerçekten pişman olmayacaksın." dudaklarımı bilmiyorum dercesine büzdüm. Hala verdiğim karardan emin değildim.

"Bilmiyorum Çiçek." dedim sıkıntıyla. "Daha önce hiç öyle bir yerde çalışmadım. Ya yanlış bir şey yaparsam?"

"Hatasız kul olmaz. Hem denemeden bilemezsin ki. En azından tecrübe edinmiş olursun." doğru söylüyordu. Çizim yeteneğim gerçekten iyiydi. Fakat daha önce dövmecide çalışmamıştım. Bu ciddi bir şeydi çünkü. İnsanların vücudunda kalıcı izler bırakmak, ve yanlış bir şeyler yapmak korkunçtu.

"Artık kafelerde falan çalışmanı istemiyorum." dedi buruk ses tonu ile. Bakışlarım gözlerini buldu. "Öyle uçuk kaçık tiplerin takıldığı bir dövmeci değil. Gayet modern ve düzgün tiplerin girebileceği bir yer. Yani güvende olabileceğin bir yer. Bugün görüşelim. Eğer içine sinmezse o zaman gidip bir kafede çalış. Ama lütfen şansını dene." benim iyiliğim için uğraştığı açıkça ortadaydı. Kendi ayaklarımın üzerinde durmayı istediğimi biliyordu. Ama kafede çalışarak çok yorulduğumun farkındaydı. Kafede gecem gündüzüm birbirine karışıyordu ve bu yüzden artık düzenli bir işim olmasını istiyordu. Ki bende böyle istiyordum.

Yüzüme bir gülümseme yayılırken "Tamam, gidelim hadi görüşmeye." dedim. Sevinçle ellerini çırparak oturduğumuz banktan kalktı. Ben de onunla birlikte kalkarak yol kenarında ki arabasına adımladım.
Ön koltuğa yerleşerek kemerimi bağladığımda sürmeye başladı.

"Daha önce tecrübem olmadığını söylediğimiz de kabul ederler mi acaba?" içten içe bu işi istemeye başlamıştım sanırım.

"Yeteneğini gördükleri zaman kabul edeceklerine eminim."

"Deneyelim ve görelim öyleyse."

"Saçlarını düzelt saçlarını." Çiçeğin ikazı üzerine merakla telefonumun ekranından saçlarıma baktım. Çenemin hizasında biten kısa saçlarım biraz karışmış durumdaydı.
Neyse ki ellerimle düzeltmem bir dakikamı bile almamıştı.

"Şimdi oldu mu?" dedim ona dönerken.

"Mis gibi oldu" gözlerini tekrar yola odaklarken gülümsedim. Çiçek gerçekten mükemmel bir arkadaştı. Benim asla hak etmediğim bir arkadaştı..

"İşte geldik." dedi ve ardından arabayı park etti. İçimde ki tatlı heyecana engel olamadım. Arabadan indiğim de Çiçeği bekledim. Yanıma gelerek karşımız da duran oldukça modern mekanı gösterdi.

"Bak işte burası."

Dövmecinin ismi Bera Tatto'ydu. Değişik bir isim tercihiydi açıkçası.
Çiçek içeriye doğru yönelmişken kolundan tutarak durmasını sağladım. Kaşlarını kaldırarak yüzüme baktığında "Ne diyeceğiz içeri girdiğimizde?" diye sordum.

"Gel ve akışına bırak." bir şey söylememe fırsat vermeden kolumdan tutarak içeri soktuğunda kaşlarımı çatarak ona baktım.
Bakışlarımdan etkilenmeyerek gülümsedi ve girişte ki masada oturan kadına yöneldi. İstemeden etrafı inceledim. Oldukça ferah ama fazlasıyla detaya sahip olan bir yerdi.