Tahimik siyang nagmaneho at tahimik din ako. Napasandal ako sa upuan at pinikit muna ang mga mata ko. Pinakiramdaman ang takbo ng sasakyan, hanggang sa pinindot na niya ang musika rito.
"Are you okay?" he asks huskily.
"Yeah, I'm good, thanks," I answer with my eyes shut.
Pakiramdam ko naubos lahat ang enerhiya ko sa katawan. Kaya mas minabuti ko ng ipikit ang mga mata ko ngayon.
"Do you still want to go to the party? I don't mind if you don't feel like going to. Mas gustohin kong magpahinga ka kaysa sa ma-stress kang lalo," pag-aalalang boses niya.
Napangiti na ako na nakapikit-mata pa rin. Hearing his voice while my eyes are shut really soothes me. Mas maganda 'ata na pakingan ang boses niya na hindi ko nakikita ang mukha niya, dahil nagpapagaan ito sa loob ng damdamin ko.
"No, I'll be fine... It will be rude for us not to show up to them, Conrad," tipid na tugon ko.
"Okay. Pero hindi tayo magtatagal," lambing na boses niya. At kasabay nito ay ang paghaplos niya sa kaliwang tuhod ko.
Parang gumapang ang init sa loob ko nang maramdaman ang palad niya sa bandang hita pababa. It was only a pat on my knee that I did not expect for him. Nakapikit din ang mga mata ko at hindi ko ito nakita. Pero kakaiba ang gapang ng init na iyon, dahil nagpapaalala ito sa akin sa lumang damdamin ko sa kanya. . . ang damdamin na gusto ko siya.
I open my eyes because I needed too, dahil kung hindi ay baka lalambot lang ang puso ko sa kanya. Mas mabuti nga na makita ko ang pagmumukha niya para ipapaalala ko sa puso ko ang pinaggagawa niya sa akin noon! I look at him and smile. Well, he did the same way.
Nang makarating kami sa venue ay sinalubong kami ng staff at iginiya sa upuan namin. Everyone that's here are the owners of the other schools and universities with their respective representatives and other important people, and some are even in politics. Naging politikal na tuloy ang pamamalakad dito, dahil ganito naman talaga.
"Conrad Mondragon?"
"Lorenzo Ferrero, man! How are you, bud?" Handshake nilang dalawa.
"Yes, I'm good, thanks," ngiti niya kay Conrad pero sa akin napako ang mga mata niya.
"Ahm, this is Candy De Silva, one of the school teachers in Mama's legacy."
"Hi," lahad kamay ko at tinangap naman niya.
"Akala ko asawa mo na, hindi pa pala," iling niya.
Natahimik na si Conrad at napailing na din.
"I did not expect you to be here, man. I thought you were busy in Italy?" si Conrad.
"I am busy, busy chasing someone that's why I am here," bahagyang tawa ni Lorenzo.
"So ano babae?" kantyaw ni Conrad sa kanya.
"Alangan naman lalaki?"
Nagtawanan ang dalawa at nakitawa na rin ako. Kahit pa wala akong naiintindihan sa kanila ay nakikingiti na ako na parang sira rito. Until they've talk on a few things and I didn't listen.
I diverted my attention to the people around the area. Hanggang sa napaku na ang paningin ko sa buffet of drinks and finger foods. Sumenyas lang ako kay Conrad at tumango na siya, kaya humakbang na ako palapit sa buffet.
Kumuha lang ako ng ladies cocktail na para sa akin at white wine para kay Conrad. Pero bago iyon ay tinikman ko muna ang iilang putahe na nandito sa mesa. May ibang tao rin naman ang nakatayo lang din sa gilid at kumakain habang nag-chikahan.
BINABASA MO ANG
When a Billionaire Meets His Candyrella (MBBC#3)✅
RomanceCompleted ✅ Rated 18 The story of Conrad Mondragon and Candy MBBC#3 The Billionaire's Cinderella He was my ultimate crush in grade school and secondary school. He bullied me in Secondary High, but that didn't stop my feelings for him. He's among th...