𝘽𝙚𝙘𝙖𝙪𝙨𝙚 𝙊𝙛 𝘿𝙚𝙨𝙩𝙞𝙣𝙮[Completed] {Z,U}

Part 46

(Zawgyi)

"ျဖစ္​ပါ့မလား သားရယ္​ သားငယ္ကို
အန္​တီတို႔အိမ္​ပဲျပန္​​ေခၚသြားလိုက္​ပါ့မယ္​၊
သားငယ္​က သားကိုမွ သိပ္​လက္​မခံႏိုင္​​ေသးတာ"

မနက္ျဖန္ဆို ပိုင္ေစယံ
ရံုဆင္းရမည့္ေန႔ ေရာက္ၿပီျဖစ္
သည္။   ​ေဒၚမီမီသြယ္​က စိတ္​မခ်
ေသာေၾကာင့္ သူမတို႔ေနအိမ္ကို
သာ ေခၚခ်င္ေနသည္။

"မဟုတ္​တာ သူ​ေနသားမက်ဘဲ ပင္​
ပန္​းမယ္​မွန္​းသိ​ေပမယ္​့ ကြၽန္​​ေတာ္​့
မ်က္​စိ​ေ႐ွ႕မွာပဲ ထားခ်င္​လို႔ပါ၊
အဲ့လိုမွ ကြၽန္​​ေတာ္​လည္​းစိတ္​​ေအးႏိုင္​
မယ္​၊  ၿပီး​ေတာ့ ႀကီးျမနဲ႔ ​ေနာက္​အကူ
တစ္​​ေယာက္​လည္​း​ေခၚထားမွာဆို​ေတာ့
တအားႀကီးစိတ္​မပူလည္​းရပါတယ္​"

"အဲ့လိုဆိုလည္​း မတား​ေတာ့ပါဘူးကြယ္​၊
သားငယ္​ကို​ေသခ်ာ​ေစာင္​့​ေ႐ွာက္​​ေပးပါ"

"ဟုတ္​ကဲ့ ​စိတ္​ခ်ပါ"

"​ေမ​ေမ သား အိမ္​ကိုပဲျပန္​လိုက္​လာမွာ​ေနာ္​"

​ေဆးရံုဆင္​းဖို႔ျပင္​ဆင္​​ေနရင္​း ​ဝွီးခ်ဲ​ေပၚ
ထိုင္​​ေနရာမွ ပိုင္ေစယံက မိခင္႐ွိရာဘက္
လွည့္ေျပာေလသည္။ အန္တီသြယ္
ႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ရဲစြမ္းရည္က ဘာမွဝင္မေျပာဘဲ
ဓာတ္ဗူးမ်ားကို ျခင္းထဲ
ေျပာင္းထည့္ေနလိုက္သည္။

"ဟို သားက သားတို႔အိမ္​ပဲျပန္​လိုက္​​
ေနာ္​ ၊ သားက အဲ့အိမ္​နဲ႔ပတ္​သက္​တဲ့
အမွတ္​တရ ​ေတာ္​​ေတာ္​မ်ားမ်ားကိုပဲ ​
ေပ်ာက္​​ေနခဲ့​ေတာ့ အဲ့​ေနရာမွ​ေနမွ
သားရဲ႕မွတ္​ဥာဏ္​​ေတြျမန္​ျမန္​သတိရ
လာလိမ္​့မယ္​"

"​ေမ​ေမက သားကိုျပန္​မ​ေခၚခ်င္​​
ေတာ့ဘူးပဲ ၊ ရပါတယ္​ ကြၽန္​​ေတာ္​
လိုက္​သြားပါ့မယ္​၊ ကိုႀကီးဆိုရင္​လည္​း
ခုထိကို လာမ​ေတြ႔​ေသးဘူး"

ပိုင္ေစယံစကားေၾကာင့္ ရဲစြမ္းရည္
လက္တို႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။
ေကာင္ေလးက ကိုႀကီးအ​ေၾကာင္​း
ရယ္၊  အခုလိုေတြ ျဖစ္ေနရတာက
သူတို့မိသားစုပ​ေယာဂမကင္​းဘူးဆို
တာမ်ားသိရင္​ အခုလို သ​ေဘာ​ေကာင္​း
ႏိုင္​ပါ​ဦးမလား
ေတာ့မလား။ ေတြးမိရင္း ေၾကာက္
ေနမိသည္။