C-ESARET+18 (2020)

CESARET(+18)/ İntikam Fitili

Hepinize güzel ve etkileyici okumalar dilerim...💜

Bölüm kısa ama çok çok önemli, dikkatli okuyun.

Başlıktanda anlayacağınız üzere, bu fitilin bir ateşi olacaktır. Gözlerinizi dört açıp okuyun!

🍷

'Reha! Reha! Reha!'

Sanki gizli bir şey söylemek ister gibi gelen ses, duygusuz ve alaycıydı. Sesin zihnimde olduğunu bilsemde istemsizce etrafa bakınıp dururken, koluma girmiş polis tarafından mahkeme salonundan çıkartılıyordum.

'Alex?'

"Anne!"

Duyduğum sesin hemen ardından etrafa bakınıp, nerede olduğunu anlamaya çalışırken kolumdaki polis durmuş dik dik yüzüme bakmaya başamıştı. Bakışlarım etrafı süzdü, olası her yere baktım ama yoktu, oysa sesin gerçekliğinden emindim. O ses, soyut değildi, somut olması gerekirdi.

"Hanımefendi iyi misiniz?"

'Unuttuğun bir şey var...'

"Ne?"

Korkarak etrafa bakmaya devam ettim. Koluma dokunan polis irkilmeme neden olurken, küçük bir çığlık atarak uzaklaştım ondan. Polis bana karşı hamle yaparken, kulaklarıma tekrar onun sesi doldu.

'İntikam almayacak mısın? Reha! Reha! Buradayım, intikam almayacak mısın? Reha!'

Etrafımda dönüp, görmeye çalıştım. Sesi her ismimi söylendiğinde yükseliyordu ve ben hala onu göremiyordum. Kimse duymuyor muydu? Sesleniyordu işte bana, neden duymuyorlardı. Üzerime gelen polis memurunu Barkın engellerken, ellerimi şakaklarıma koydum, dolan gözlerimi saklama gereği duymadan baktım yüzüne. Dudakları aralandı bir şeyler söyledi ama ayırt edemediğim için onu es geçip arkamı döndüm ve yere eğildim. Gözlerimi sıkıca kapatıp, ellerimi kulaklarıma bastırdım. Kriz gibi değildi bu, sakindim ama korkuyordum! Korku yüzünden kendimden geçiyordum, titrememin sebebi korkuydu.

'İntikam Reha? İntikamını al, o adamdan intikamını al.'

"Kim! KİM?"

Bağırdığım an boğazımda yakıcı bir his oluşurken, biri kollarını bana sardı. İtip kurtulmak istedim fakat tanıdık kokusu burnuma dolunca, çırpınmayı bıraktım. Kollarını daha sıkı etrafıma sardı, nefesini tenimde hissediyordum, muhtemel bir şeyler de diyordu ellerimi kulaklarımdan çekmeye çalışırken fakat soyut ve somut algım yok olmuş gibiydi. Kendimi hiç uyanamayacağım bir rüyaya sıkışmış gibi hissederken, boğazımda hissettiğim el ile nefesim kesildi. Zorlukla nefes almaya çalıştım.

'İntikamını al! İNTİKAMINI AL REHA! O adam bizi ayırdı, o adam bizi ayırdı... Reha! Reha!'

'Buradayım! Beni duyuyor musun tatlım?'

'Reha!'

"REHA KENDİNE GEL!"

Sesler birbirine girmeye başladığında, üzerimde büyük bir baskı hissediyordum. Bu baskıyı, zihnimdeki sesleri ve boğazımdaki eli yok edecek tiz bir çığlık attım. Çığlığın uzunluğuna bağlı olarak titreyen bedenim, yorgun düştüğünde, düştüğümü hissettim.

Biri sarstı bedenimi, kulaklarımda buğulu birçok ses duyuyordum. Bu rahatsız etmeye başlayınca kaşlarımı çattım ve gözlerimi araladım. Çınlama, zihnimdeki ses ve boğazımdaki el gittiğinden olsa gerek, korkum yok olmuştu. Bedenim kendini toplamaya başladığında, gerçeklik kavramını da algılamaya başlamıştım. Ne olmuştu? Sanki tüm duyguları bir anda hissetmiştim ve şimdi hepsi yok olmuştu. Birkaç dakika mıydı? Belki o kadar bile değildi, bu bir kriz değildi. Daha kötüsü gibi... Hayır, gibi değildi! Daha kötüsü olduğuna emindim. Kriz sonrası bayılmalarım beni zihnimdeki sesten kurtarırdı... Artık bayılmıyordum! Kaçış yolum, yok olmuştu...