17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
Alarmın sesi ile uyanmaya çalışırken gözlerimi açmadan telefonu bulmayı hedefledim. Başarısız olduğumda sinirle gözlerimi araladım ve yüzüme çarpan gün ışığı yüzünden tekrar gözlerimi kapattım. Başımdaki ağrıyı da hissettiğimde uyku daha cazip geldi ve kulaklarımda uğultuya dönen alarm sesine inat uyumaya devam ettim.
-°-
Kendiliğimden uyanarak gözlerimi açtığımda ağrıyan başım ve gözlerim yüzünden oflarken yatakta doğruldum. Boş boş etrafa bakınmaya başlarken, bir süre nerede ve neden olduğumu anlamaya çalıştım. Sonra kendi evimde olduğumu anladım ve bir önceki uyanışım gözümün önünde canlandı.
Lanet olsun!
Geç kalmıştım. Panikle üzerimdeki çarşafı ayaklarımla ittirirken yataktan kalktım ve telefonumu bulmak için ortalığın anasını ağlattım. Sonunda yerde duran çantamı keşfettiğimde hızla dizlerimin üzerine eğildim ve çantamı kaptım. İçinden telefonumu çıkarıp saate baktığımda öğlen olduğunu görünce küçük bir çığlık attım ve biraz emekledikten sonra dengemi sağlayarak ayağa kalktım. Tam da aynanın karşısında ayağa kalktığımda yansımamı görmem ve ikinci çığlığımı atmam bir oldu. Bu çığlık öncesinde attığımdan daha yüksekti. Ellerim kabarık saçlarıma gitti ve ağlamaklı bir halde kendimi süzdüm.
"İğrenç!"
Nasıl hazırlanacaktım ve toplantıya yetişecektim. İmkanı yoktu! Ya geç kalmamış olmam gerekiyordu ya da şimdiye hazır olmuş olmam. Omuzlarım ümitsizlik içinde çöktüğünde kalçalarımın üzerine yere bıraktım kendimi. Yerle kavuşunda kafamı önüme eğdim ve kendime binlerce bahane bularak ağlamaya başladım. Birincisi dün gece bende yoktu ikincisi bu haldeyken kim bilir Barkın benden nasıl korkmuştu ve üçüncüsü de geç kaldığım toplantı yüzünden şirket riske girebilirdi. En azından birinden birini toparlayabilmek adına sürüne sürüne yatağa yaklaştım ve sırtımı yasladım. Yerdeki telefonumu alıp sekreterimi tuşladım ve boğazımı temizledim.
"Efendim Reha Hanım?"
Gözlerimden akan yaşı bir elimle sildim ve akan burnumu çektim.
"Ben bugün gelemeyeceğim."
Karşı tarafta bir süre sessizlik oldu. Çatlak sesim ve burun çekmemden kaynaklı bir şeyler olduğunu anladığına emindim.
"Siz iyi misiniz?"
Birinin bunu sormasını bekliyormuş gibi hızlanan ağlamama hıçkırıklarım karışmadan cevapladım.
"Biraz hastayım sadece."
"Peki ama bugün önemli bir toplantı vardı. Ben sizi orada sanıyordum."
Önemli olan konu da buydu zaten. Bir süre susup ne yapabileceğimi düşündüm ama baş ağrım düşünmeme izin vermiyordu. Biraz olsun toparlanmaya ihtiyacım vardı.
