17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümü okuyan ikinci bölüme geçmiyor genelde. Komik geliyor.
🍷
Kadın bir esirdi, kendi bedenine hapis edilmiş bir ruhtu. En yakını kendisiydi, en büyük hasmı kendisiydi, en büyük düşmanı ona bir soluktan daha yakındı.
Kendine düşmandı kadın!
Düşmanı içinde sinsi bir zehir misali yavaş yavaş tüketiyordu kendini. Oysaki sonunda ikiside ölecekti fakat bilmiyorlardı.
Kadın esirdi düşmanına!
Tenini gıdıklayan, kulaklarında uğuldayan o sesin sahibi kimdi? Düşünceleri fazla mı sesliydi beyninde yoksa bir bedene iki ruh mu hapis edilmişti(!) Göremediği bir beden kendisiyle mi konuşuyordu yoksa... Bilemiyordu. Ama biri kendisiyle konuşuyordu. Bundan kesinlikle emindi.
"Yemeğini ye ya da kalk masadan, sinirlerimi bozuyorsun Reha!"
Kes sesini lanet şey!
Bir türlü susturamadığı sesi içinden konuşarak susturmaya çalışması ne acınasıydı. Kendine acımadan edemiyordu. Elindeki çatalı hiddetle avucunun arasında sıktı ve önündeki tabağına vurdu.
"Ne yaptığını sanıyorsun or*spu!"
Vücudu titreyerek kendine gelirken elinde hissettiği acı ile bakışlarını eline indirdi. Tabak çatlamış ve kırılan bazı parçaları eline saplanmıştı. Avucunun arasında sıkı sıkıya tuttuğu çatalı bıraktı. Şangırtıyla kırıklar arasındaki yerini aldı. Daha sonra duyduğu sesin kendinden değil babalığından geldiğini anladı. Bakışları ona döndü. Her zaman kirli gözüken suratına o kocaman iğrenç gözlerine baktı. Vücudunun yüzde yetmişini kaplayan göbeği ile masaya bile yakın duramıyordu. Baktıkça midesini bulandıran bu adam annesinin ona hediyesiydi. Bu adamla evlendikten 3 yıl sonra ölmüştü ve bu lanet adamı başına bırakmıştı.
"Duymadım(!)"
Hiddetle masadan kalktı ve odasına ilerledi. Adamın arkasından ettiği küfürlere tek tepkisi yumruklarını sıkmak olmuştu.
Öldürecekti! Öldürecekti! Öldürecekti!
Kendisiyle beraber o adamı da öldürecekti, yaşadığı her an için pişman olmasını sağlayacaktı.
Banyoya geçip ellerindeki kırıkları çıkardı. Canı uzun zamandır yanmıyordu. Ya da hissedemeyecek kadar ses vardı kafasının içinde. Acısını duyamayacak kadar yoğundu sesler, zihni ona hissedebilmesi için zaman tanımıyordu. Ellerindeki kanı soğuk suyla bir süre yıkadı. Kanın rengini lavaboda birkaç saniyeliğine biriken suda gördü. Ne kadar da koyuydu(!) Sanki zamanla siyaha dönüşecekti.
