17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
Soluksuz kalmışcasına yükselen ve temiz havayla dolan göğsüm beni kendime getirdi. Üşüyen bedenim yüzünden titriyordum. Ellerimi bedenime doladım. Zihnimin yorgunluğunun sebebini aradım bir süre. Bir şeyler rüya gibi, kesitler halinde zihnime doldu fakat birleştirip anlam veremedim. Parmaklarım şakaklarıma ulaştı ve ufak masajlar yapmaya başladım. Gözlerimi de biraz olsun rahatlıyor olmanın etkisi ile araladım. Loş ışıkta kalmış odanın neresi olduğunu pencereden dışarıya baktığımda anlamıştım. Benim odamın tam karşısıydı, Barkın'ın odası.
Kaşlarımı çattım ve anlamsızlığın içinde yatakta doğruldum. Üzerimde onun kıyafetlerini görmek bedenimi titretti. Ne işim vardı burada? Onun kıyafetleriyle...
Ellerim saçlarıma ulaştığında kafamda hissettiğim bandaj ile daha da endişelendim. Ayağa kalkıp boy aynasının karşısına geçtim. Kafamın arkasında duran bandajı inceledim, ardından bedenimi süzdüm. Kolumdaki çizikleri fark ettiğimde şaşkınlıkla elim ağzıma gitti. Bunlar nasıl olmuştu?
Barkın'ı bulmalıydım. Belimden düşmek üzere olan eşofmanın ipini iyice sıkıp bağlarken odadan çıktım. Aynı yapıya sahip olan evlerimiz sayesinde yolu bulurken kendimi salona attım. Yoktu. Hızla mutfağa ilerledim. İçeri girer girmez fark ettiğim bedenine seslendim.
"Barkın!"
Omzunun üzerinden bana baktı ardından ellerini yıkayıp yanıma geldi.
"İyi misin?"
Sorusunun öncesinde açıklama yapmasını bekliyordum açıkçası ama hatırladığımı düşünüyor olmalıydı. Bir elim kendimi gösterdi.
"Bu halim, ne oldu bana? Neden buradayım?"
Sorularımın ardından şaşkınlığı yüzünden açıkça okundu. Ellerini kuruladığı havluyu kenara attı. Emin olmak için gözlerime baktı.
"Sen hatırlamıyor musun?"
Böyle sorması içimi korkutmadı değil. Yanlış birşey yapmış olacağım fikri aklımı meşgul ediyordu ama bu yaralarımı açıklamıyordu. Ayrıca asla öyle bir şey yapmazdım. Daha önceden tecrübe ettiğim şey sonunda aklıma geldiğinde dik duran omuzlarım düştü. Elimi alnıma yaslayıp kafamı eğdim.
"Kriz geçirdim değil mi? Çünkü seni gördüğümden sonrası yok!"
Mırıltı ile çıkan sesim onay almıştı. Derin bir nefesle bakışlarımı kaldırıp bedenini süzdüm. Herhangi bir hasar olmadığına göre ona değil bu sefer kendime zarar vermiştim.
