17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
BİR HAFTA SONRA...
Nefes nefes kalmıştım. Ne yapacağımı bilemeyerek kendimi evden dışarı attım. Sendeleyen adımlarımla Barkın'ın evine ilerledim. Elim boğazıma gitti ve yutkunmaya, biraz olsun nefes almaya çalıştım. Bir krizin eşiğinde kalmıştım. Bayılsam, rahatlayacaktım ama ne bayılabiliyordum ne de kendimi toparlayabiliyordum. Bu böyle olmamalıydı! Korkuyordum. Takılıp yere düştüğümde dizlerimin acısı ile kesik bir çığlık attım. Ellerimi yere koyup destek aldım. Biraz zorla da olsa kalkıp hızla Barkın'ın kapısına ilerledim.
Ellerim kapısına tutunurken zile bastım ve ellerimle de kapıya vurmaya çalıştım. Kapının önüne yığılırken başımı geri atıp bekledim. O ne yapabilirdi bilmiyorum ama bir şeyler yapmasına ihtiyacım vardı. İlk defa böyle oluyordu ve ben korkuyu iliklerimde hissediyordum. Kapı uzun süre sonra açıldığında gözlerimin önü kararıyordu. Barkın'ın endişeli sesi kulağıma doldu. Yüzümde hissettiğim ellerine tutunma ihtiyacı hissettim. Sorularını duyamıyordum. Duruma açıklık getirebilmek adına söyleyebildiğim tek şey,
"Geri döndü..." demek oldu.
BİR SAAT ÖNCE...
Dans etmenin verdiği yorgunluk ile duşa attım kendimi. Sıcak bir duş ile tüm ağrılarımı, stresimi atıp odama geçtim. Üzerime geceliklerimi geçirip mutfağa ilerledim. Babalığım kendiyle beraber hizmetlileri de götürmüş olmalıydı yahut işlerine son vermişti. Evde tek başıma kaldığım zamanlarda yemek yapmayı öğrenmiştim ama kesinlikle yapmayı sevmezdim. Şirkette yediğimi sayarak aperatif bir şeyler hazırladım. Tabağımı kucağıma alıp tezgaha oturdum ve dalgaları görüş açıma aldım. Mıymıntı bir tavırla yemeğimi yiyip, zihnimdeki uzun zamandır süren sessizliğin tadını çıkarırken çalan telefon sesim evin içindeki sessizliği böldü. Acele etmeden tabağımı bıraktım ve tezgahtan atlayıp odama ilerledim.
Çalan telefona baktığımda yabancı numarayı görünce açmamayı düşündüm fakat işle ilgili olabilir diyerek açtım.
"Buyrun?"
Tanımadığı bir erkek sesi ilişti kulağıma.
"Merhabalar Reha Hanım, ben Fazıl Sürgüner."
Söylediği ismi tanıdıktı ama çıkarmam için biraz zamana ihtiyacım vardı. Ben düşünürken o da konuşmaya devam etti.
"Rahatsız ettiğim için kusura bakmıyorsunuzdur umarım."
Geçen toplantı yaptıkları adamdı. Fazıl Bey, bir firma adına ortak çalışacağımız şirketin patronuydu. Bu gereksiz aramasının altında bir şeyler aramadan önce adamın niyetini anlamak için sakin ve profosyenel bir sesle konuştum.
