17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
"UYAN!"
Nefessizlik ile gözlerimi aralarken, hızla yattığım yerden doğruldum ve elimi boğazıma götürdüm. Kuru öksürükler ile kendime gelmeye çalıştım. Nefes alma çabalarım bir süre sonra işe yaradığında ayaklarımı yataktan indirip yere sabitledim.
Lanet olsun!
Gördüğüm kabusun etkisinden çıkamazken, aynalardan uzak durmaya çalışarak kendimi banyoya attım. Elime aldığım bir havlu ile hızla aynayı örttüm ve kendimi duşa attım. Korkuyla titreyen bedenimi sıcak suyla sakinleştirmeye çalıştım. Yarım saat sonra, banyodan çıkıp, havluma sarılarak odama geçtim. Aynalara olabildiğinde arkamı dönüp, üzerimi rastgele giyindim. Bu sırada telefonumun alarmı çalmaya başlayınca panikle küçük bir çığlık attım ama beynim çabuk idrak ettiği için kendimi toparladım.
Alarmı kapatmak için yatağın yanına ilerlediğim sırada ayağıma batan bir şey hissettiğimde, alarmı kapattığım gibi aşağı baktım. Ayağımı kaldırıp ezdiğim şeye baktım. Üzerine bastığım için parçalanmış hapı gördüğümde kaşlarımı çattım. Dün gece ilaç içmemiştim ki. Daha önce düşürmüş olmalıydım sanırım. Ama hizmetliler temizlemiş olurdu.
Buna kafayı takmayarak ezdiğim ilacı avcumun içine aldım. Komodinin üzerine bıraktıktan sonra birkaç gündür aksattığım ilaçları da içtim, sakinleşmeye çok ihtiyacım vardı.
İlaçları içtikten sonra üzerime bir ceket alarak odamdan ayrıldım. İşe gitmem gerekiyordu, biliyordum ama kendimi hazır hissetmiyordum. Uyanmak bile istememiştim ama uyursam aynı kabusu görmekten korkuyordum.
Şirket ile başa çıkabileceğimi düşünmüştüm ama olmuyordu. Her geçen gün daha da kötü oluyordum. Farkındaydım ve bu lanet ilaçlar beni sakinleştirmek yerine daha da kötü yapıyordu! İçmeye mecbur olmasam, hepsini çöpe atardım. En kısa zamanda yeni doktorumla görüşmem gerekiyordu belki de. Kim olduğunu bilmiyordum, hangi hastaneye transfer edildiğimi de.
Salona geçip, kendimi koltuğa atarken telefonumu çıkardım. Sesini duymaktan nefret etsem dahi bu konuşmayı yapmam gerekiyordu. Daha fazla dayanamayacaktım, kaldıramıyordum aktifliği. Kötüleştikçe, insanlara karşı istemsiz nefret besliyordum. Bir Barkın olsa, yeter gibiydi bu sıralar. Yetiyordu bana, anlıyordu, seviyordu...
"Reha?"
Şaşkın sesini duyduğumda, konuşmayı uzatmak istemeyerek doğrudan konuya girdim.
"Benim. Bir şey söylemem gerek."
"Dinliyorum."
Derin bir nefes aldım. İğrenç bir adam olmasa, rahatlıkla söylerdim ama tepkisinin alay olmasından korkuyordum.
