C-ESARET+18 (2020)

CESARET(+18)/ Basit Değil

Güzel ve etkileyici okumalar dilerim... 💜

🍷

Aramızdaki samimiyet, böylesine bir konuyla yok sayılacak değildi. Bana belki yalan söylemişti, belki söylememişti bilmiyorum, üzerinden haftalar geçmesine rağmen, ne doğruyu bulabilmiştim ne de doğruyu bulabilmek adına bir çaba gösterebilmiştim. Yorgundum, ruhsal olarak da, bedenen de.

Şirket, tekrardan hayata başlamama, zamanı hissetmeme neden olan bir nedendi. Beni benden, tercih ettiğim yalnızlığımdan uzaklaştırmıştı. Dahası hayatıma giren yeni bir insan yüzünden, kararlarımı sorgulamıştım, tercihlerimden vazgeçmiştim. Kurallarımı çiğnemiştim.

İşte olan buydu!

Ben tercihlerle yaşıyordum hayatı. Öncesinde karşılacağımı tahmin ettiğim her olaya, planladığım gibi tepki veriyordum. Biraz anı yaşamalıydım belkide, tercihlerimden, kurallarımdan kurtulmalıydım. Her konuda!

Barkın, başından beri kurallarımı yıktırmıştı bana. Gerek sınırları aşmıştı gerek zihnimi karıştırmıştı ama buna izin veren bendim. Onun yüzünden girdiğim krizlerde bile ona sığınan bendim. İçimdeki ikilemin sebebi buydu, bir yandan Alex, bir yandan Reha olmasının sebebi kendimi hiç özgür bırakmamamdı. İkisine de kurallar koymuştum, iki beni de kurallara boğan bendim. Şimdi o kurallar hayatımı yönlendiriyordu ve ben buna dayanamıyordum.

Kendi psikolojimi, kendi kurallarımla bozmuştum. Tercihlerimi bırakmanın zamanı gelmişti belki de ama buna dayanabilir miydim? Hayatı doğaçlama yaşabilir miydim?

Peki, işte tam da şu anda bulduğum bu yöntem, iyileşmem için doğru şık mıydı? Öncesinde bulduğum, bulunan ve denenen tüm o yöntemlere de doğru olma ihtimali ile yaklaşıp, yenik düşmüştüm.

Tekrardan yenik düşmeyi kaldırabilecek kadar güçlü hissetmiyordum kendimi.

Bu sebep bana Mavi'yi hatırlatıyordu. Eğer hiçbir şık kalmazsa, olmam gereken şeyi...

Hatırlıyordum.

Mavi asla olamayacağım ama olmak istemekten asla vazgeçmeyeceğim şeydi.

Zihnimdeki ses kurtulmak istediğim ama asla kurtulamayacağım bendi! Kurtalamayacağım..!

İçimi kaplayan ümitsizlik ve aklımdaki son bir çare, kavgaya tutuşurken ismimi duydum.

"Reha Hanım!"

Daldığım dosyadan başımı kaldırıp, kapının girişindeki sekretere baktım ama ona odaklanamadan arkasındaki bedeni fark ettim ve tüm odak noktam o oldu.

"Beyefendi sizinle görüşmek istiyor."

Başımı salladım ve ayağa kalktım saygıyla. Sekreter odadan çıkarken yüzüme sahte olduğu belli gergin bir gülümseme yerleştirdim.

"Hoşgeldiniz, bir sorun yoktur umarım sizi buraya kadar getiren."

Aceleyle konuşma gereği duydu benim ardımdan ve masama doğru birkaç adım attı. O konuşurken elimle koltuğu işaret ettim.

"Yok, mühim bir konu değil. Aslına bakarsanız sizi görmeye geldim."

Bu durum midemi bulandırsa bile nazik olmaya çalıştım ve ellerimi gergin bir şekilde masanın üzerine sabitledim. Yüzümde gülümsemem dururken, bakışlarımı kısa süreli kaçırdım.

"Teşekkürler bu ziyaretiniz için. Bir şeyler ısmarlamamı ister misiniz?"

Başını olumsuz anlamda salladı ve beni o kadar da dikkate almadığını belli eden davranışlarını sergiledi. Yüzümdeki sahteliği görmemek adına büyük bir çaba gösteriyor olmalıydı. Tepkisine bakılırsa sanki ona karşı hevesliymişim gibi duruyordu.