17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
"İyi misin?" diye soran babalığıma baktım. Ne zamandar beri iyiliğimi merak eder olmuştu. Ona belli ettiğim boş bakışlarımdan ne anladıysa anlamış ve kafasını sallayarak önüne dönmüştü. Bonfilesini kesmekle uğraşırken bu sefer daha baştan savma tavırlar ile farklı bir tarzda aynı soruyu sordu.
"Ne zamandan beri kriz geçiriyorsun? Haberim olmadı."
Haberinin olmamasına takmış olduğuna inanmak istemiyordum. O beni düşünmezdi ama bu ilgili hali ara sıra kafasına bir şeyler dank etmiş gibi gelir hızla kaybolurdu. Buna alışmıştım ve yeterince bu konuda güvenimin kırılmasına yardımcı olmuştu.
"Bir zamandan beri!" diyerek kısa kestim. Bakışları beni buldu. İster istemez gözlerindeki ilgide kısılıp kalmıştım. Barkın denen adamın bana göre aşırı olan ilgisine vücudum hızlı alışmış ve babalığım göstermeye çalıştığı bu ilgi de üzerine baharat olmuştu. Uzun zamandır sakındığım bu ilgi denen histen uzak kalmak zor olsa bile tekrar alışmak çok kolaydı. Bunu hissediyordum ama bedenime izin veremezdim.
'İstediğime boyun eğeceksin!'
İçimdeki lanet sesin istediği tam olarak buydu. Bedenimi başkasına sunmamı, başkalarının düşüncelerine ihtiyaç duymamı istiyordu. Kendimi başkalarına teslim etmekten korktuğumdan değildi ama bedenime ve ruhuma en iyi gelen şey kendimdim sadece. Bu benim en önemli kozumdu. İçimde susmak bilmeyen bu sesin yok olması için ona istediğini vermekten daha ziyade bir şey bulmam lazımdı. Gerekirse şeytanla anlaşacaktım ama asla ona istediği vermeyecektim. Tabii şeytanın istediğinin de tam olarak bu olduğunu bilmeden.
"Bak, seni anlıyorum. Annenden sonra çok yıprandın ve bende sana güzel bir ebeveyn olamadım farkındayım ama yine de konuşmak iyi gelebilir. Senin yanındayım, yanında olmak zorundayım Reha! Sen bana annenin emanetisin!"
Bu adamın ilk defa gözlerinin dolduğunu görmek bir yana ilk defa da böylesine duyguları önemseyen bir adam rolüne bürünmüş olmasına şaşırıyordum. Nasıl olabilirdi? Bir gece de ne değilmişti de bana böylesine iyilik timsali tavırlar sergiliyordu. Ne söylerse söylesin dedikleri arasında tek ilgimi çeken annem olmuştu.
Annenin emanetisin.
Eğer öyle olmasaydım yüzüme bakar mıydın sanki! Sana ihtiyacım, kimseye ihtiyacım yok. Kimse çıkarları dışında biriyle iletişim kurmak dahi istemez. Bana karşı bir çıkarı yoktu babalığımın evet ona yarardan çok parasını harcadığım için zarardım belki de ama bu tavrının altında bir sebep vardı. Tek sebep annemin beni ona emanet etmesi olamazdı! Bir çıkar, ufak bir çıkarı vardı, onu yakalamalıydım. İki gündür yoluna gitmeyecen şeyler vardı, hislerimde yanılmıyorsam eğer bana oynuyorlardı.
