17.YAŞIMA HİTABEN, İnsanlara güvenini kaybetmiş, delirmemek için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan genç kız adına...
...
⚠️Kimse kitap içinde ahlak bekçiliği yapmasın, senin tarzın değilse okumayabilirsin.
⚠️Okuyabilmen için felsefe ne demek bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
İnsanlar neden yardım etme gereksinimi duyar hiç anlamazdım. İnsan kendini yardıma muhtaç duruma düşürmemeliydi, başkasına ihtiyaç duymak aptallıktı. Hareketlerini kısıtlayacak insanların etrafında olması demek özgürlüğüne leke sürülmüş demektir.
Kanatlarıma güvenmiştim ben oysaki maviye ulaşmak için ama kanatlarım yoktu benim. Özgür olmak kanatlarının olduğu anlamına gelmezdi. Bunu bilirdim ama kanatlarım olduğuna inanmak bir nevi içimdeki sesi dinleyip kendimi dalgalara atmaktan geçiyordu. Bir intihardı hareketlerim, adımlarım birer uçurumdu. Yolun sonunda ölüm vardı görüyordum.
Bedenimin hızla çekilmesi yüzünden düşmeyi beklediğim dalgalara ulaşamadım. Bir bedenle beraber yere düşüp yuvarlandım bir süre ve sırtım yerle kavuştu. Acı ile gözlerimi kaparken derin bir nefes aldım. Bedenimin üstündeki bir başka bedenin ağırlığını hissediyordum. Acıyı unutup hızla gözlerimi açtım. Ellerimi üzerimdeki bedenin göğsüne dayadım. Göz göze geldiğimizde bunun Barkın denen adam olduğunu anladım. O benden daha çok panik yapmış gibi görünüyordu.
"İyi misiniz?" diye sorduğunda kendime gelmeye çalışıyordum. Yaşadığım korku yüzünden ne yapacağımı bilemeyerek yüzüne bakmaya devam ettim. Beni korkutan oydu, az önce yaptığım şeyden pişman değildim.
"Reha iyi misin?" diye sorusunu tekrar ettiğinde sakin kalmaya çalışarak kafamı salladım. Bunu beklemiyordum. Beni mi izliyordu? Zamanlamasının başka bir açıklaması olamazdı.
"Üzerimden kalkar mısın?" diyerek onu ittiğimde yeni fark etmiş gibi hemen üzerimden kalktı. Bende yerden destek alarak ayağa kalktım ama bacaklarım korkuyla titriyordu. Az önce ne olduğunu idrak etmek zordu benim için. İntihar etmeye mi kalkmıştım? Bedenime ihanet mi edecektim! Hangi düşünceler ile dalmıştım bu boşluğa? Kendimi bu kadar seviyorken neden vazgeçmiştim anlam veremiyordum. Yaptığımdan şüphe duyuyordum, bunu yapmak istemiyordum ama buna yeltendiğim için pişman da olamıyordum. İçimdeki ses Şeytanın ta kendisiydi. Beni kandırmıştı, hemde kolayca. Korkum, kendime yönelik olmaya başladı, kendimden korktum.
"Teşekkür ederim.. B-ben neden.."
"Sakin olman yeterli şuan, panik yapma tamam mı? Hadi gel eve gidelim."
Kendi de diken üstünde dursa bile beni sakinleştirmek adına elinden geleni yapıyordu. Davranışı hoşuma gitmişti. Kendime gelene kadar yanımda birinin olmasına ihtiyaç duyuyordum ama bugüne kadar olmamıştı ve bedenim birini kabullenecek durumda değildi. Elimi önemli değil anlamında salladım.
"Ben giderim."
Bakışları emin olmak için üzerimde dolandı ama memnun olmamış gibi kafasını sağa sola salladı.
