Dream big, work hard and surround yourself with good people

Besluit

Het team van Hannah heeft een dagdienst. Ze hebben pauze, maar Hannah was dat gehang in de kantine zat, ondanks ze daar al nauwelijks zit. Op het werk wordt er gewerkt, vindt ze en wat Jazzley in haar mentorperiode ook in haar beoordeling had aangegeven dat, dat de instelling van Hannah was. Het zonnetje schijnt en het voorjaar is van start gegaan. Hannah zet haar zonnebril op en houdt haar handen achter haar vest, zodat ze die makkelijk kwijt kan. Ze laat haar hoofd een tel achterover leunen om de zonnestralen met haar gezicht op te vangen. De deur wordt geopend. Jazzley stapt naar buiten en zet ook zijn zonnebril op. ''Zo, al aan het bruin bakken?'' Merkt hij vragend op. Hannah kijkt op, ''Geen straf om te werken zo, vindt je niet?'' ''Hm-hm,'' antwoord Jazzley en steekt een sigaret op. ''Was je alweer klaar met pauze houden?'' Hannah knikt. ''Vindt je niet dat je soms te hard werkt?'' Hannah kijkt opnieuw op. ''Is er een variant van te hard werken dan?'' Jazzley schiet lichtjes in de lach. ''Als ik naar jou kijk wel ja, wat jij in een kwartier doet hebben anderen een hele dag voor nodig'' Hannah schudt haar hoofd. ''Valt wel mee, ik ben het gewend'' Jazzley knikt en drukt zijn sigaret uit waarna hij naast Hannah op het bankje plaatsneemt. ''Zo ben ik ook hoor. Ik hou niet ook niet van stilzitten'' Hannah glimlacht waarna ze voor zich uit staart. De twee blijven even stil waarna Jazzley de stilte onderbreekt. ''Scheelt er iets? Je bent de laatste tijd een stuk stiller, zijn we niet van je gewend'' Hannah zet haar zonnebril af en kijkt Jazzley aan. ''Ja, het punt is. Ik wil hier niet weg'' Jazzley fronst zijn wenkbrauwen en zet ook zijn zonnebril af. ''Weg, hoezo weg?'' vraagt hij dan ook. Een kleine zucht verlaat Hanna's mond. ''Je weet dat Kjell en ik al een tijdje iets hebben,'' Hannah probeerde serieus te blijven, maar Jazzley trok al snel zijn mondhoeken iets omhoog. ''Oké je wist het al bijna voor ik het zelf wist'' Legt Hannah een tel haar hand op haar voorhoofd en schudt glimlachend. ''Precies, maar maak je geen zorgen. Kjell is al eerder naar mij toe gekomen vandaag'' Hannah gniffelt. ''Hopelijk heeft hij verteld dat hij overgeplaatst wilt worden. Mij krijgt hij hier niet weg'' Jazzley lacht, ''Dus je wordt ons toch niet zat?'' Knipoogt Jazzley. Hannah zet haar lippen een tel op elkaar. ''Af en toe kan ik jullie achter het behang plakken, maar als je het niet doorverteld, ik kan niet zonder jullie en Kjell zie ik nu buiten het werk ook regelmatig, dus ik denk dat het voor ons beide geen verkeerde stap is'' Jazzley knikt tevreden, ''goed om te horen, ik zal het aankaarten,'' Hannah kijkt Jazzley onmiddellijk betrapt aan. ''dat Kjell overgeplaatst wilt worden bedoel ik uiteraard'' lacht Jazzley en staat op, waarop Hannah glimlacht. ''Dank je wel, als je naar binnen gaat, kan je even bij kamer 100 op de deur rammen?'' Jazzley keert zich om, ''kamer 100?'' ''Je weet dat ik met Alec zit opgescheept?'' vraagt Hannah. Jazzley schiet in de lach, ''ik zal de deur wel even een ram geven, voor je hier nog een uur zit te wachten'' Hannah steekt haar duim op. ''Geduld is een schone zaak'' Merkt ze zuchtend op.

Echter is geduld geen sterke kant van Hannah en staat ze voor haar gevoel pas na 10 minuten weer op wat in werkelijkheid anderhalve minuut is. Hannah neemt de trap naar boven. ''Alec!'' Roept ze terwijl Jazzley bij het kopieerapparaat staat te klungelen. ''Is ie er nog niet?'' Vraagt Jazzley. ''Vertel mij wat, kon je niet harder op die deur bonzen?'' Dreunt Hannah zelf nog twee keer op de deur en halverwege in de lucht, aangezien de deur van het toilet wordt geopend. ''Doe eens rustig joh'' Merkt Alec op. ''Rustig?'' Roepen Hannah en Jazzley in koor wat bij Alec voor een lachend effect zorgt. ''Zelfs een vrouw schijt nog sneller'' Merkt Hannah op waarna ze twee vieze blikken naar haar toe krijgt. ''Ja, wat? 't is zo'' Jazzley schudt zijn hoofd. ''Te veel informatie'' Hannah haar geduld raakt op en wilt nu echt de straat op. ''Nou succes met die printer, benieuwd of je er over twee uur nog staat'' Jazzley probeert zijn lach in te houden, wat Alec overigens niet lukt. Alec loopt achter Hannah aan terwijl Jazzley ook met ze meeloopt. ''Zeg Hannah, jij mag kiezen,'' Jazzley wenkt naar Alec om ook naast Hannah te gaan lopen. ''Wil je dat we je van de trap dragen of gooien?'' Hierbij pakt Alec, Hanna's bovenarm vast net als Jazzley. ''Eej! Nee!!'' Roept Hannah en rukt zich los. ''Geen van beide, kan prima zelf lopen'' Loopt Hannah de trap af. ''Nu wel ja'' Merkt Jazzley op waarna Hannah haar middelvinger opsteekt. Alec kijkt Jazzley schuin met een lach aan. ''Sterkte'' Fluistert Jazzley. ''Dank je'' Fluistert Alec terug en loopt Hannah maar vlug achterna voor ze zelf achter het stuur kruipt.