Dream big, work hard and surround yourself with good people

Bramen sap

Het was een half uurtje rijden en het verkeer in de ochtendspits hielp ook niet echt mee, maar de Nissan Leave waar Jazzley inreed, zorgde ervoor dat hij in elk geval sneller bij het ziekenhuis aankwam dan dat hij met zijn eigen auto was gegaan. Hij kon immers wat trambanen pakken, doordat de werkauto een ontheffing heeft, die hij kan aantonen. Eenmaal aangekomen bij de kamer van Hannah, die ondertussen uit de OK was ontslagen, ligt Hannah er nog stil bij. Ze slaapt nog en de rode wangen die altijd haar gezicht opfleurde zijn nog niet terug te vinden. Haar gezicht is bleek weggetrokken en linksboven op haar voorhoofd zit een grote blauwe plek waar ze waarschijnlijk de klap mee heeft opgevangen. De plek is ook niet volledig zichtbaar doordat deze is bedekt met een grote trekpleister waar waarschijnlijk wat hechtingen zich achter verschuilen. ''Niet schrikken, het ziet er erger uit dan het is, gelukkig heeft ze verder niets ernstig aan haar onderlichaam overgehouden'' Jazzley kijkt op naar de stem die achter hem klonk. Hij slikt een brok in zijn keel weg, hoeveel ziekenhuisbezoekjes hij ook heeft gehad van collega's of van zich zelf, dat Hannah hier zo weerloos ligt, vindt hij niks. Ze haalt zoveel positiviteit uit het leven en lacht de zon tegemoet en dan ligt ze ineens hier, een plek waar ze niet thuishoort, in een ziekenhuisbed. ''Wat heeft ze wel opgelopen?'' Vraagt Jazzley eerlijk. De vrouwelijke arts komt naast Jazzley staan en bekendt. ''Een hersenschudding en een verbrijzelende nek, haar organen zijn intact gebleven, de spookrijder is er erger aan toe'' Merkt de vrouw op. ''Spookrijder?'' Vraagt Jazzley. ''U bent niet haar vader, maar bent u wel familie?'' Jazzley kijkt de vrouw ietwat verward aan, maar hij gaat er verder niet op in, wat als eerst bij hem opkwam. ''Ehm, ik ben haar collega van het werk'' Antwoord Jazzley. ''Dan mag ik u helaas verder geen informatie verschaffen, let een beetje op haar. Mocht u verder nog familie kennen, kunt u dat aan mij doorgeven?'' Familie? , Vraagt Jazzley dit in zijn hoofd af, wat zal ze daarmee bedoelen? ''Ik laat u alleen'' Merkt de vrouwelijke arts op. Jazzley gaat de woorden nog eens na en lijkt tot een verschrikkelijke conclusie te komen. Zal ze geen ouders of familie meer hebben? Jazzley wilt dit nader uitzoeken, maar zal er niet meteen over beginnen, mocht Hannah wakker worden, echter gaat hij dit wel voorleggen aan Soeff.

Jazzley staart al een tijdje naar het ziekenhuisbed, terwijl Hannah nog altijd geen teken van leven geeft, haar hartslag tikt gelukkig wel, maar is ook te laag voor zo'n jonge vrouw. Jazzley besluit een bak koffie te halen. De bewegende vingers van Hannah aan de rechterkant van het bed is hem ontgaan, net als hij de deuropening wilt verlaten hoort hij gemompel achter zich. Hannah knippert lichtjes met haar ogen. Jazzley keert zich om, om zeker te weten dat het geen vals alarm was. Hannah wilt haar hoofd bewegen, maar wordt belemmerd door de halskraag die de artsen bij Hannah hebben bevestigd. ''Heej, ik ben het, Jazzley, je ligt in het ziekenhuis'' Merkt Jazzley op en laat zich weer in de stoel zakken waar hij net ook al drie kwartier heeft gezeten. ''Moet je het bureau niet lastigvallen met je aanwezigheid?'' Antwoord Hannah met een zachte en schorre stem. Jazzley lacht klein. ''Ik had toestemming van Soeff om hierheen te komen, je hebt ons wel laten schrikken zeg'' ''En dan maar denken dat jullie stoere handhavers zijn'' Jazzley grinnikt, ''Je bent ook niet gek te maken jij, wat is er nou gebeurdt?'' Vraagt hij. Hannah zet haar lippen op elkaar en zucht. ''Ik ehm, ik kreeg telefoon en normaal neem ik nooit op, maar ik dacht dat het dringend was en-'' Hannah's stem sterft weg. Haar ogen worden rood en ze beseft ineens dat het telefoontje die ze kreeg om haar opa ging. ''Weet jij waar mijn opa is?'' Vraagt ze dan ook. Een frons vormt zich in het voorhoofd van Jazzley. ''Je opa? Ik heb niets gehoord, kreeg je daar een telefoontje over toen je in de auto zat?'' Hannah kan zich niet meer beheersen, haar ogen vullen zich met tranen en haar lip begint te trillen. Ze knikt zover ze kan. ''Hij zou onderweg zijn naar Duitsland voor dat verdomde Bramen sap en belt altijd als hij is gearriveerd, maar vanmorgen kreeg ik een arts aan de telefoon..'' Jazzley knikt begrijpelijk. ''Wil je dat ik het voor je navraag?'' Vraagt Jazzley. Hannah schudt haar hoofd minimaal ''Ik heb liever dat je hier blijft, of moet je weg?'' Vraagt ze uit beleefdheid. ''Het werk wacht maar op me, ik zou alleen Soeff op de hoogte brengen. Vind je het goed als ik hem eventjes opbel om te zeggen dat je wakker bent?'' Hannah knikt en opnieuw, zover dat gaat.

Jazzley krijgt Soeff te pakken over de telefoon en bespreekt de situatie van Hannah, ook over zijn bedenkingen over Hanna's familie. Of ze überhaupt wel familie heeft, want dat is nog maar de vraag. Terwijl Jazzley verderop op de gang een telefoongesprek voert, komt er een arts de kamer van Hannah ingelopen. Jazzley had de arts al vanuit zijn ooghoeken al naar binnen zien lopen, maar als hij het te lang vindt duren, haakt hij Soeff af. Net als hij de kamer in wilt lopen, loopt de arts hem tegemoet de kamer uit. Hij treft Hannah met een nat gezicht aan door de tranen. Jazzley weet dat dit maar één ding kan betekenen. Haar opa is overleden. ''Het spijt me zo, Hannah'' Jazzley weet dat dit niet alleen om haar opa kan gaan, maar misschien zelfs wel dat haar opa de laatste familielid was, die nog in leven was, die Hannah nog had en dat nekt hem. Jazzley schuift zijn stoel tegen het bed aan en legt een arm om Hannah heen, met zijn andere hand wrijft hij over haar bovenarm heen en beseft dat hij en de rest van de collega's, misschien nog wel de enige personen zijn waarop Hannah kan steunen, want hij weet dat Hannah geen feestbeest is en dat haar vriendengroep in haar omgeving ook niet groot zal zijn, omdat ze al eens zei: Je kan maar beter 3 goede vrienden aanwijzen, dan een hele groep die niet naar je terug zullen wijzen.