Dream big, work hard and surround yourself with good people

Bekentenis

Ondertussen is er politie gearriveerd in het ziekenhuis. Jazzley vermoed dat dit te maken heeft met de spookrijder. ''Je wordt zo denk ik gehoord, kan je dat aan?'' ''Ik heb toch niet veel om op te antwoorden. Ik zag enkel felle koplampen op me af komen'' Geeft Hannah eerlijk toe, wat Jazzley dan ook meteen gelooft. Jazzley weet dat ze onzeker achter het stuur was en soms nog kan zijn, maar ze heeft zelf de aanrijding niet veroorzaakt. Dit geeft Jazzley dan ook aan bij de politie, als ze erop door willen hameren. Jazzley had eigenlijk niet bij het verhoor mogen zijn, maar hij is niet van zijn plek te krijgen als hij daar niet mee instemt. Wanneer de politie begint over dat Hannah op haar telefoon zat tijdens het rijden, stuurt Jazzley de politie weg. ''Genoeg zo, jullie kunnen gaan'' Roept hij dan ook. Het maakt niet uit wie Jazzley tegenover zich heeft staan. Politie of één of andere hoge pief van de rechtszaal, hij heeft zijn woordje klaar staan. ''Dank je wel'' Merkt Hannah dan ook op. ''Geen moeite, ze moeten oprotten met hun praat. Ze hebben geen idee wie je bent'' ''Jij wel'' Kijkt Hannah Jazzley met een glimlach aan. Jazzley trekt het nog in twijfel, maar knikt toe. ''Enigszins ken ik je nu wel een beetje'' Geeft hij uiteindelijk toe. Hannah zucht. ''Ik moet je iets bekennen'' Merkt ze terughoudend op. Jazzley protesteert gelijk. ''Eej, als jij het niet wilt, dan hoeft het niet'' Reageert hij direct. ''Dat weet ik'' Antwoord ze en ze weet dat ze er ook eigenlijk nog niet klaar voor is, maar ze wilt eerlijk zijn en ze kan het nu ook niet meer verzwijgen, nu ook haar opa niet meer leeft.

Hannah schraapt haar keel. Jazzley heeft zijn handen in elkaar gevouwen en tussen zijn benen hangen terwijl hij iets voorover is gaan leunen in zijn stoel. ''Het is niet waar van mijn ouders. Ze zijn niet op vakantie,'' Jazzley voelde het al aankomen, dat ze het over familie ging hebben. Hij zucht zacht en luistert aandachtig verder. ''Ik heb geen contact meer met mijn moeder, ze had ons verlaten toen ik 4 was. Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en sindsdien woon,'' Hannah past haar woorden aan. ''Woonde, ik bij mijn opa'' Beëindigd ze haar zin. Jazzley knikt ingetogen. ''Je hebt wel wat meegemaakt hm,'' Hannah sluit haar ogen een tel waarna ze zich weer richt tot Jazzley. ''Iets wat je op zo'n leeftijd niet hoort mee te maken. ''Ik vraag me af wat er met me was gebeurd als ik niet gesolliciteerd had, als ik jou en de rest niet ontmoet had..'' Bekent Hannah. Jazzley schudt zijn hoofd. ''Daar moet je niet aan denken'' Hij legt zijn hand op haar schouder en geeft er een bemoedigend kneepje in.

Als Jazzley 3 keer gevraagd heeft of Hannah het zo red, bevestigd hij haar toestemming. Net als hij de kamer wilt verlaten wordt hij tegengehouden door Hanna's woorden. ''Wacht kan je nog iets voor me doen?'' Vraagt Hannah oprecht. ''Natuurlijk'' Antwoord hij, niet-wetend dat hij iets moet gaan doet wat voor hem een grotere uitdaging is, dan iemand aanhouden. ''Ben je bang voor paarden?'' Vraagt Hannah. Jazzley kijkt hannah verontwaardigd aan en loopt paar stappen terug naar voren. ''Ik heb vanmorgen de paarden op het land gezet, dat maakt verder niet uit, maar wil je kijken hoe ze erbij staan en ze eten geven? De emmers voor elke stal had ik al klaar staan voor als ik zelf ehm.. je weet wel'' Jazzley knikt. ''Ik begrijp het, maar ik hoef dus zo'n beest niet aan zijn hoofdstel mee te nemen?'' Hannah lacht. ''Je bedoeld het halster?'' Jazzley lacht bescheiden. ''Dat ja'' Hannah knikt. ''Nee, een dagje langer op het land zullen ze wel waarderen oja en die bruine, dat is de mijne, kan je gelijk kennis met haar maken. ''Hoe heet ze?'' Vraagt Jazzley. ''Mistral'' Antwoord Hannah hartstochtelijk. ''Mistral.. mag ik haar ook Misty noemen?'' Vraagt hij oprecht. ''Als jij dat wilt, natuurlijk'' Glimlacht Hannah bedenkelijk. ''Oke, ik zal je de groetjes doen aan Misty, stuur me het adres maar'' Antwoord hij. ''You are a hero'' Antwoord Hannah en kijkt haar collega na met een glimlach die hij op haar gezicht heeft bezorgd ondanks alle ellende wat vandaag plaatsvond.