Dream big, work hard and surround yourself with good people

Thuis

Na 4 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mag Hannah weer naar huis. Ze wordt opgehaald door Jazzley. Als Jazzley is gearriveerd heeft Hannah haar spullen al ingepakt. ''Je staat al in de startblokken jij'' ''hm-hm'' Antwoord Hannah dan ook. Jazzley glimlacht en pakt een rolstoel. ''Ik kan wel lopen hoor. Mijn benen deden het 4 dagen geleden ook nog'' Jazzley zet de rolstoel zonder tegengas terug, want hij weet dat nee, ook echt een nee is. Wanneer Hannah de kamer verlaat, Jazzley haar tas over zijn schouder heeft genomen, werpt ze nog een blik naar links. ''Je gaat je niet schuldig voelen over die smeerlap hé, het was niet jouw schuld dat hij op de verkeerde weghelft reed'' Hannah kijkt verbaasd op. ''Hoe weet je dat hij daar ligt?'' Vraagt ze op een serieuze toon. Jazzley wacht enkele seconde met een antwoord te verschaffen. ''Ik ben bij hem geweest'' ''Om wat te doen?'' Vraagt Hannah onmiddellijk, maar het blijft stil aan haar rechterzijde. Het bevalt Hannah niet dat Jazzley niet gelijk reageert. ''Zeg op Jazz'' Zegt ze dan. ''Om hem te vertellen wat voor een klootzak het is en hij beter op moet letten voor hij dronken de auto instapt'' Hannah werpt weer een blik naar links. ''Was hij dronken?'' Vraagt ze geschokt. ''Ja, ik weet hoe je erover denkt en ik dacht er precies hetzelfde over, het schoot bij mij gelijk in het verkeerde keelgat,'' Merkt Jazzley op. Hannah laat de woorden bezinken. Ze had dood kunnen zijn door die gast en dat weet Jazzley ook. ''Kom'' Moedigt hij haar aan om het ziekenhuis te verlaten.

In de auto heeft Jazzley een Beach hit op staan wat Hannah ook wel zint. ''Je zal Misty wel gemist hebben'' Merkt Jazzley op. Hannah geniet van de omgeving terwijl ze uit het raam naar buiten kijkt. De hand onder haar kin laat ze zakken waarna ze zich tot Jazzley richt. ''Ze mag je vast, nu je haar de laatste dagen hebt verzorgd'' Antwoord Hannah. ''Eej, ik heb alleen eten gegeven, de rest mag jij straks doen, ik kijk alleen toe'' Hannah glimlacht. ''Wat?'' Leest Jazzley een geheimzinnige grijns van Hanna's gezicht. ''Ik doe het voor, maar volgens mij mag je mijn paard wel, anders had je het niet volgehouden. ''Pff, ik had weinig keus'' Antwoord Jazzley. Hannah schiet in de lach. ''Ja, misschien'' Antwoord ze en kijkt weer naar buiten. Eenmaal aangekomen op het erf van haar opa, dat is het nog steeds, ondanks hij niet meer leeft, groeten de paarden Hannah door te hinniken. ''Ze mogen je wel zeg'' Merkt Jazzley merkwaardig op, terwijl hij de tas van Hannah op de veranda van het huis neerzet. ''Ik hoop het, ik heb ze vier dagen verlaten, zonder te waarschuwen'' Jazzley loopt op het weiland af waar Hannah haar paard staat te aaien. ''Volgens mij zit hier niet alleen al je geld in, maar ook je hart'' Merkt Jazzley oprecht op. Hannah draait zich langzaam om en kijkt haar collega aan. ''Ja, dat is zeker zo. Mooi dat je dat zegt'' Glimlacht ze. Mistral legt haar snuit tegen de rug van Jazzley aan. Jazzley lacht, ''Heej, meisje, wij kennen elkaar nu ook hé'' Mistral briest wat er voor zorgt dat Jazzley lachend achteruit deinst. ''Gratis douche, gekke Misty'' Hannah schoot ook in de lach door het gezicht van haar collega waarna ze de paarden binnenzet. Jazzley heeft langs het hek toegekeken en als Hannah klaar is vraagt hij of ze het red. ''Alles komt altijd goed, heb je wel eens gezegd, dus ja, komt goed, dank je'' Groet Hannah. ''Oke, als er iets is, bel me en ik wil je pas over drie dagen op het werk zien'' ''Zegt Soeff dat?'' Vraagt Hannah en kijkt Jazzley verontwaardigd aan ''Soeff zegt het en ik eis het'' antwoord Jazzley met een knipoog. ''Fijn, zal wel rustig zijn zonder mij'' Hierop moet Jazzley lachen en steekt zijn hand op waarna hij het erf verlaat. Hannah zucht en moet nog beseffen dat deze plek nu voor haar zelf is, met de paarden. Alleen, kan ze hier blijven wonen? De gemeente verdiend goed, maar al dit grond en een vrijstaand huis is zelfs voor een baan bij de gemeente misschien wel te hoog gegrepen, zeker op Hanna's leeftijd.