Dream big, work hard and surround yourself with good people

Another road

Het was een korte nacht. Hannah en het team hebben weer dagdienst en dat betekend dat ze weer fris en fruitig om 07:00 in de briefingsruimte moeten zitten. Hannah stapt de auto in om naar haar werk te gaan. Ze sluit haar telefoon via bluetooth aan om naar Country muziek te luisteren. Heerlijk om de dag mee te beginnen. Ze rijdt langs vlakke weilanden, voordat ze de snelweg bereikt heeft. Ze beeld zich een tel in dat de vlakke weilanden plaats hebben gemaakt voor uitgestrekte glooiende heuvels. Witte hekken langs de kant en enkele ranches die zich hebben gesetteld tussen de bergen. Enkel ontbreken de paarden, maar het lijkt wel alsof de wind hun gehinnik met zich meebrengt. Hannah zucht en haalt zich zelf weer uit haar droom Ze rijdt nu eenmaal tussen vlakke weilanden waar enkel wat koeien en schapen op staan. Gelukkig kan ze uit werk door naar haar opa, die drie paarden heeft staan, waarvan Hannah er eentje rijdt.

Op het bureau gaat Hannah gelijk door naar de dameskleedkamers. Ze hangt haar leren jack op en doet haar koppel om, waar haar handboeien aanzitten. Ze pakt haar steekwerende vest op en loopt de kleedkamer uit, die ze op slot draait. Niet echt soepel, want haar rugtas valt van haar schouder af en de sleutels aan haar sleutelbos haalt ze ook door elkaar. ''Goedemorgen, uitgeslapen?'' Merkt Daylano op. ''Bedankt voor de reminder, Day'' Daylano glimlacht en loopt de kantoortuin in. Hannah dropt haar tas naast haar bureau waarna ze zich naar de briefingsruimte verplaatsen. Daylano is niet de enige, die Hannah's vermoeidheid heeft opgemerkt. Als Hannah zich in de stoel laat zakken kijkt ze ietwat starend voor zich uit. Wallen hebben zich onder haar ogen gevormd, waardoor haar oogleden wat opgezwollen lijken. ''Goedemorgen iedereen, compleet zo te zien. Ben je wakker Hannah?'' Merkt Soeff op. ''Pff, is het zo duidelijk te zien vandaag?'' Een diepe zucht achtervolgd Hannah's woorden. Bij vele collega's is een lach niet te onderdrukken, ook Jazzley moet lachen en houdt zijn hand boven de tafel en steekt zijn duim en wijsvinger op, waar enkele centimeters tussen zitten. Hannah antwoord niet en is overduidelijk nog niet echt wakker. Desondanks gaat Soeff verder met de briefing. Voor de afwisseling is Hannah met Alec ingedeeld. Ze is al paar maanden in het diepen gegooid, zoals Jazzley dat altijd noemt en blijkbaar gaat dit Hannah goed af, waardoor ze minder vaak met Jazzley de hort op gaat. Aan de ene kant vind ze dit jammer, omdat ze zoveel kennis uit haar mentor haalt, maar tegelijkertijd voelt het goed om met andere collega's op te trekken, alhoewel ze twijfelt aan vandaag, aangezien dit niet echt haar dag is. Dit wordt nog eens bevestigd tijdens de pauze wanneer Jazzley zijn bureaustoel even naast die van Hannah heeft aangeschoven. ''Hij print gewoon niet'' merkt Hannah op nadat ze al drie keer naar de printer is gelopen. ''Dan moet je ook wel de juiste ladekeuze invoeren slimmerd, ben je later ook zo ongeduldig met je vriend?'' Merkt Jazzley op. Hannah zucht. ''Komt hij weer met zijn opmerking en dat noemt zich 'mijn' mentor'' Kijkt Hannah haar mentor hopeloos en met een zure blik aan. Jazzley schiet in de lach en legt zijn hand op Hannah's schouder. ''Zo ben ik toch'' lacht hij. Hannah knikt en rolt met haar ogen. ''Wordt jij nooit moe van jezelf?'' vraagt Hannah oprecht. Jazzley grinnikt. ''Jij meer als ik zo te zien'' hierop staat Hannah op vanuit haar bureaustoel en geeft de bureaustoel van Jazzley een duw met haar voet, zodat hij van zijn plek verwijderd wordt. ''Maak als je blieft je papierwerk af!'' Hannah wuift met haar hand waarna ze weer plaats neemt achter haar bureaustoel en haar mentor nog hoort nagenieten van haar opmerking.

Tijdens de laatste ronde krijgen Alec en Hannah een melding van Soeff, het gaat om een bootje die vast is gelegd aan gemeentegrond met eigen ringen aan de stenen wand van de boulevard. Hannah en Alec lopen naar de boulevard die achter een woonwijk is bevestigd. ''Als het nou een Speedboot is of zo, maar het is gewoon een rubberen boot, heeft dat kleine ding dan wel een bootnummer?'' merkt Hannah vragend op. Alec haalt zijn schouders op. ''Zal toch wel?'' Kijkt Alec, Hannah aan. Hannah trekt haar mondhoeken naar beneden. ''Ik betwijfel het,'' Ze zakt door haar knieën en buigt voorover. ''Maar als Soeff zo'n bootnummer nodig heeft, zal ik wel even kijken waar dat nummer zit'', zucht ze diep. Alec lijkt het geen goed idee te vinden. ''Pas je op, straks val je nog in het water'' ''zolang het m'n telefoon niet is, vind ik het prima, heb je de temperaturen op je telefoon niet bekeken?'' Hannah legt haar knieën vanuit de hurkstand op de stenen en zet haar handen plat voor zich neer om er op te leunen. ''Die heb jij'' Antwoord Alec. Op hetzelfde moment horen ze een plonzend geluid. Hannah haar ogen rollen naar de richting van het geluid en ziet kringen in het water vormen. ''Shit..'' ''wat?'' Antwoord Alec. Hannah komt overend en kijkt in haar beide zakken van haar steekwerende vest. Wanneer Hannah maar één telefoon in haar zak terugvindt, vliegt ze weer naar de grond en probeert de bodem van het water helder voor zich te krijgen. ''Telefoon ligt in het water..'' Alec zijn ogen worden wat groter van verbazing, ''jouw privételefoon?'' Vraagt Alec. Hannah komt opnieuw overend. Hannah bijt op haar lip en schudt haar hoofd. ''Jouw telefoon, je werktelefoon..'' Klinken de woorden terughoudend uit Hanna's mond. Alec legt zijn beide handen op zijn hoofd, ''meen je niet..'' Hannah schiet van de schrik toch een beetje in de lach. ''Ja, en je zei het nog..'' Hannah legt haar handen plat tegen elkaar aan en stuurt ze naar haar mond, ''sorry'' verontschuldigd ze zich. Alec brengt zich zelf naar de grond. ''Die ga je niet meer terugvinden. Ik bel wel ergens aan voor een visnet of zo'' Merkt Hannah op. ''Ja, of je moet even duiken, 't is warm'' Antwoord Alec. ''Zet dat maar uit je hoofd'' Reageert Hannah en wuift haar hand weg. Alec grinnikt en krabt nog even op zijn achterhoofd. Eenmaal aangebeld en een visnet weten te bemachtigen proberen ze beide een poging. Hannah zucht. ''Ik zei het toch, die ga je echt niet terugvinden'' Alec geeft niet op en pakt zijn privételefoon erbij. ''Wat doe je?'' Kijkt Hannah haar collega niet begrijpend aan. ''Bellen, misschien helpt het'' Merkt Alec bloedserieus op. Hannah schiet in de lach en dacht ergens nog dat het sarcastisch was, maar nee, ze kent haar collega langer dan vandaag. Zoals Hannah al voorspelde, haalde het bellen van zijn werktelefoon niets uit. Ze brengen de visnet weer terug bij de juiste woning en stappen met de slappe lach de auto in. ''Oh wat erg, ze zien me aankomen zo'' Glippen de tranen van het lachen uit Hanna's ooghoeken. ''Ik ga nu al stuk, succes met Soeff zometeen'' Hannah kan haar lach wederom niet inhouden. ''Kan je mij niet naar huis brengen? Trouwens, ik zei toch dat we eerst die andere melding moesten afhandelen, voordat we naar die melding van Soeff zouden gaan?!'' ''Jij bent een mooie, geef mij maar de schuld'' Merkt Alec grinnikend op. Hannah wordt nog roder dan ze was. ''Ja!'' Houdt ze zich aan haar mening vast waarna ze Alec aankijkt. ''Ik heb nu wel iets te vertellen thuis en jij ook zo op het werk'' Probeert Alec zijn lach in te houden. ''Thanks..'' Mompelt Hannah en laat zich in de bijrijdersstoel naar beneden zakken en slaat haar handen voor haar gezicht.

Op het bureau kon Hannah haar verhaal doen tijdens de debriefing. De meeste moesten lachen en een paar senioren waren beduusd, maar vonden het ook een mooi verhaal, wat hun nog nooit in die jaren was overkomen en voor Hannah binnen haar eerste vier maanden. Wanneer Soeff iedereen nog een fijne dag wenst, kleed Hannah zich om. Ze trekt haar uniform uit en trekt haar rijkleding voor in de paardenstallen aan. Ze sluit de kleedkamer af en loopt de trap af waar Jazzley de herenkleedkamer sluit. ''Dit was echt jouw dag niet hé'' Merkt Jazzley op als hij zich tot Hannah wendt. ''Ja, wrijf het er maar in.'' Zet Hannah haar lippen op elkaar. ''Eej, shit happens, we regelen het wel, komt goed'' probeert Jazzley, Hannah gerust te stellen. ''Ja, fijne dag, verpest het niet, zoals ik'' Jazzley steekt zijn duim omhoog. ''Maak lekker je hoofd leeg op dat paard van je'' Keert hij zich nog een keer om, loopt een stukje achteruit voorbij Hannah, waarna hij zich weer omkeert en de deur uitloopt naar zijn auto. Hannah glimlacht klein en besluit dat inderdaad te gaan doen.