Dream big, work hard and surround yourself with good people

Nieuw

Wanneer Hannah en haar collega's klaar zijn met de briefing zit er tot haar verbazing een jongeman op haar plek. Niet dat hij dat kon weten, want haar tas had ze nog in de briefingsruimte laten liggen. ''Oja, jongens, dit is Kjell, goed dat je er bent,'' Kjell knikt aannemelijk en staat op vanuit zijn stoel. ''Stel jezelf even voor'' Sluit Soeff zijn zin. Hannah had zijn gezicht al geïnspecteerd waarna ze ook zijn lichaam afging. Een lang en toch wel gespierd persoon met een kort donkerblond kapsel. Wanneer Kjell begint te praten is Hannah zo'n beetje zijn woorden al kwijt. Haar hart schoot een tel haar keel in, nadat ze zijn warme stemklank had aangehoord. Langzaam sterven zijn woorden van haar vandaan. Wat moet zo'n man hier en waarom komt hij bij ons in het team? Dit kan ze niet aan. Collega's schudden Kjell de hand. Als Hannah als laatste overblijft om een hand te drukken stelt ze zich alleen met haar naam voor, ze praat zich er onderuit en verlaat de ruimte. Haar wangen kleuren rood en ze lijkt het warmer te hebben dan normaal. Ze loopt richting de kantine om haar tas daar weg te halen en daarna haar eigen plek te claimen. Wanneer ze terugloopt, ziet ze Jazzley bij het koffieapparaat staan. ''En?'' Vraagt hij. Hannah doet alsof ze hem niet begrijpt. ''Wat?'' Vraagt ze dan ook. ''Is die jongen niet iets voor jou?'' Vraagt Jazzley verder terwijl hij zijn gevulde bekertje cappuccino onder het apparaat vandaan haalt. ''Had je mij niet even kunnen waarschuwen, straks zit ik met hem in de auto opgescheept'' Merkt Hannah op die haar woorden tot hard fluisteren bracht. Jazzley schiet in de lach. ''Alsof je dat zo erg vindt'' Merkt hij dan ook op. ''Eh, ja!'' Antwoord Hannah duidelijk waarna haar mond open valt. Jazzley blaast over zijn bekertje heen waarna hij zijn mond opent. ''Heb jij even geluk dat je de straat nog niet op kan'' Grijnst Jazzley. Hannah zucht ''*Hmpf, af en toe ben je echt hopeloos. Kan niet wachten tot mijn beoordelingsgesprek'' Merkt Hannah droog en een tikkeltje sarcastisch op, terwijl ze haar looppas al had ingezet, verder de gang in, richting de kantoortuin. ''Is al gebeurd'' Antwoord Jazzley. Deze reactie had Hannah niet zien aankomen en keert zich om, om zich tot Jazzley te wenden. ''Hoe bedoel je?'' Vraagt ze, terwijl ze het zelf al enigszins kan raden, maar niet 100% durft uit te spreken. Jazzley loopt op Hannah af. ''Je bent mentor-af. Je kan nu zelfstandig je werk uitvoeren, zonder dat je mij daarbij nodig hebt'' Legt Jazzley uit. Hannah knikt begrijpelijk, maar zweeg nog een moment. Dat Jazzley haar ontkoppeld van hemzelf is een groot compliment. Hij heeft meestal wel iets op te merken bij zijn studenten, maar bij Hannah was dit nooit nodig, enkel wat bijsturen en processen erin stampen, maar groot en deels leerde ze zich dit zelf al aan, wat Jazzley dan ook vaak genoeg heeft benoemd. ''Wauw, dank je wel'' Glipt er een glimlach weg op Hannah's gezicht. Jazzley knikt. ''Dat heb je aan jezelf te danken'' Hannah schudt haar hoofd. ''Dat zeg je altijd, maar ik heb wel degelijk wat aan jouw hulp gehad, anders had ik het hier niet volgehouden'' ''Ik ben gewoon mezelf'' Antwoord Jazzley eerlijk. Hannah knikt tevreden. ''Dat doe je goed'' Jazzley knikt en zegt haar dat ze altijd bij hem kan komen, mocht er iets zijn. Hij blijft immers gewoon Senior van dit bureau en zal zijn collega's nooit écht loslaten, daar ben je collega's voor en dat waardeert Hannah enorm. Amsterdam handhaven is nu eenmaal een vak apart.