Saplantılı Aşk|Gül Güzeli

33|Susmak

Araf

Umduğunu bulamamak ya da ne bulacağını beklemek değişik bir şeydi. Hayata devam etmeye çalışmak ama edememek nasıl bir şeydi? Bilmiyordum. Kafam o kadar karışıktı ki.. İyi mi yapıyordum yoksa kötü mü yapıyordum bilmiyordum.

"Araf iyi misin?" son dakika gelişen bir durum yüzünden Leyla ile gelinlik provasına ben gidiyordum. Sesini duyduğum an kısa bir an renkli gözlerine baktım.

"Evet iyiyim, dalmışım."

"Anladım. Beni bırakıp şirkete gidebilirsin zaten çok uzun sürmeyecek. Ölçü alacaklar."

"Fazla işim yok beklerim." Aramızda bir sessizlik olurken başını salladı.

"Peki, sen bilirsin." Mırıltısı kulaklarıma dolduğunda kırmızı ışıkta durmuştuk.

"Hayal annem, provadan sonra yanına uğramamı istedi. Yeni evle ilgili bir şeyler gösterecekmiş."

"Annem ev için acele ediyor Leyla, hiçbir şey hazır değil."

"Ama bir yerden başlamalıyız öyle değil mi?" içime kocaman bir nefes çektiğimde yan tarafta kıpırdandığını gördüm.

"Bazen benimle evlenmek istemediğini düşünüyorum."

"O nereden çıktı?"

"Beni doğru düzgün sevdiğini söylemiyorsun bile, aynı evde kalıyoruz ama bana bir kez bile dokunmadın. Sana her geldiğimde beni geri çevirdin, neden?"

"Yine mi bu konu?"

"Evet, bu konu! Hala onu seviyorsun değil mi?" içimdeki bir yerlere dokunurken yandan bir bakış attım.

"Bunu da nereden çıkardın?" dudaklarında alaylı bir gülümseme oldu.

"Hayır, bile demedin."

"Demem gerekmiyor çünkü gerçeği biliyorsun. Şimdi bu konuyu kapat! Geldik zaten." Cevap vermediği için neredeyse şükredecektim.

Dakikalar içinde arabayı park ettiğimde kontağı kapatıp anahtarı çıkardım. Anında elimi sıkıca tutarken istemsizce kaşlarım çatılmıştı.

"Onu sevdiğini biliyorum ama sana şunu diyeyim. Benden asla ayrılamayacaksın, çünkü o seni sevmiyor. Sevmeyecekte! O adamın takmış olduğu yüzüğü gördün, seni sevseydi orada olmazdı. Senin istediğin o kadın artık başkasına ait ve sen, sen benden asla ayrılamayacaksın!" ardından arabadan inip kapıyı sertçe çarptığında anahtarı geri takıp arabayı çalıştırdım. Bütün sinirlerimi zıplatırken camı açarak birkaç kez derin nefes verdim.

Madem gerçeği biliyordu o zaman neden hala beni bırakmıyordu? Direksiyona sert bir şekilde vurduğumda aklım yıllar öncesine gitmişti.

Onunla tesadüf sonucu tanışmıştık, dalgın dalgın yürürken üzerime yanlışlıkla kahve döktüğü zaman! O gün kötü hissettiğini defalarca söylemiş ve kirlettiği gömleğimin aynısından almıştı. Aynı bölümde olduğumuzu da anlayınca arkadaş olmuştuk.

Bazen konuşmasam bile yanımda duruyordu, o zamanlar içimi biliyordu. Melsayı, nasıl terk edildiğimi, onu çok sevdiğimi bir gece ağlayarak anlatmıştım. Yüzündeki acımayı hala hatırlıyordum. Bana geri döneceğini, mutlu olacağımızı defalarca söylemişti ama sonra işler değişmiş Melsanın hiçbir zaman dönmeyeceğini artık yoluma bakmam gerektiğini söylemişti.

Arkadaş olarak geçirdiğimiz vakit eğlenceliydi, genellikle Melsayı düşünmüyor ve günün sonunda eve giderek uyuyordum. Bu şekilde de günler birbirlerini kovalıyordu. Ta ki bir gün Leylanın benden habersiz eve gelip annemle tanışmasına dek!