EINDELOOS

8: Vliegende schoenen

Het is al bijna tijd om te gaan. Layla, Quinty en ik heb samen pizza gegeten en een film gekeken. Daarna heb ik mijn ouders opgebeld en gevraagd wanneer ze thuis zijn. Ik kreeg hetzelfde antwoord zoals altijd. 'Dat weten we nog niet.' Dat antwoord ben ik nu wel beu. 

Tegen mijn ouders heb ik gezegd dat ik bij Layla blijf slapen. Verdere informatie geef ik ze niet. Voor Quinty komt de oppas hiernaartoe. Altijd hetzelfde gezeik. Door Layla gil ik en ontwijk haar hand. Ze stak bijna mijn oog uit met dat ding. 

Ze is bezig met mijn make up, maar ik houd haar goed in de gaten. Alleen mijn ogen mag ze opmaken en zeker niet te veel. Dus volg ik haar bewegingen via de spiegel. Al snel zijn we klaar en ik bekijk mezelf in die jurk. Het laat iets te veel zien. Ook zit mijn haar nog in een rommelige knot op mijn hoofd. 

Die trek ik los en bestudeer dan mijn haar. Mijn krullen zijn niet te wild, maar ook niet te saai. Ze zien eruit zoals altijd. 'Je zou je haar vaker los moeten dragen.' hoor ik ineens achter me. Layla die het laatste speldje in haar haren duwt kijkt me aan. Ze ziet me twijfelen en meteen geeft ze me haar blik.

'Je haren zijn echt perfect en je hoeft er niet eens wat voor te doen!' 

Het klopt wel dat ik mijn haren nooit los draag. Vast is gewoon praktischer. Toch laat ik het nu los hangen. Dat bedekt mijn jurk wat meer. Al zijn mijn haren ook weer niet zo lang.

'Tijd om te gaan!' roept ze dan. Intussen vliegt er een schoen mijn kant op. Gelukkig kan ik die nog net ontwijken. Boos kijk ik haar aan. Layla haalt onverschillig haar schouders op. Ze heeft mijn laarsjes naar me toe gegooid. Gelukkig snapt ze dat ik zeker geen hakken zal dragen.

Met z'n drieën staan we voor het grote huis van Damien. Sasha heeft ons opgehaald. Samen lopen we naar binnen en meteen wordt ik verblind. Overal schijnen lichten en ze knipperen, ook klinkt er harde muziek en er zijn al veel mensen. Naast me wil ik wat aan Sasha vragen, maar die is al verdwenen. Die zoekt vast en zeker Alex. Nu snap ik wat Layla bedoelde. 

Layla trekt me mee de geïmproviseerde dansvloer op. Ze wurmt me door alle dansende mensen heen. Als ze een vrije plek heeft gevonden beginnen we lachend te dansen. We doen onze beste dans moves en het is eigenlijk erg gezellig. Misschien was het toch niet zo'n slecht idee om mee te gaan. 

Dat had ik niet moeten denken. Dat werkt altijd averechts. Layla heeft me verlaten en staat nu te praten met een jongen. Geen idee wie het is, maar ik laat haar maar. Ik bedenk me dat ik best wel dorst heb, dus ga op zoek naar de keuken. Een paar mensen duw ik aan de kant, zodat ik hier weer uit kom. Na dat doolhof te hebben overleefd vind ik al snel de keuken. 

Neuriënd schenk ik maar wat in. Alles is prima nu. Met mijn drankje in mijn hand loop ik weer de keuken uit. Tijd om te kijken waar Layla is heb ik niet, want ineens trekt er iemand aan mijn arm. Niet snel daarna bots ik tegen een lichaam aan. Geïrriteerd draai ik me om.

Gifzwarte haren, donkere ogen en een stomme grijns. Damien. 'Holy shit Maecy. Je had me wel even mogen laten weten dat je zou komen.' knipoogt hij. Kots. 'Ik denk dat er een reden is waarom ik dat niet heb gedaan.' antwoord ik niet geïnteresseerd. Mijn arm die hij nog steeds vast heeft, probeer ik los te trekken. Het heeft geen zin. 

'Je bent vast erg verlegen.' is zijn verklaring. Dan trekt hij me aan mijn arm weer naar hem toe. Veel te dicht naar hem toe. Ik zal hem eens laten merken hoe verlegen ik ben. Dus stamp ik hard op zijn teen en duw hem weg. 'Blijf. Van. Me. Af.' 

'Hard to get hmm. Ik zie je zo nog wel.' En met die woorden verdwijnt hij de mensenmassa in. Wat een irritante gozer. Ik snap waarom Thijn hem niet mag. En waarom is Bryan hiermee bevriend? Zijn greep voel ik nog steeds om mijn arm. Ik krijg er de rillingen van. En geen goede. Ik breng de beker in mijn hand naar mijn lippen.

'Heeyyy. Waar was je?' hoor ik mijn vriendinnen achter me. Sasha en Layla staan voor me. Layla heeft al aardig wat op. 'Gewoon hier.' zeg ik droog. Ze schudden hun hoofd en trekken me weer mee om te dansen. 

Heel wat drankjes later merk ik dat ik niet meer zo stevig sta. En ik draag nog niet eens hakken. 'Ik ga even naar buiten.' meld ik aan de rest. Layla, Sasha en hun aanhang. Dan baan ik me weer een weg door de dansende mensen heen. Strompelend kom ik aan bij de tuin en grijp snel een muur vast. Dit gaat niet zo goed.

Misschien had ik iets minder drankjes moeten drinken. Daar is het nu te laat voor. Ik spring bijna een meter in de lucht, als ik iemand hoor. 'Daar ben je weer.' hoor ik zijn stem. Alweer Damien. Is hij me gevolgd? Er is verder niemand buiten. Schichtig kijk ik om me heen, maar mijn hoofd begint een beetje te duizelen.

Snel grijp ik me weer aan de muur vast. 

Er is alleen geen muur meer. Ik slaak een gilletje, maar Damien houd me recht. Heeft hij me toch nog ergens mee geholpen vandaag. Nu staat hij alleen weer pittig dichtbij.

'Ga aan de kant.' weet ik uit te brengen. Hard probeer ik hem weg te duwen. Er zit alleen niet meer zoveel kracht in me, waardoor het eerder een zielig duwtje is. Damien beweegt geen milimeter. Had je maar niet zoveel moeten drinken zegt een stemmetje in mijn hoofd. 

Ergens diep in me vind ik toch nog wat kracht. Ik glip onder zijn arm door en loop verder de tuin in. Net als ik denk dat hij weg is word ik weer aan mijn arm teruggetrokken. Deze jongen heeft wat met mijn arm. 

'Stop eens met vluchten.' zucht hij. Nu betreedt hij echt mijn persoonlijke ruimte en ik kan er niks meer aan doen.

Zijn hand zit stevig om mijn arm geklemd. Ik kan geen kant op.