EINDELOOS

31: Stomme gevoelens

Shit waar is hij nu heen? Ik heb hem niet verteld dat ik gevoelens voor hem heb en nu is het misschien te laat. Wat vermoeiend is deze avond toch ook. Mijn lichaam is het daar zeker mee eens, want zelfs dat begint vermoeid te raken. Het is inmiddels ook al best laat. 

Toch besluit ik weer terug naar beneden te gaan om te kijken of ik Bryan daar ergens kan vinden. Heel erg langzaam -in slomotion eigenlijk- loop ik de trap naar beneden. Ik wil nog wel beneden komen zonder te vallen. 

Nadat me dat is gelukt loop ik weer de luidruchtige woonkamer binnen. Het eerste wat ik zie zijn Hugo en Layla. Die twee lijken al wat beter met elkaar overweg te kunnen, aangezien ze lachend aan het dansen en praten zijn. Ik rol grinnikend mijn ogen en kijk dan verder de ruimte rond. 

Dan zie ik Thijn samen met  een paar jongens uit zijn team. Ook zie ik Jacky en nog een paar meisjes van voetbal erbij staan. Die hebben het daar wel naar hun zin. Bryan heb ik nog niet gezien. 

Helaas voor mij zie ik hem al vrij snel. Hij zit met een paar van zijn vrienden op de grote bank in de woonkamer. Op zijn schoot zit hetzelfde meisje, als waar die eerder deze avond mee zoende. En nu pas zie ik dat ik het meisje ken. En dat ik dat meisje met alle liefde wil slaan. 

Het is fucking Chloe. Wat doet zij hier nou weer? Zouden ze mekaar al kennen? Ik heb echt geen idee, maar volgens Bryan zijn verhaal van eerder leek het niet of de twee elkaar al kende. Chloe kent Bryan in ieder geval wel. Ugh uit alle meisjes moet het dan ook nog met fucking Chloe. Gadverdamme. Als ik dat had eerder had geweten, dan had ik hem net vermoord. 

Chloe haar veel te perfecte honingblonde haar zit natuurlijk weer perfect. Waarbij mijn outfit de goede plekken benadrukt en net niet te veel laat zien, is haar outfit het tegenovergestelde. Ze draagt een jurkje waar ik nog niet dood gevonden in zou willen worden. Je ziet alles en dan bedoel ik ook echt alles. En het staat haar ook nog ook. 

Blijkbaar ben ik hun richting uitgelopen, want ik merk dat er iemand tegen me praat. Sven staat voor me en vraagt of ik mee doe. Geen idee waar die gast het over heeft, maar blijkbaar zat hij hier ook. Verward volg ik maar zijn voorbeeld en ga naast hem zitten op de bank. 

Bryan zijn ogen voel ik ondertussen gewoon op me prikken, maar ik weiger hem aan te kijken. Eerst vertelt hij me dat hij gevoelens voor me heeft en nu zit hij hier weer. Ik weet ook niet meer wat ik moet denken. Al snel merk ik dat ik in een spelletje truth or dare ben beland. Blijkaar doen mensen dit echt nog. 

De mensen die om me heen zitten doen allerlei vreemde opdrachten, die steeds vreemder worden. Hetzelfde met de vragen. Zelf probeer ik een beetje op de achtergrond te blijven en dat lukt me aardig goed. Zelfs als Chloe de opdracht krijgt om Bryan te zoenen, ze dit ook doet en ik langzaam haar haren er één voor één wil uittrekken, blijf ik stil zitten. 

Totdat ik ineens mijn naam hoor. Chloe heeft het lef om mijn naam uit te spreken en vragend mijn kant op te kijken. Nu kijkt iedereen natuurlijk naar mij. Inwendig ben ik door de grond aan het zakken, maar ik geef Chloe een neppe glimlach voordat ik truth zeg. Mooi niet dat ik een dare ga doen. 

'Ben je nog maagd?' 

Natuurlijk had ik die vraag kunnen verwachten van Chloe. Als ze denkt dat ze me hiermee voor schut kan zetten, dan heeft ze het mooi mis. 

'Dat gaat jou helemaal niks aan. En ik zou liever maagd zijn dan dat ik zoals jou was en me voor iedere jongen zijn voeten zou gooien.' Dat lijkt me wel duidelijk toch. 

Chloe kijkt me vernietigend aan, maar daar trek ik me niets van aan. Dit spel is sowieso dikke onzin, dus besluit ik om op te staan en er van door te gaan. Ze bekijken het maar met hun kinderachtige gedrag. 

Als ik weer in de gang ben aangekomen voel ik me opgelucht. Hier kan ik tenminste een beetje ademen. Ik laat me op de trap zakken, terwijl ik voor me uit staar. Al snel voel ik een traan over mijn wang lopen die ik boos weg veeg. 

Op dat moment duiken er twee bekende lichte ogen voor me op. Meteen weet ik dat het Sven is die naast me op de trap komt zitten. Hij duwt zijn schouder tegen mijn schouder aan. 

'Wat was dat allemaal?' 

Dat is een goeie vraag Sven. Hoe ga ik je dit nu weer uitleggen. 'Weet je nog die jongen waar ik hulp bij nodig had laatst bij de voetbaltraining?' 

Meteen knikt Sven. 'Nou dat ging dus over Bryan.' 

'Dat hadden we al uitgevogeld ja.' glimlacht Sven. 

'Hij werkt me zo erg op mijn zenuwen en nog steeds gaan die stomme gevoelens niet weg.' zucht ik uitgeput. Sven wrijft geruststellend over mijn arm heen.

'Volgensmij is die jongen gewoon bang. Dat weet ik wel zeker eigenlijk.' zegt Sven dan. Wat bedoelt hij daar nu weer mee? Vragend kijk ik hem aan. 

'Hij heeft overduidelijk ook gevoelens voor jou, maar hij weet niet wat hij ermee moet en daarom doet hij dit.' Dat klinkt best wel logisch eigenlijk.

'Ja en nu heeft hij het verpest.' stel ik vast. 

Sven knikt. 'Nu ligt het eraan hoe jullie hiermee omgaan.' 

'Kan ik jou als mijn therapeut inhuren?' grap ik. 

Samen lachen we als Sven ermee in stemt om mijn therapeut te zijn. 

'Als mijn nieuwe therapeut moet je me even helpen met iets.' zeg ik dan, terwijl ik hem mee de trap op trek.