EINDELOOS

10: Wc papier en eieren

Bryan is nog steeds bezig met me te ontvoeren. Geen idee waar we naartoe gaan, maar ik vind alles goed. Als het er maar Damien vrij is. Uiteindelijk stoppen we voor de wc deur. Oké?

Bryan trekt de deur open en stapt naar binnen. Al snel duwt hij wat in mijn handen. Wc papier? Zelf heeft hij ook een paar rollen in zijn handen. 'Meen je dit?' proest ik het uit, als ik begrijp wat hij wilt gaan doen. Bryan knikt vastberaden en opent de voordeur. 'Na u.' Oog-rollend loop ik de voordeur uit. 

Daar staan we dan. Buiten om half 1 's nachts. Met een stuk of 10 rollen wc papier. Blijkbaar is Bryan net zo kinderachtig, als ik. Met zijn domme grijns begint hij de eerste rol te gooien. Zo beginnen we samen het hele huis en de voortuin vol te hangen. 

'Hoe kunnen jullie dit zonder mij doen!?' 

Zoekend kijken we de donkere voortuin rond. Dan verschijnt Layla met een doos eieren in haar handen. Verbaasd kijken Bryan en ik elkaar aan, voordat we in lachen uitbarsten. Layla rolt haar ogen en geeft ons wat eieren. 'Ik zag jullie door het raam.' zegt ze simpel. Dan gooit ze keihard een ei tegen het huis aan. 

Ik geef mijn vriendin een high-five en smijt dan ook een ei tegen het huis. Dat voelt goed zeg. Bryan zit ons eerst stomverbaasd aan te kijken, maar doet dan mee. Hij begon met het wc papier hoor. Zo gooien we de hele doos eieren kapot tegen het huis. 

Als we in het gras zijn neergeploft klinkt er ineens een harde beltoon. Layla staat op en neemt de telefoon op. Ze loopt van ons weg richting de achtertuin. Ik volg haar met mijn ogen tot ze om het hoekje is en ik haar niet meer kan zien. 

'Toch had ik hem graag een mep verkocht.' 

Mijn ogen rol ik voor de honderdste keer vandaag, als ik mijn hoofd zijn richting opdraai. Weg van het bekogelde en wc papierde huis. 'Je weet niet eens wat er is gebeurd, idioot.' zeg ik plukkend aan het gras. Mijn ogen gefocust op wat ik doe. 

'Vertel het me dan.' zegt hij simpel. 

Iets in me wilt het niet vertellen, omdat ik me schaam. Ik ben helemaal niet zo. Doordat ik teveel had gedronken kon ik niks doen. Dus het is eigenlijk weer mijn eigen schuld. Wat zou er eigenlijk gebeurd zijn als Caleb niet was gekomen? Bij die gedachte voel ik een rilling over mijn rug lopen. Gelukkig was hij er. 

'Hey.' 

Ik schrik op en draai mijn hoofd weer richting Bryan. Zijn ogen schitteren in het donker. 'Alleen als je belooft niemand te gaan aanvallen.' zucht ik. Hij grijnst en steekt zijn pink naar me uit. Weeral rol ik mijn ogen en haak mijn pink dan in de zijne. Zijn ogen voel ik nog steeds op me gericht. 

Rustig begin ik uit te leggen wat er is gebeurd. Ik begin bij het begin, toen hij me binnen aantikte. Dan leg ik uit wat er buiten is gebeurd. Ook vertel ik nog over Caleb. Al ga ik hem waarschijnlijk nooit meer zien, aangezien ik geen nummer of iets van hem heb. 

Bryan zijn gezicht gaat alle kanten op, als ik hem alles vertel. Nou ja alles. Ik vertel ook weer niet alles, want dan vinden we Damien straks op een begraafplaats. 'Dus, ja... dat eigenlijk.' sluit ik mijn verhaal af. Lekkere zin Mae. Ik bestudeer Bryan zijn gezicht, maar het lijkt erop dat Damien nog wat langer op deze aardbol rond blijft lopen. 

Aangezien Bryan niks zegt begin ik maar weer aan het gras te plukken. Als ik te lang over mezelf praat word ik nogal ongemakkelijk. Deze hele situatie is sowieso al ongemakkelijk. Mijn telefoon maakt een piepend geluid. Hij is uit mijn broekzak gevallen en ligt naast me in het gras. Het beeldscherm licht op, maar al snel gaat de beltoon af. 

Sasha stuurt altijd een berichtje en belt meteen 5 seconde erna. Heel veel geduld heeft ze dus niet. Mijn telefoon pak ik op uit het gras en neem op. 'Hey Mae. Luister ik ben nu thuis en heb Layla meegenomen, want die meid kan niet eens normaal meer lopen en al zeker niet zelf naar huis gaan.' begint ze meteen te praten.

'Eh oké. En hoe kom ik nu thuis?' vraag ik. Ik zet me alvast schrap voor wat er nu gaat komen. 'Uh je kunt wel met Alex meerijden.' stelt ze dan voor. Oh god nee. Kijk ik vind het prima dat ze een relatie hebben, maar Alex en Maecy is geen goede combinatie. Bryan zit me vragend aan te kijken. Mijn hoofd ziet er waarschijnlijk niet erg gelukkig uit op dit moment.

'Ik kijk wel. Ik zie jullie op school wel weer en succes met Layla.' zeg ik tegen mijn vriendin. Ik hoor haar door de telefoon zuchten voor ze afscheid neemt. Hoofdschuddend hang ik op. Eigenlijk heb ik ook echt geen zin om naar huis te gaan. Ik zou bij Layla blijven slapen, maar dat gaat nu dus niet meer. Mijn ouders weten niet eens dat ik op een feest ben. Waarom is het leven zo ingewikkeld?

Bryan die er ook nog steeds is zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. 'Je kijkt alsof je water ziet branden.' merkt hij op. Water? Branden? Dat zou best. 'Mijn vriendinnen zijn al weg en nu moet ik dus met Alex meerijden.' Urgh Alex. Ik word al moe, als ik daaraan denk. 

'Je kan toch gewoon met mij mee rijden.' 

Oh ja, dat kan ook.

Helaas betekent dat nog steeds, dat ik naar huis moet. Nou ja dat moet ik sowieso. 

'Goed idee. Laten we gaan.' vind ik. Meteen spring ik op. Gelukkig kan ik me nog snel aan de boom naast me vastgrijpen, want anders was ik neer gegaan. Alcohol zit nog steeds in je lichaam Maecy. 'Drink jij eigenlijk niet?' vraag ik aan Bryan die me triomfantelijk staat aan te kijken. Ik heb hem eigenlijk nog nooit zien drinken.

'Nee. Ik wil graag normaal kunnen lopen.' knipoogt hij. Ik schud mijn hoofd en loop dan achter hem aan. Op naar huis. 

Yay.