EINDELOOS

13: Een kater

Dat is een goeie vraag. Slapen i guess. Wacht eens, waar heeft Bryan eigenlijk geslapen? Voordat ik daar verder over na kan denken zwaait Layla hysterisch voor mijn gezicht. 

'Wat nou?' zucht ik.

'Meid je ziet er niet uit.' stelt ze vast. Dankjewel dat had ik echt nodig. 

'Thanks. Wat doe je hier eigenlijk?' vraag ik dan terug.

Hoofdschuddend kijkt Layla me aan, aangezien ze die vraag net zelf stelde. Bryan staat nog bij de voordeur ons aan te kijken. Hij maakt een of andere vreemd gebaar naar me en loopt dan weg. Oh hij bedoelde dat hij wegging. Zo snel van begrip ben ik niet. 

Als de deur naar de woonkamer sluit begint Layla weer veel te enthousiast te doen. Het is nog ochtend. 

'Mae hoe ben je hier nou weer beland? Had je me niet mee kunnen nemen ofzo?' 

Serieus Layla. Ik lach haar uit en schud mijn hoofd. 'Kijk ik kan me zelf niet eens meer herinneren hoe ik hier ben gekomen.'

Verbaasd kijkt mijn vriendin me aan en dus leg ik alles uit. Alles wat ik van Bryan heb gehoord dan. Na mijn openbaring lacht ze me vierkant uit. 'Je hebt er wel wat alone time met Bryan uitgekregen.' vindt ze. Ik rol mijn ogen naar haar.

'En waar heeft Bryan geslapen dan?' vraagt Layla wenkbrauw wiebelend. Weeral rol ik mijn ogen. 

'De bank.'

Geschrokken draaien we ons beide om. Bryan komt weer naar ons toe gelopen met zijn telefoon in zijn handen. Blijkbaar sliep hij op de bank. Goed om te weten. Layla kijkt me aan en ik zie dat ze haar lach probeert in te houden. Lekker ongemakkelijk dit. 

Bryan lijkt er niet veel om te geven en draait zijn telefoon onze kant op. Mijn ogen scannen de foto af en ik zie al snel dat wij erop staan. Layla, Bryan en ik die samen het huis van Damien aan het bekogelen zijn. Alle drie schieten we in de lach. Iemand moet deze foto van buiten hebben gemaakt, want het huis staat erop.

'Van wie heb je die foto?' Bryan zijn telefoon pak ik uit zijn handen.

'Ja joh je mag hem wel lenen.' 

Ik sla hem tegen zijn arm voor die sarcastische opmerking. Hij kijkt me zogenaamd beledigt aan en pakt zijn telefoon terug. Mijn reactie is om hem weer terug te pakken, maar dat lukt niet. Nou.

'Vertel ons nou maar van wie je die foto hebt.' bemoeit Layla zich er mee. Precies.

'Van een vriend. Hij stuurde hem net door.' zegt Bryan. 

Damien mag die foto natuurlijk niet zien, want dan zijn we er geweest. Layla is het helemaal met me eens, want ze begint begint Bryan te ondervragen over zijn 'vriend'. Zijn antwoorden zijn nogal vaag, totdat hij een naam noemt.

Caleb. 

Zou het dezelfde Caleb zijn? Het moet toch haast wel, als hij er ook was. Hoeveel Calebs konden er op dat feest zijn? Bryan ziet me denken en knipt daarom met zijn vingers voor mijn gezicht. Huh?

'Ben je er nog?' vraagt Layla. Ik rol mijn ogen voor de honderdvierde keer en knik. 

'Heb je een foto van die Caleb?' vraag ik, terwijl ik Bryan zijn telefoon weer probeer te bemachtigen. Hij tikt een paar keer op zijn telefoon en geeft hem dan aan mij. 

Donkerblond haar, dezelfde blauwe ogen, sproetjes, een vette kledingstijl. Zijn profielfoto van Whatsapp lacht me toe. Dit is overduidelijk de Caleb die me gisteren heeft gered. Ik stuur zijn telefoonnummer naar mezelf, dan kan ik hem nog eens bedanken. 

Bryan zijn telefoon laat ik bijna vallen, als hij een bericht binnenkrijgt: 'Waarom zoende je me dan midden in de schoolgang!' Van een onbekend nummer. Bryan trekt snel de telefoon uit mijn handen, als hij het geluidje hoort. 

Te laat, want ik heb het al gelezen. Hij zucht wat en typt geïrriteerd wat terug. Dat gaat goed.

'Die vriend van jou hé. Waar ken je hem van?' vraag ik. 

Bryan kijkt weer op en stopt zijn telefoon weg. 'Ken je hem?' vraagt Layla, voordat Bryan kan antwoorden. Nieuwsgierig kijken ze me beide aan. Dus leg ik ze uit dat hij me gister heeft gered. Bryan kijkt me nu verbaasd aan en Layla kijkt me nu nog minder begrijpend aan. Shit ze weet het natuurlijk nog niet eens. 

'Gered van wat?'

'Het was Caleb?'

Vragen ze beide tegelijk. Nu kijken ze elkaar niet begrijpend aan. Mijn hoofd kan dit allemaal niet meer aan. Langzaam laat ik me op de trap neerzakken. 'Hé hé, gaat het?' vraagt Bryan meteen bezorgd. Hij laat zich naast me zakken op de trap. Ik knik en glimlach naar hem. 

'Dat noemen ze een kater.' grijnst Layla. Ik steek mijn middelvinger naar haar op. Als ik dat doe gaat er een telefoon af. Dat is hetzelfde geluid, als gisteravond. Layla trekt haar telefoon uit haar jaszak en kijkt erop. 'Ik moet gaan, maar ik bel je.' waarschuwt ze me. Ik knik weer en hoe snel ze hier was, zo snel is ze ook weer verdwenen.

'Hoe ken je Caleb?' besluit ik nog een keer aan Bryan te vragen. Caleb zit duidelijk niet op onze school, want dat heeft hij me gisteren vertelt. Ik leun met mijn hoofd op mijn arm en kijk hem vragend aan. Hij haalt een hand door zijn haar en zegt dan:

'Ik heb hem leren kennen via via. Hij doet een muziekopleiding en daar wilde ik toen meer over weten.' 

Hij studeert dus in de muziek. Wat cool. 'Wil je ook in de muziek gaan studeren?' vraag ik nieuwsgierig. Bryan haalt zijn schouders op en zucht. 

'M'n ouders willen dat ik een opleiding met meer zekerheid ga volgen.' 

Begrijpend knik ik. Mijn ouders zouden het ook nooit goed vinden, als ik zo'n soort opleiding zou gaan doen. Gelukkig hoef ik volgend jaar pas te kiezen. 'Ze laten je echt wel gaan, als je dat echt wilt.' 

'Ik weet het niet hoor. Ik denk het niet.' zucht hij weer.

'Ik wel. En anders haal ik ze wel over.' knipoog ik. 

Lachend schud hij z'n hoofd om mijn vastberadenheid. 

'Ik meen het hoor.' 

'Dat weet ik.' 

Die ogen. Weer loop ik er in te staren. Zijn hand gaat naar mijn gezicht en stopt een verdwaald plukje haar uit mijn knot achter mijn oor. Ondertussen blijft hij me aankijken en ik kan niet weg kijken. 

Hij komt langzaam dichterbij...