EINDELOOS

14: Random bankje

Hij komt steeds dichterbij. Zijn bruin-groen ogen komen steeds dichterbij. Zijn lippen komen steeds dichterbij.

Tot we beide opschrikken door het geluid van de voordeur. Oh nee. Allebei deinzen we achteruit. Ongemakkelijk kijk ik de andere kant op, als ik mijn wangen voel gloeien. Kut kut kut. 

In de deuropening verschijnt de rest van de Wouters. Cynthia, Mark en Thijn komen de hal ingelopen. Waar Bryan en ik zeer ongemakkelijk op de trap zitten. Natuurlijk merken ze ons meteen op. 

Mark kijkt van Bryan naar mij en weer terug. Thijn die lacht ons uit. Cynthia doet eigenlijk heel normaal en begroet me vrolijk. En ik bedenk me dat ik ook nog Bryan zijn kleding aanheb, waardoor ik al helemaal uit deze situatie wil. Bryan besluit op te staan en me omhoog te trekken. 

'We gaan.' zegt hij tegen mij en trekt me dan mee richting de voordeur. Mark houdt hem tegen en schudt zijn hoofd. Hij zegt wat tegen Thijn, die eindelijk stopt met lachen. Bryan rolt zijn ogen naar me en wijst naar mijn telefoon in mijn broekzak. Nou ja eigenlijk zijn broekzak. Dan loopt hij achter zijn ouders aan de woonkamer in.

Thijn houdt de voordeur voor me open en ik loop maar al te graag dit huis uit. Ik heb nog nooit zoiets ongemakkelijks meegemaakt. Eigenlijk ben ik allang blij dat Bryan nu niet langs me loopt, aangezien dat pas awkward zou zijn. What the fuck gebeurde er net?

'Nou dat ging goed.' grinnikt Thijn. Hij loopt met me mee. Het is best wel een stukje lopen, maar dat maakt me niet zoveel uit nu. Thijn blijkbaar ook niet. 'Heel goed.' antwoord ik sarcastisch. Thijn proest het weer uit, terwijl ik op dit moment liever verdwijn. 

'Kan ik beginnen met m'n vragenlijst?' 

Waarom ook niet? Ik zou ook honderd vragen hebben, als ik dit had gezien. 'Kom maar met je vragen.' zucht ik. 

Hij grinnikt weer en stelt zijn eerste vraag. 'Hebben jullie nou gezoend of niet?' AHHHH! Sorry dat was mijn frustratie.

'Nee nee en nog eens nee.' 

Hoe kwam het überhaupt zo ver dat zijn lippen bijna op die van mij zaten. Ik ga huilen. Hij keek me aan met die stomme ogen van hem en daar ging ik. Stomme Mae. 

'Wat gebeurde er dan?' vraagt Thijn door. Gefrustreerd plof ik neer op een random bankje. Die stond er toevallig.

'Helemaal niks.' zucht ik weer. Hij kijkt me ongelovig aan en ploft naast me neer.

'Waarom draag je dan zijn kleren? En wat deed je eigenlijk bij ons? Was je er de hele nacht al? Wil ik dit wel weten?'

'Dat zijn teveel vragen Thijn.' antwoord ik droog. Doordringend blijft hij me aanstaren wachtend op een beter antwoord. Godverdomme. 

'Ik draag dit omdat mijn jurk kut zat. Gisteren was ik op dat feest en toen ben ik in jullie huis beland en ieuw er is niks gebeurd.' 

'Wat een duidelijke uitleg.' vindt Thijn. Dat vind ik nou ook. Zijn we het toch nog ergens over eens. 

'Wacht ben je wel naar dat feest gegaan?' vraagt hij me dan snel. Eh oeps. Ik knik. 

'Hmm Bryan zei dat je niet zou gaan.' mompelt hij binnensmonds. Toch versta ik hem. Wat zei hij daar? Zou hij ook iets over Damien hebben geweten? Haat hij hem daarom zo?

'Je wilde dus ook dat ik niet ging door Damien.' trek ik mijn conclusie. Verbaasd kijk Thijn me aan. Nu moet ik hem natuurlijk ook alles gaan uitleggen. Wat een drama dit. 

'Is er iets gebeurd!?' vraagt hij meteen. Daar gaan we al. Volgensmij ziet hij het al in mijn ogen, want hij staat op van het bankje en begint te ijsberen. Ik haat het als mensen dat doen. Nu begint hij ook nog geïrriteerd te mompelen. Veel kan ik er niet meer van maken.

Veel scheldwoorden. Dat is wat ik eruit kan opmaken, maar niks concreets. 'Thijn stop daar eens mee.' Met één beweging trek ik hem terug naast me op het random bankje. Het voelt, alsof ik hem een verklaring schuldig ben. 'Luister ik werd gered en daarna hebben we Damien zijn huis bekogeld. Het is goed gekomen.' stel ik hem gerust.

'Damien zijn huis bekogeld?' grinnikt hij. 

Ik knik en geef hem een trotse glimlach. 'Het was Bryan zijn idee. Ik moest iets, anders was hij Damien aangevlogen.' 

'Hoe ver kwam het?' vraagt Thijn dan. Ik trek de mouw van Bryan zijn trui wat omhoog en laat de striemen zien. 

'Verder is er niks gebeurd.' zeg ik. 

Thijn zijn ademhaling functioneert weer een beetje op een normaal tempo. Ik trek de mouw weer omlaag en sla mijn armen om Thijn heen. Hij slaat zijn armen ook stevig om me heen. 

'Waarom vertelden jullie me niet gewoon over Damien?' vraag ik, als ik hem loslaat. Thijn haalt zijn schouders op. 

'Dan zou je meteen op hem af zijn gestapt.' zegt hij dan. Dat klopt. 

'Ja en dus?' vraag ik verward. Ik snap het niet meer. 

'Dan zou hij achter je aan zijn gegaan.' legt hij uit.

'Dat deed hij al.' zeg ik doelend op gisteravond. 

Thijn rolt hevig zijn ogen. Wat nou. Ik heb gewoon gelijk hoor. Het bewijs staat op mijn arm. 

'Nee, maar ik bedo-'

PING, PING, PING, PING, PING, PING, PING!

Door Thijn zijn woorden heen klinken er meerdere telefoongeluiden. Het komt allemaal uit zijn broekzak. Dat zijn veel appjes achter mekaar. Thijn haalt zijn telefoon voor de helft uit zijn broekzak om te kijken wie het is. Hij glimlacht, rolt zijn ogen en stopt dan snel zijn telefoon terug.

Verdacht.

'En wie is de gelukkige?' 

Thijn kijkt me aan, alsof ik net in het Azerbeidzjaans aan het praten ben. En ja dat is een taal, zoek maar op. 

'Jij en Bryan?'

Ik ga hem slaan.