EINDELOOS

7: Een jurk

Bryan zit me nog steeds verward aan te staren. Ik snap er niks van. 'Wat kijk je nou? Ik weet al dat ik er niet uit zie.' zeg ik. Ondertussen veeg ik het keukenblad schoon. 'Hmm het tegenovergestelde juist.' hoor ik hem mompelen. Tenminste dat denk ik te horen. 'Wat?' vraag ik verbaasd, omdat ik mijn eigen gehoor niet geloof. 'Niks niks.' zegt hij snel. Deze jongen is raar.

'Thijn zei dat je naar dat feest van Damien gaat.' zegt Bryan dan ineens. Thijn zei dat tegen hem? Vreemd. 'En dus?' Ik weet nog helemaal niet of ik ga, maar ik snap niet waarom het hem wat boeit. 'Je gaat daar echt niet heen.' vertelt hij me. Serieus hij ook al. Als iemand me vertelt dat ik het beter niet kan doen, dan wil ik het dus juist wel doen. 'Ik kan zelf wel bepalen wat ik doe.' zeg ik dan ook.

'Je gaat trouwens zelf ook.' bedenk ik me dan. Wat is zijn probleem?

'Ja en daarom weet ik dat jij niet moet gaan.' 

'Je bent irritant.' 

'Je bent zelf irritant.' 

'Niet'

'Wel' 

'Nie- Ik ruik wat.' 

Bryan kijkt me verbaasd aan. Dan kijken we allebei tegelijk naar de oven. De cupcakes! Ik trek de oven open en er komt nogal wat rook uit. Kuchend staan we daar de rook weg te slaan. Dan halen we de cupcakes eruit en zetten ze op de keuken. 'Dat ziet er niet best uit.' zeg ik kijkend naar de cupcakes. De bovenkant is nogal zwart. 

'Gewoon de bovenkant eraf snijden.' vindt Bryan. 

Hij pakt een cupcake, maar laat die dan meteen weer vallen. Ik proest het uit om zijn domme actie. 'Zijn ze een beetje heet?' vraag ik grinnikend. 'Zou je denken.' zucht hij. Ha! 

Na een paar minuten zitten we met z'n drieën op de bank. Met cupcakes zonder bovenkant en zonder versiering. Daar hadden we niet zoveel zin meer in. We kijken een of andere random serie van Quinty. Ik ben meer bezig met mijn cupcake. Na een tijdje wordt Bryan gebeld. Ik kijk op de klok en zie dat het al 4 uur is. Het verbaasd me dat Layla me nog niet heeft gebeld.

'Ik moet maar eens gaan.' zegt Bryan als hij heeft opgehangen. Ik knik en Quinty geeft hem een knuffel. Dan kijkt ze weer rustig verder naar haar serie. Ik loop met hem mee naar de voordeur. Hij trekt zijn jas aan en ik sta daar een beetje te staan. Dan open ik de voordeur. 'Dankje.' zeg ik dan zacht. Hij kijkt me weer aan met die grijns. 

'Wat zei je?' 

Ik mep hem tegen zijn schouder. 

'Dankjewel.' zeg ik dan harder.

Hij grinnikt en maakt een domme buiging. Dan rol ik mijn ogen, voordat ik hem in een knuffel trek. 'Ik meen het.' 

Wanneer ik hem weer loslaat, zie ik dat hij glimlacht. Dan steekt hij zijn hand op en draait zich om. 'Hopelijk niet tot vanavond!' roept Bryan me nog na. Hoofdschuddend draai ik me ook om en sluit de deur. 

Het is alweer een paar minuten later en ik ben al de hele tijd op zoek naar mijn telefoon. Dat ding kan toch niet verdwenen zijn? Ik heb echt overal gezocht, zelfs in de koelkast. Daar lag hij serieus ooit, maar dit keer kan ik hem echt niet vinden. 

Ik schrik me helemaal rot, als ik een geluid hoor. Het komt vanuit de gang. Helaas besef ik me al snel dat het de deurbel is. Niet mijn telefoon dus. Langzaam open ik de voordeur. Daar staat Layla, tenminste ik mag hopen dat ze het is. Het is haar gezicht, maar ze heeft weer een andere haarkleur. 

'Rood?' zeg ik doelend op haar haren. Ze knikt vrolijk en stapt langs me naar binnen. Het staat haar eigenlijk best goed. Elke haarkleur staat Layla. 'Staat je goed.' zeg ik. Ondertussen loop ik achter mijn vriendin aan mijn huis weer binnen. 

'Wat doe je hier eigenlijk?' vraag ik dan maar direct. Helaas voor mij word ik onderbroken door mijn kleine zusje. Zij heeft ook echt alles door. Na hun kleine reünie zitten Layla en ik op mijn kamer. Nu is ze bezig met mij te smeken om mee te gaan. Volgensmij heb ik Layla nog nooit zien smeken. 

'Goed dan. Ik ga mee.' geef ik uiteindelijk toe. Ik kan haar gesmeek niet meer aanhoren. 

Ze juicht en springt meteen op. 'Nu moeten we nog een outfit voor je vinden.' Ze zegt het alsof dat onmogelijk is. Mijn kast is al opengetrokken en Layla staat er verloren in te rommelen. 'Dit is nog moeilijker dan Sasha en Alex uit elkaar krijgen.' zucht ze. 

Gekwetst spring ik op. Dat is dan wel heel moeilijk. 'Zo erg is het toch ook weer niet.' vind ik. En ik ga naast Layla staan om in mijn bende van kleren te kijken. Het zijn vooral joggingsbroeken, losse spijkerbroeken, simpele t-shirts en saaie truien. Mijn kledingstijl is gewoon niet echt bijzonder. Sorry.

'Je hebt nog steeds geen rokje of jurkje!' roept ze verbaasd uit. Dacht ze dat ik serieus was. Ik ben nooit serieus als het gaat om rokjes en jurkjes. 'Gelukkig heb ik wat van mijn kleren mee.' Oh nee. Layla's kleren zijn dus echt het tegenovergestelde van die van mij. 

En daarmee bedoel ik. Felle kleuren, strakke topjes, rokjes en jurkjes en veel te bloot. Ze is echt gestoord, als ze denkt dat ik iets van haar aantrek. Layla ziet mijn ogen die vol afschuw staan, terwijl ze allerlei kledingstukken omhoog houd. Het is moeilijk niet te zien. 

'Ja ik heb het!' roept ze dan enthousiast. Voor me houd ze een rode jurk. De lengte is nog wel te doen, maar hij heeft echt een diepe v-hals en ook geen mouwen. Layla ziet me nadenkend naar de jurk staren, maar laat me niks zeggen. 'Het is maar één avond Mae. Kom op!' smeekt ze me weer. Ahh!

'Deze ene keer zal ik het doen, maar dan laat je me voor altijd met rust.' zuchtend staar ik naar de rode jurk. Mijn blije vriendin stemt meteen in. 'En nu moet je me helpen zoeken naar mijn telefoon.' dwing ik haar.

'Achterste broekzak links.' 

Oh ja.