EINDELOOS

5: Ziekenhuisbezoek

'Wakker worden Maecy. Wakker worden!' hoor ik ergens op de achtergrond. Vertelt mijn droom me nu om wakker te worden? Voorzichtig open ik mijn ogen en kijk in de lichte ogen van Quinty. Daardoor schrik ik zo erg dat ik haar mep. Grapje! Zo erg ben ik ook weer niet. Maar ik schrik wel en niet een beetje. 'Quin hoe laat is het?' mompel ik met mijn ochtendstem.

'Nul acht dubbele puntjes drie vrij.' 

Dat is Quinty die mijn wekker voorleest. Half 9 dus. Nog best laat voor een zaterdag. Mijn ouders werken allebei op zaterdag, dus zijn ze vroeg weg. Dus maakt Quinty me wakker, als zij wakker is. Mijn ouders zijn prima ouders, maar hebben beide een veeleisende baan en zijn er dus niet vaak. Dat betekent dat ik de hele dag op Quinty moet letten. Dat vind ik echt niet erg hoor. Ze is zo slecht nog niet. Dus stap ik mijn bed uit en ga met haar mee naar beneden. Tijd voor ontbijt.

Na het ontbijt kijken we wat tv, maar we vervelen ons al snel. Mijn zusje doet niet aan vervelen, dus komt ze al snel met een voorstel. 'Zullen we wat bakken?' vraagt ze poeslief. Ik denk er even over na, maar zeg al snel ja. Ik heb ook wel zin in wat lekkers. Dus zo gezegd zo gedaan. We trekken onze schoenen en jassen aan en lopen naar de supermarkt. Die gelukkig niet heel ver lopen is.

Daar aangekomen gaan we op zoek naar de bak-spullen. Als we in de goede rij staan vraag ik Quinty wat ze wilt maken. Ik krijg geen antwoord en zie dan dat ze weg is. Aan het einde van de gang zie ik haar met Bryan staan. Het kon ook niet anders. Ik was helemaal vergeten dat hij hier werkt. Fuck ik zie er ook echt niet uit. Mijn zwarte haar zit in een losse knot, mijn outfit is bijna geen outfit te noemen en ik heb wallen van hier tot aan Tokio. Leuk.

Zuchtend slenter ik naar ze toe. 'Jij bent ook overal.' zeg ik wanneer ik naast mijn zusje sta. 'Ook leuk om jou te zien Maecy.' glimlacht hij. Ik rol mijn ogen en geef hem de nepste glimlach ooit. 'Deze wil ik!' klinkt er ineens een bekende stem. Ik kijk naast me, maar daar is ze niet meer. Dan draai ik me om en zie haar aan een schap trekken. 'Shit dat gaat fout.' En snel loop ik naar haar toe. Gevolgd door Bryan.

Voor me zie ik hoe Quinty de cupcake mix in haar handen heeft. Heel even lijkt er niks aan de hand te zijn, totdat de bovenste pakken naar beneden beginnen te storten. 'Pas op!' roept Bryan nog, maar het is al te laat. Meerdere pakken vallen op Quinty haar hoofd, voor we haar wegtrekken. 'Ik ben een beetje duizelig.' zegt ze heel zacht, maar toch verstaanbaar. Nog geen seconde daarna begint ze te wankelen en valt om. Ik vang haar nog net op, voor haar ogen sluiten.

'Nee nee! Quin?' vraag ik, maar ze antwoordt niet. Bryan schuift haar haren opzij en dan wordt een grote wond zichtbaar. What the fuck zit er in die pakken? Tranen hopen zich op in mijn ogen, maar ik duw ze weg. Ik blijf nog even naar Quinty staren, maar er verandert niks. Ondertussen hoor ik Bryan met een man praten. Zijn teamleider gok ik. Ik besef me dan ineens dat ik wat moet doen. Voorzichtig pak ik mijn telefoon uit mijn zak en begin het noodnummer in te toetsen.

Op dit moment zit ik in de wachtkamer van het ziekenhuis. De ambulance kwam Quinty ophalen ik mocht gelukkig mee. Geen idee hoe lang ik hier al ben, maar het voelt als een eeuwigheid. Er is nog geen nieuws over mijn zusje. Ik schrik op, als mijn telefoon begint te rinkelen. Zonder te kijken neem ik op. 

'Hey waar ben je?' hoor ik alleen door de telefoon. Ik kijk op mijn scherm en zie dat het Bryan is. Is hij hier? 'In de wachtkamer bij de eerste hulp.' zucht ik. Ik hoor hem nog wat mompelen en dan hangt hij op. Ik snap er niks meer van. 

Nog geen minuut later zie ik een bruinharige jongen de wachtkamer inlopen. En ja hoor. Het is Bryan. Hij heeft zijn werkkleding nog aan, waardoor ik zacht grinnik. Dan bedenk ik me weer waar ik ben. Als hij me ziet komt hij meteen op me af gelopen. Zijn ogen staan bezorgd als hij voor me stopt. Dan trekt hij me omhoog en slaat zijn armen om me heen. Ik voel mijn lichaam warm worden van binnen.

Bryan laat me los en gaat naast me op een stoel zitten. 'Weet je al iets?' vraagt hij dan. Ik schud mijn hoofd en begin met mijn vingers te spelen. 'En je ouders. Weten die al iets?' vraagt hij. Weer schud ik mijn hoofd. 'Ze zijn op werk en nemen dan toch niet op.' zucht ik. En ze gaan mij waarschijnlijk de schuld geven. Het is ook mijn schuld, maar ik heb nu echt geen zin in mijn ouders.

Hij stoot met zijn schouder tegen de mijne aan. 

'Je weet dat het jouw schuld niet is, toch?' 

Verrast kijk ik hem in zijn ogen. Die ogen.

'Hoe wist je dat ik daaraan dacht?' 

'Ze noemen mij ook wel een gedachtelezer.' 

Ik rol mijn ogen en een glimlach ontstaat op mijn gezicht. 'Zo heeft nog nooit iemand je genoemd.' trek ik mijn conclusie. Bryan kijkt me zogenaamd gekwetst aan. 'Dat weet jij niet.' 

'Jawel, want ze noemen mij ook wel een gedachtelezer.' herhaal ik zijn opmerking. Hij mompelt wat en haalt een hand door zijn haar. Net als hij wat wilt zeggen onderbreekt iemand ons. De verpleegkundige.

'We hebben nieuws over Quinty. Kom je mee?'