EINDELOOS

27: Doodsknuffel

De deur van Bryan zijn slaapkamer duw ik open en ik loop naar binnen. Meteen schiet ik in de lach als ik hem zie. Hij staat voor zijn spiegel en is -zoals Thijn al zei- bezig met zijn haar. Nog steeds.

'Thijn ik ben bijna klaar.' En hij gaat ongestoord verder met zijn haar, zonder ook maar een blik te werpen op de persoon die net binnenkwam. Ik dus en niet Thijn. Mijn lach lijkt ook totaal niet op die van Thijn, dus hij is erg druk bezig blijkbaar. 

'Laat mij eens.' Ik loop naar hem toe, duw mijn hand in zijn haren en haal het wat door de war. En klaar. Ik weet niet waarom hij zo moeilijk doet, want zijn haar ziet er altijd goed uit. 

Nu lijkt hij me eindelijk op te merken, want dit keer gebruikt hij wel mijn naam. Gelukkig lijk ik qua uiterlijk dan dus niet op Thijn. Wat een opluchting. Bryan kijkt me weer eens veel te lang aan. 

'Woah Mae jij bent het.' En hij slikt. Oké?

'Dat was me nog niet opgevallen.' zeg ik droog. 

Hij rolt zijn ogen, maar blijft me weer aankijken. 'Jij zou echt niet naar feestjes moeten gaan.' 

Wat? Waar heeft die jongen het nu weer over? Vragend kijk ik hem aan. Bryan draait zich om, kijkt weer in de spiegel en draait zich weer terug om naar mij. Dan maakt hij een of ander vreemd handgebaar naar me. 

Zo begrijp ik er alleen maar minder van. 'Ik leg het later wel uit. Let's go.' Ik zie hem nog een blik op zijn haar werpen in de spiegel, waardoor ik grinnik. Deze jongen is onmogelijk.

'Wacht even.' En ik ga snel de kamer uit. Hoe snel ik weg was, zo snel ben ik ook weer terug. Dit keer met zijn cadeaus in mijn handen. Als eerste duw ik hem het vierkante cadeautje in zijn handen, het horloge dus. 

Hij kijkt me verbaasd aan, maar scheurt dan het cadeaupapier eraf. Als hij ziet wat het is, kijkt hij alleen maar meer verbaasd. Wat er trouwens hilarisch uitziet. 

'Van m'n ouders.' verduidelijk ik de situatie. 

'Maecy ik kan dit niet aannemen.' Nog steeds in shock duwt hij het pakje terug mijn handen in. Ik reageer meteen door het terug in zijn handen te duwen. 

'Jammer dan. Ik heb geen bonnetje gevraagd.' knipoog ik. Hij rolt zijn ogen en zet het doosje naast hem neer op een kast. Zijn ogen vertellen me dat we het hier nog wel over hebben. 

'Dit is van mij.' glimlach ik en ik duw hem een kleiner doosje in zijn handen. Hij kijkt me weer eens aan alsof ik gestoord ben, maar ik glimlach alleen maar. 

Als hij het inpakpapier eraf heeft, ziet hij het kleine doosje. 'Je maakt een grapje toch?' zegt Bryan, terwijl hij de voorkant leest. Het doosje en het plectrum wat erin zit, zijn beide van mijn opa geweest. Die speelde ook gitaar en heeft daar zijn hele leven van kunnen leven. Hij en Bryan konden altijd erg goed overweg met elkaar

'Ik weet niet hoe je dit hebt gedaan, maar dankjewel Mae.' Verwondert staart hij naar het plectrum in het doosje. Het lijkt zelfs alsof er tranen in zijn ogen springen. Voordat ik het goed kan zien trekt hij me tegen zich aan.

Terwijl hij me dood knuffelt horen we het geluid van de deurbel. Het feestje gaat blijkbaar beginnen. Bryan laat me los en trekt me dan mee naar beneden. Er zijn al aardig wat mensen binnen en ook al buiten in de tuin. 

'Wat ik trouwens net bedoelde is dat je er fucking goed uitziet. Zie je later.' fluistert hij tegen me, als hij de tuin inloopt waar een paar mensen hem wenken. 

Wat? Voor ik kan reageren is hij er allang vandoor. Bryan vertelt me dat ik er goed uit zie? Mijn hersenen veranderen zo nog in pudding. 

Zoekend kijk ik om me heen, maar Thijn en Layla zijn nergens te bekennen. Hoe zijn er ineens zoveel mensen in dit huis beland. Het zit nu al vol en de muziek staat hard. Voordat ik mijn zoektocht kan beginnen wordt die al gestaakt. 

Twee maar al te bekende jongens staan ineens voor me. Sven en Hugo Vermeulen. Sven zei de vorige keer inderdaad dat ze ook zouden komen. 

'Hey jongens.' begroet ik ze grinnikend. Ze begroeten me vrolijk terug. 

'Sven iemand daar helemaal achter roept je.' zegt Hugo dan tegen Sven. Hij wijst naar buiten, de tuin in. 

'Ik zie niem- Auw!' Boos kijkt Sven zijn tweelingbroer aan. Hugo lijkt het niet te interesseren, want hij duwt Sven richting de achterdeur en zwaait hem vrolijk na. Wat een sukkels. 

'Erg smooth.' Vertel ik hem, als Sven weg is. Zelfvoldaan kijkt hij me aan, waardoor ik grinnik. 

'Tijd om te dansen.' vindt hij. En voor ik nog kan protesteren heeft hij me al meegetrokken. 

Na een tijdje begin ik nogal dorst te krijgen. Dus schreeuw ik in Hugo zijn oor dat ik wat te drinken ga halen. Hij steekt zijn duim op en ik verdwijn richting de keuken. Daar grijp ik een fles en giet wat van de inhoud in mijn beker. Ik heb geen idee wat het precies is, maar het smaakt prima. Snel giet ik het achterover. 

Nadat ik 2 glazen achterover heb gegoten kan ik nog helder nadenken. Dus schenk ik een derde in waarmee ik de keuken uitloop. Nou ja dat was mijn plan, maar natuurlijk worden mijn plannen altijd gestaakt. Met mijn beker in de hand sta ik recht voor Damien. Wie heeft hem binnen gelaten? 

'Maecy. Wat toevallig.' Komt er uit zijn mond. Ugh hij irriteert me nu al. 

'Wat doe je hier?' vraag ik meteen. Ik weet zeker dat hij niet uitgenodigd is. 

'Feesten natuurlijk. En ik wilde mijn boodschap van laatst nog even verduidelijken.' 

Hij heeft het natuurlijk over die ene keer in de fietsenstalling. Toen hij zei dat ik uit moest kijken voor Bryan. Ik wil inderdaad wel eens weten wat hij daar mee bedoelt. 

'Ja?' Kom maar door Damien. 

'Draai je om en kijk naar buiten.' zegt hij triomfantelijk. Ik kijk naar buiten en zie meteen wat hij bedoelt. 

Bryan Wouters met zijn lippen op die van een ander meisje. 

Auw.