EINDELOOS

26: Cadeautjes

De week is voorbij gevlogen. Sinds woensdag slaap ook ik nu bij de Wouters. Quinty vindt het helemaal fantastisch en ook ik heb niks te klagen. 

Gisteren was het vrijdag en toen was Bryan jarig. Familie was langsgekomen en Cynthia en Mark waren allebei thuis. Als Quinty en ik jarig zijn, dan vieren we dat wanneer het mijn ouders uitkomt. Vanavond is dus ook het feestje van Bryan. Zijn ouders en Quinty slapen in ons huis, want daar is natuurlijk niemand. 

Op dit moment ben ik bij Layla thuis. Het is al laat in de middag en we gaan straks naar de Wouters. We helpen ook met alles klaarzetten enz, aangezien ik daar letterlijk verblijf nu leek me dat wel zo aardig. 

Layla is onder wat te drinken halen. Ik stuur mijn moeder een berichtje. Ze had me geld overgemaakt om nog een cadeautje voor Bryan te halen. Ze had me niet weinig overgemaakt, dus heb ik vanochtend een horloge voor hem gekocht. 

Het is wel een dag te laat, maar het verbaasde me dat mijn moeder eraan had gedacht. 

'Layla heb je inpakpapier!?' roep ik door het huis heen. Ik ren de trap af op zoek naar Layla. Ze schreeuwt wat terug en het komt vanuit de keuken. 

'Ja in die ene kast waar het altijd ligt!' 

Op naar de kast. Ik pak er een neutrale rol inpakpapier uit, als Layla de keuken uit komt lopen. Nieuwsgierig komt ze kijken wat ik aan het inpakken ben. 

'MAE! Weet je hoe kapot duur die horloge is!' roept ze verbaasd uit, als ze het cadeau ziet. Ja duh.

'Ik heb hem gekocht, dus ja dat weet ik.' grinnik ik. Layla haar gezicht is te grappig nu.

Ik weet ook wel dat hij belachelijk duur was, maar mijn ouders maken me niet zo veel geld voor niks over. Ze werken heel veel, maar daardoor krijgen ze ook genoeg. Zelf zou ik nooit zo'n duur cadeau kopen. 

'Geven je ouders altijd zo'n dure cadeaus?' Vraagt mijn beste vriendin, die nog steeds verbaasd lijkt. 

De horloge is ondertussen ingepakt, dus plof ik neer op de bank waar Layla al is gaan zitten. 'Ja eigenlijk wel, maar ik vind het maar onzin.' zucht ik. 

Layla knikt begrijpend. Ze weet alles van de situatie met mij en mijn ouders. Ze is ook de enige die alles weet. 

'Mij gaat het niet om hoeveel het kost, maar om wat voor waarde het voor die persoon heeft.' Mijn ouders zijn het daar duidelijk niet mee eens. Layla knikt weer.

'Daarom geef jij mij altijd zo'n leuke cadeautjes.' glimlacht ze naar me. Ik grinnik en drink mijn glas leeg. 

'Zullen we maar gaan?' 

Onlangs dat ik met Bryan en Thijn woon heb ik ze deze week niet heel veel gezien. Op school komen we elkaar eigenlijk bijna nooit tegen. Na school was iedereen veel weg. Alleen gisteren heb ik ze dan veel gezien.

Het is best wel een stukje fietsen vanuit Layla. Als we er eindelijk zijn is het al bijna avond. Fietsen met een rokje is trouwens echt verschrikkelijk. 

Layla heeft me in een zwart rokje gehesen met een glitterend topje. Ook heeft ze mijn krullen gestijld en make up op mijn gezicht gesmeerd. Ze vond dat ik los moest gaan vandaag.

Ik trek mijn rokje recht en loop achter Layla aan. Die er zelf trouwens weer fantastisch uitziet. Ze heeft een donkerblauw jurkje aan en haar rode haren zitten nog mooier, dan normaal. Hoe krijgt ze het voor mekaar?

Samen lopen we de woonkamer binnen. Niemand te bekennen. Ook in de tuin is niemand te bekennen. Ik vertel Layla dat ik wel even boven ga kijken, terwijl zij alvast de staantafels uitklapt. Zo gezegd zo gedaan.

Net als ik naar boven wil lopen, komt Thijn naar beneden gerend. 

'Wow Mae je ziet er goed uit, maar waar zijn je krullen!?' Thijn is zoals altijd weer een dramaqueen, waardoor ik glimlach.

'Thanks, jij ook. En mijn krullen komen wel weer terug.' beloof ik hem. Hij lacht en samen lopen we terug naar de tuin. Als we daar aankomen schieten we allebei meteen in de lach. Layla en de staantafel liggen samen op de grond. 

Hoe krijgt ze dat nu weer voor mekaar?

'Hey Thijn. Graag wat hulp van jullie hier.' komt er uit haar mond.

Nog steeds lachend lopen we naar Layla toe. We trekken de staantafel overeind en daarna doen we hetzelfde met Layla. Als ze rechtop staat heeft ze natuurlijk meteen weer een vraag.

'Waar is Bryan?' 

Dat is eigenlijk nog best een goeie vraag. Ik heb hem zelf ook niet gezien, maar hij zal wel gewoon boven zijn. 'Bezig met zijn haren, dus dat gaat nog wel even duren.' 

'Het zat nergens naar, volgens hem.' voegt Thijn er nog aan toe. Met z'n drieën zetten we lachend de rest klaar. 

Al best snel staat alles klaar. Nou ja, snel voor ons doen dan. Layla is nog lomper, dan ik en daardoor ging het soms wat moeizaam, maar het is gelukt. De tuin ziet er helemaal party ready uit. Alleen Bryan is nog steeds nergens te bekennen. 

'Mae ga jij eens kijken waar Bryan blijft. Iedereen komt zo.' Terwijl Thijn dat zegt ploft hij neer op een tuinstoel. Layla die op het gras zit, lijkt dat een erg goed idee te vinden. 

'Ja Mae ga eens kijken.' 

Ik rol mijn ogen naar ze, maar besluit toch maar te gaan kijken. Wie doet het anders? Als ik naar binnen loop hoor ik Thijn en Layla hard lachen. Wat een mongolen zijn mijn vrienden ook. Ik trek mijn rokje omlaag en loop dan de trap op. Dat ding laat niet veel aan je verbeelding over.

Als ik voor Bryan zijn kamer sta trek ik het nog een keer omlaag. Niet dat het helpt, maar zo heb ik het tenminste geprobeerd. 

Ik bons één keer hard op de deur en loop dan gewoon naar binnen.