EINDELOOS

39: De dag na gisteren

Het is de volgende dag. De dag na gisteren. De dag nadat het vliegtuig met mijn ouders erin is neergestort. De dag nadat mijn moeder is overleden. 

Vandaag voel ik me leeg. Alsof alle energie uit me is getrokken. Gisteren zijn we de hele dag in het ziekenhuis geweest, waar we nu nog steeds zijn. Quinty en ik hebben in de kamer waar mijn vader ligt, geslapen. De verplegers hebben er twee bedden bij gezet.

Hij ligt in een coma. Ze weten niet voor hoe lang. Ze weten niet of hij ooit nog wakker word. Ze weten helemaal niks. 

Quinty ligt nog te slapen, terwijl ik de kamer rondkijk. De sfeer hier is ook zo grauw. Er staan bedden, een tv, één kast en wat apparatuur in de kamer en dat is het.

De Wouters zijn gisteravond weggestuurd. Ze mochten niet in het ziekenhuis blijven overnachten. Ze hebben me verzekerd dat ze hier de volgende ochtend weer zouden zijn. Het is nu nog vroeg. Heel veel heb ik toch niet kunnen slapen. 

Dan bedenk ik me dat het vandaag maandag is. Iedereen is nu gewoon op school. Sasha en Layla weten nog van niets. Ik schrik op als er zachtjes op de deur wordt geklopt. Daarna gaat hij langzaam open. 

Bryan steekt zijn hoofd langs de deur naar binnen. Als hij ziet dat ik wakker ben, loopt hij verder naar binnen. 'Hey.' zegt hij zacht. 

Hij komt naast me op het bed zitten. 'Hey.' begroet ik hem terug. Het klinkt meer als een fluistering. We kijken elkaar kort aan, maar als snel trekt hij me tegen zich aan. Zuchtend sla ik mijn armen om zijn middel.  

'Ben je hier alleen?' vraag ik nog steeds zacht. 

'Nee, de rest is nog aan het praten met de dokter.' Bryan knikt richting de deur. Ze zijn alle 4 weer gekomen. Ik voel mijn ogen vochtig worden en al snel rollen er tranen op mijn wangen. Bryan veegt de tranen weg met zijn vinger en hij trekt me nog dichter tegen zich aan. 

Een tijdje hoor je alleen wat geluiden van de machines. Dan sta ik op om even naar de wc te gaan. Als ik hiermee klaar ben zie ik mezelf in de spiegel van de badkamer. Geschrokken slaak ik een zachte gil en sla dan mijn hand voor mijn mond. Nog geen seconde daarna staat Bryan naast me in de badkamer. 

'Ik zie er uit als een wrak.' vertel ik hem en mijn spiegelbeeld. Bryan kijkt me aan via de spiegel. 'Je ziet er nog steeds mooi uit.' 

Door zijn uitspraak moet ik lachen. Dat is ook de eerste lach sinds gisterochtend. 'Leugenaar.' grinnik ik, terwijl ik me naar hem toe draai. Hij kijkt me nu in mijn ogen aan en ik prik hem in zijn wang. Als hij me een kus wilt geven ontwijk ik die.

'Ik heb mijn tanden niet gepoetst.' 

Bryan lijkt er niet veel om te geven en probeert het nog een keer. Dit keer landen zijn lippen op mijn wang, omdat ik weg draai. 'Dat boeit me niet.' maakt hij me nu duidelijk met woorden. 

'Mij wel.' Glimlach ik terwijl ik mijn tandenborstel pak. Ik smeer er tandpasta op en begin mijn tanden te poetsen. Bryan staat me alleen maar ongeduldig aan te staren. 

Als ik klaar ben spoel ik mijn tandenborstel af en zet hem weer terug. Bryan drukt kort een kus op mijn lippen en slaat dan zijn armen om me heen. 

We schrikken beide op als we geluid horen komen uit de kamer. Bryan laat me los en we lopen de badkamer uit. Quinty staat langs het bed van mijn vader. Beide lopen we snel naar haar toe. 

'Gaat papa ook dood?' 

Bryan en ik kijken elkaar aan. Allebei hebben we geen idee wat we moeten zeggen. Gisteren hebben we met z'n allen Quinty moeten uitleggen dat mam nooit meer terug komt. Dat was al moeilijk genoeg. Vooral voor haar om het te begrijpen. 

Bryan gaat op ooghoogte van Quinty op z'n knieën zitten. 'Je vader zit in een soort diepe slaap Quinty. Hij is niet dood, we moeten alleen wachten tot hij weer wakker wordt.' 

M'n zusje kijkt naar pap en geeft Bryan dan een knuffel. Mijn hart trekt samen en ik voel weer een traan over mijn wang lopen. Ik moet echt stoppen met huilen. Dan wordt er op de deur geklopt en gaat hij open. 

De rest van de Wouters en de dokter komen binnengelopen. Cynthia trekt me al meteen in een omhelzing, zoals altijd. Dit keer voelt het anders. Ook Mark en Thijn geven me een knuffel. De dokter staat ondertussen bij het bed naar mijn vader te kijken. 

'Er is helaas nog niks verandert, hij zit nog steeds in een diep coma.' Zegt de dokter tegen ons allemaal. Hij vertelt nog een aantal dingen en dan vertrekt hij weer. Cynthia neemt me mee de kamer uit om wat te bespreken. We gaan op de gang op 2 stoelen zitten. 

'Liefje ik weet dat dit allemaal heel veel is voor je nu, maar we moeten even wat dingen op een rijtje zetten.' Begint ze. Ik knik, om aan te geven dat ze verder kan praten. 

'Bijvoorbeeld wat wil je doen met school? Wil je gaan en zo ja wanneer, of wil je niet gaan?' 

Daar had ik ook al over nagedacht. 'Ik ben wel van plan om gewoon te gaan, want afleiding is juist wel goed.' Cynthia knikt begrijpend. 'En als je een keer niet wilt gaan of al op school bent en niet meer wilt, dan kun je dit altijd zeggen.'

Zo hebben Cynthia en ik het nog een tijdje over allemaal zaken, waar ik nog totaal niet aan had gedacht.